Dziennik Pieniacza

Wróciłem z Łodzi. Dwa największe polskie miasta dzieli drogami ok. 140 km. (w linii prostej zdecydowanie mniej).  Na ten dystans trzeba poświęcić blisko 3 godziny jazdy. Niemożność rozwiązania tego problemu najlepiej mówi o skuteczności zarządzania naszym krajem.

Byłem w ponad 100 krajach świata. Na podstawie swoich własnych obserwacji mogę stwierdzić, że nie ma na świecie kraju, w którym zbliżając się do stolicy będącej jednocześnie dużą aglomeracją – wjeżdżamy w coraz gorsze drogi. Gdzieś tam powstają już autostrady i drogi ekspresowe, ale nie są nawet zaplanowane na połączenie czegokolwiek ze stolicą. Z czego to wynika?

Warszawa coraz bardziej odstaje od reszty kraju. Częściowo winna temu jest struktura zarządzania. Miasto jest podzielone na dzielnice, które mają dużą samodzielność. Wybory władz miasta, to wybory partyjne – układy między partiami blokują zdolność decyzyjną miasta. Ważne dla miasta stanowiska nie obsadzają fachowcy, ale działacze. Do tego istotne decyzje budżetowe zapadają na szczeblu samorządu województwa, kierowanego przez PSL. Stąd nakłady infrastrukturalne idą na Płock, Ostrołękę, Radom – a nie widać ich w Warszawie.

Wychowałem się na Śląsku w przekonaniu, że „cały naród buduje stolicę”. Że wszyscy składamy się na inwestycje w Warszawie. Nic bardziej mylnego. Administracja centralna więcej uwagi poświęca na inwestycje na prowincji, bo robienie czegokolwiek w Warszawie – po prostu nie wypada. Aby dociągnąć porządną drogę z zachodu Europy do miasta potrzebne było wytłumaczenie w postaci organizacji EURO 2012. To jakaś paranoja, że trzeba szukać usprawiedliwienia, aby wybudować wreszcie drogę do stolicy!!

Słucham w radio rozmowy na temat Euro 2012. Dziennikarz powołuje się na swój przykład – aby wjechać autem na Ukrainę musiał wystać w kolejce kilka godzin, następnie musiał ciągle coś płacić bez pokwitowań. Działacz PZPN go uspokaja – Ukraina obiecała, że na czas Euro wjazd do tego kraju będzie przebiegał  sprawnie. Łapówki zaczną brać z powrotem i trzymać kierowców godzinami na granicy dopiero wtedy, jak się mistrzostwa skończą.

A u nas, jak się mistrzostwa skończą, skończą też budować drogi do Warszawy. Jest bardzo prawdopodobne, że autostrada z Berlina zakończy się w Żyrardowie – bo nie zdążą na czas. A potem przecież nie będzie wypadało inwestować w znienawidzoną stolicę. Ale spokojnie, za jakieś 100 lat zorganizujemy olimpiadę, to wtedy się te 50 kilometrów dobuduje!

Pamiętam jako przewodnik sudecki wizyty w dolnośląskich wsiach w końcówce lat 70-tych. Piękny domek, szerokie kamienne schody- ale ostatnie dwa stopnie zastąpione krzywo zbitymi deskami. Co się stało, powódź uszkodziła? – pytam siedzącego przed domem z piwem gospodarza. „Jaka tam powódź! Niemcy psiekrwie nie zdążyli dobudować” – odpowiada mi ze wschodnim zaśpiewem. Dróg do Warszawy, też psiekrwie nie zdążyli zrobić, okupacja trwała za krótko.

Zatrzymałem się w Łodzi w hotelu na terenie Manufaktury. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony tym miejscem.  Udało się im w centrum miasta, na terenach poprzemysłowym i z wykorzystaniem pięknych, starych hal – stworzyć miejsce niezwykłe. Władze Warszawy od lat nie potrafią uporządkować terenu wokół Pajacu Kultury. A stworzone tam centrum handlowe Złote Tarasy – to przykład fatalnego gustu i zmarnowanej szansy.

Jak to jest, że wszędzie mają lepszych gospodarzy niż w Warszawie. Rynek w Opatowie wybrukowany jest piękną granitową kostką. W Warszawie jak się już naprawdę nie da ułożyć „gustownej” kostki Bauma, to – jak na Krakowskim Przedmieściu – układa się kamień z Chin, dla którego śmiertelnym niebezpieczeństwem są lody, napoje gazowane i płyn z chłodnic… zostawiające plamy nie do wyczyszczenia.

Jadę w makabrycznym korku i z konieczności słucham radia. Dużo na temat Migalskiego i jego listu oraz słabnących notować PIS-u. Moje doświadczenie socjologiczne – dodam, że małe – mówi mi, że nie jest to jednak wynik nowej retoryki Kaczyńskiego, ale faktu że widoczny w mediach stał się podział w jego formacji.

Elektorat wychowany w duchu jedności narodu (hasło gierkowskie!) nie lubi, kiedy w jakiejś partii są spory. Na logikę – powinno nas cieszyć, że ludzie szukają najlepszych rozwiązań i publicznie artykułują swoje zdanie. Nie, my wolimy kiedy wszyscy mają jednakowe zdanie.

Jakie to musi być frustrujące dla działaczy PIS, żeby nadążyć za tempem zmian swojego lidera !

Jack London w książkach Biały Kieł i Zew Krwi opisywał walki wilków i zdziczałych psów. Walczące samce otaczał wianuszek stada, które jednak nie wtrącało się do walki. Do czasu, kiedy jeden z walczących nawet na moment nie stracił równowagi. Wtedy natychmiast chmara rzucała się na niego i rozszarpywała.

Patrząc na dynamikę naszej rodzimej sceny politycznej przekonuję się, że mamy w sobie dużo z wilków. