Dziennik Pieniacza

Łakomstwo jest silniejsze ode mnie, więc udaję się (uwaga – będzie reklama!) na najlepsze w Polsce pierogi do Radio Cafe. Czekając na porcję, przeglądam Duży Format. Dzisiaj zaczyna się od tekstu na temat męskiej prostytucji na dworcu centralnym. Autor rozmawia ze stojącymi tam chłopcami i wyciąga z nich jakieś zadry z życiorysu – gwałty, tyranię rodziców, rozpady rodzin.

Po obiedzie idę na chwilę do Złotych Tarasów. Podziemne przejście w pewnym momencie zamknięte remontem, trzeba wyjść na Emilii Plater. Zaraz, zaraz – to przecież to miejsce opisywane w Dużym Formacie! Rzeczywiście, kręcą się jacyś chłopcy w obcisłych ubrankach. Muszę wyglądać jak potencjalny klient (wg Dużego Formatu określany przez nich jako Pokemon), bo patrzą na mnie zachęcająco, z lekkim drwiącym uśmieszkiem. Widzę w tych oczach chciwość, nie widzę tragedii.

Dlaczego zawsze  musimy doszukiwać się jakiś  uzasadnień, które przerzucają moralną odpowiedzialność z nas na bezimienne społeczeństwo? Prostytucja istniała zawsze i wszędzie, także w świecie zwierząt. Z rozbawieniem czytałem niedawno badania ptaków, z których wynikało że mucha przynoszona „obcej” jest ZAWSZE dużo większa, niż mucha przynoszona do własnego gniazda.

Czy skorzystanie z usług tych pełnoletnich chłopców jest grzechem? Według mnie tylko wobec dobrego smaku. Ja zresztą jeśli miałbym to zrobić z facetem, wolałbym kogoś dojrzałego. Ale o dobry smak tu trudno, łatwo natomiast o śmieszność. Tak, jak w ogłoszeniu na portalu, w którym jakaś dziewczyna oczekuje 500 złotych za godzinę dlatego, że NIE JEST profesjonalistką! Znaczy się, jako amatorka – choć z cennikiem za godzinę – może liczyć sobie drożej.

Wracam na parking w Mariocie na wszelki wypadek już przez główną halę centralnego. Hala przecięta w pół remontem. Tak się składa, że działa tylko połowa schodów ruchomych. Te idące w górę są niedostępne, działają więc te idące w dół. Pomysł, aby na czas remontu przeprogramować schody, aby szły odwrotnie – przekracza możliwości intelektualne polskich kolejarzy.

W drzwiach hotelu spotykam AM. Łapie mnie za guzik i po standardowym pytaniu jak fundusz i interesy, pyta: „ty widziałeś to od kuchni, powiedz dlaczego oni wszyscy dają się tak wodzić służbom za nos”? Akurat na służbach znam się najmniej, ale mam na to odpowiedź. Politycy szybko zakochują się w służbach. Oni po pierwsze wiedzą, jak w sobie rozkochać. A po drugie – jak oni lubią zaczynać dzień od czytania raportów służb! Pamiętacie konflikt w kancelarii prezydenta, po którym odeszła Jakubiakowa? Okazało się, że św. Pamięci Lech zaczynał dzień od ponad godzinnego zapoznawania się z raportem służb. Jak robi to prezydent USA, to czyta o wydarzeniach w świecie. W Polsce, czy robił to Gomułka, Jaruzelski czy Kaczyński – czyta się przede wszystkim o znajomych. A najchętniej – co powiedziano i co napisano o nim samym! Ciekawe, jak zaczyna dzień Tusk.

Ktoś dzwoni do AM, więc mogę uciec. I od razu wpadam na AZ. „Dlaczego” – pyta po wymianie standardowych grzeczności – „Tusk nie pyta od czasu do czasu o radę takich ludzi, jak ty lub ja, o których wie że nie chcą niczego osiągnąć w polityce i nie mają żadnej ukrytej agendy?”.  Czemu ludziom się tak zebrało dzisiaj na pytania?

Ale akurat znam odpowiedź na takie pytanie. Po pierwsze, ludziom z okolic władzy wydaje się, że wszyscy marzą o tym, aby tam się znaleźć. I po prostu nie wierzą, że ktoś może tego naprawdę nie chcieć. Ale jest i powód drugi. Na pewnym etapie budowania dworu, władca chce słuchać rad tylko tych doradców, którzy od niego w jakiś sposób zależą. To daje komfort obcowania z ludźmi, którzy będą chcieli powiedzieć to, co chcemy usłyszeć.  I powiedzą to w taki sposób, aby nam było miło. Na pewnym etapie władca nie potrzebuje zresztą doradców, ale wykonawców.

Pewno dlatego Tusk nigdy nie chciał poznać mojego zdania w żadnej sprawie (dlaczego zresztą by miał chcieć?) ale sondował, czy podjąłbym się koordynacji przygotowań do Euro 2012.

Pewien kot, który co wieczór uciekał z domu i rozsiewał swoje geny po całej okolicy – tak się naraził swojej właścicielce, że go wykastrowała. Ku jej zdumieniu, mimo tej przypadłości dalej co wieczór wymykał się z domu. Zapytany o przyczynę weterynarz tak to kobiecinie wyjaśnił: „Dawniej, proszę pani, to on się po prostu puszczał. Teraz natomiast, jako uznany ekspert, on po prostu innym doradza jak to dobrze robić”.

Nie daj Boże, abym kiedyś został doradcą!

Takie są dylematy człowieka, który urwał  się z pracy na dobre pierogi. A co to jest dylemat, wyjaśnił mi Andrzej na pożegnanie: „Dylemat” – odpowiada rabin na pytanie sąsiada – „to wieprzowina za darmo”.

Z. w Trójce powiedziała, że nie ma już ochoty analizować emocjonalnych stanów Kaczyńskiego. Jak kogoś z nas spotka nieszczęście – umrze nam matka, żona lub dziecko – to mamy trzy dni wolnego, a potem musimy wracać do rzeczywistości i nikt nie będzie chciał ciągle słuchać o tragedii, jaka nas dotknęła. W podobnym duchu pisze dzisiaj Wildstein w Rzepie – wystawiając takie osobistości, jak Fotyga w Gdańsku (ostatecznie chyba nie wystawi) Kaczyński pokazuje, że nie zależy mu na zwycięstwach w wyborach samorządowych, ale na tym, aby nikt kogo podejrzewa o nielojalność nie „zrobił” sobie nazwiska w tych wyborach.

A więc szaleństwo, a nie plan polityczny? W takim razie dlaczego ciągle 25% wyborców chce głosować na tego szaleńca?

Patrzę na twarze „dysydentów” z PIS wypowiadających się w telewizji. Migalski, Girzyński, Jakubiak… Zaczynają od czołobitnych inwokacji wobec Prezesa. Atakują Platformę. Pokazują swoją pełną  lojalność wobec partii.

Pamiętam, jak w EI chcieliśmy przekonać właściciela  większościowego pakietu firmy, że nie podoba nam się i kierunek, w jakim idzie firma i sposób traktowania partnerów. Doprowadziliśmy do spotkania Farisa z wszystkimi poza jednym (bo on był i jest częścią problemu – taki Ziobro private equity) partnerami. Zgodnie ze starannie przygotowanym scenariuszem zaczęliśmy od hymnów pochwalnych i podziękowań dla Boba, a potem nieśmiało wyartykułowaliśmy nasze postulaty. Bob od razu po takim wstępie wiedział, że nie ma problemu. Zgodził się sprawę przemyśleć, a potem z żelazną konsekwencją zaczął obrzydzać nam życie, jednocześnie cynicznie zapominając o swoich ustaleniach i zobowiązaniach. W jednym się nie pomylił. Z naszej piątki tylko ja jeden trzasnąłem drzwiami.

Jak teraz widzę taktykę rozmowy z Kaczyńskim poprzez media, to też od razu widać, że ci ludzie nie są gotowi otworzyć drzwi i wejść w świat poza PIS-em. A właściwie co tak naprawdę różni PIS od Platformy? Trochę retoryki. Cała reszta jest w zasadzie ta sama.

Będę się powtarzał. Ale gdzie są różnice? Podatek liniowy? Właśnie Węgry zapowiedziały wprowadzenie go z początkiem przyszłego roku. Podatek liniowy będzie w całej WschodniejEuropie. Kraje Bałtyckie, Czechy, Słowacja, Węgry, Rumunia, Bułgaria… zaraz, zaraz. Jakiegoś kraju brakuje? Aaaa, Polski brakuje… według i PIS i Platformy podatek liniowy jest niezgodny z zasadami sprawiedliwości społecznej. Jak ktoś zarabia 1000 złotych, płaci liniowo 160 złotych podatku. Jak ktoś zarabia 10 razy więcej, płaci też 10 razy więcej tego podatku. A tak nie można, powinien płacić 20 razy więcej. A że nie płaci, bo i szara sfera, i optymalizacje podatkowe – to już inna sprawa. Chodzi o zasady!

Ciągle posady w państwowych firmach padają łupem polityków. Trochę innych, ale co to za różnica? System sprawiedliwości działa równie źle. Przedsiębiorcy są równie źle traktowani na każdym poziomie władzy – od rządu poczynając (Tusk poleciał promować polską gospodarkę do Indii wyłącznie z urzędnikami, bo boi się wsiąść do samolotu z jakimś zadżumionym przedsiębiorcą) na urzędach skarbowych kończąc.

Religia w szkołach jak była, tak jest. Zwrot majątków kościelnych – bez zmian. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji – nie zlikwidowana. Komercjalizacja służby zdrowia – w powijakach (co pozwala żerować na niej korporacjom lekarskim i takim sępom, jak Magellan).  KRUS – bez zmian.  Wiek emerytalny – bez zmian. Reformy w górnictwie? Wystarczy, jak jeden górnik pogrozi kilofem – od razu są wkładane do szuflady.

Lech nie zasłużył sobie na pomnik, bo był złym prezydentem. Czy Tusk buduje sobie teraz znaczące miejsce w historii? Ma szansę, już teraz widać że chyba jej nie wykorzysta.

Ale z drugiej strony dlaczego dysydenci z PIS muszą przechodzić do Platformy? Czy naprawdę jak już raz zostanie się posłem, to nie można sobie wyobrazić życia poza polityką?! Jest tyle rzeczy, które można robić i mieć z tego satysfakcję.

Ja lubię Joasię i lubię Pawła – ale dlaczego mam się ekscytować tygodniami, w jakiej partii się odnajdą? Nie dajmy się zwariować!

To zawołanie ma też odniesienie do innych polityków. Czytam, że w tym roku na deptaku w Krynicy podczas polskiego Davos będą mogli spacerować  tylko goście z zaproszeniami. Powód? Pojawi się tam prezydent Komorowski i chyba prezydent Estonii.

Ja bywałem na forum w Davos, gdzie w przeciwieństwie do Krynicy naprawdę pojawiają się prezydenci i przywódcy z całego świata. Ścisła kontrola przy wejściach na spotkania, ale jednak po ulicach można chodzić.

Nasi prezydenci naprawdę nie muszą chodzić z tabunem ochroniarzy po Sejmie. Komorowski przemieszcza się między swoim domem, Belwederem i pałacem Namiestnikowskim. Za każdym razem przejeżdża w towarzystwie pięciu aut, zamykany jest przejazd, blokowane przecznice. Czy rzeczywiście takie jest zagrożenie dla naszego prezydenta? Czy jest to sposób budowania sympatii i szacunku?

Dlaczego prezydent Szwajcarii może jechać tramwajem, a nasz pan prezydent nie może pojechać do pracy  z jednym samochodem ochrony, bez cyrku na pół miasta?

Byłem kiedyś zdania, że wiele ważnych osób w państwie latając na przykład do Brukseli – może i powinno korzystać z samolotów komercyjnych. Teraz już tak nie uważam – bo nie wziąłem pod uwagę tego bizantyjskiego dworu, jaki tworzą wokół siebie politycy. Komercyjny samolot – proszę bardzo. Ale na specjalnych zasadach. Najpierw wszyscy pasażerowie czekają gdzieś przed pasem, aż pan premier łaskawie doleci ze swoim dworem. Po przylocie też trzeba poczekać gdzieś daleko od terminala, aż cała ekipa nie tylko wyjedzie, ale i wypakuje swoje bagaże. W czasie lotu dodatkowe utrudnienia… lepiej już niech lata swoim samolotem, a nie psuje życie bogu ducha winnym pasażerom.

Jakiś Sikh procesuje się w polską strażą graniczną, że Warszawa jest jedynym portem lotniczym na świecie, gdzie karzą mu zdejmować publicznie turban. To dla Sikha tak, jakby kazali mu się publicznie rozebrać do majtek. Ma szczęście facet, że nie lata do Rzeszowa lub Gdańska. Tam rozbierają prawie do majtek. Nie tylko trzeba wyciągnąć komputer, ale także zasilacze, a najlepiej wyłożyć na tacę wszystko, co się ma.

Sikh, który kieruje jakąś agendą unijną lata po całym świecie i nie spotkał się z takim traktowaniem. Ja zrobiłem w 2008 roku milion mil lotniczych, a w kolejnych latach niewiele mniej – też nie spotkałem się z taką drobiazgowością. I byłoby fajnie i bezpiecznie, gdyby nie jedno ale. Nigdy w takiej kontroli nie widziałem posłów i polityków, których potem widzę na pokładzie.

Z histerycznej reakcji posłanki Szczypińskiej, którą kiedyś poddano kontroli osobistej na lotnisku w Tel Awiwie wnioskuję, że na polskich lotniskach respektowana wobec nich jest zasada immunitetu. Biorąc pod uwagę, że lekko na oko licząc procent  świrów w populacji polityków jest większy niż w całym społeczeństwie – nie poprawia to mojego samopoczucia, jak widzę na pokładzie polityka.

Sikhowi zdejmiemy turban, rozbierzmy do naga pasażerów – ale panią poseł i pana posła nie narażajmy na uszczerbek ich godności.

I stąd pewno te rozpaczliwe próby, aby zostać w polityce.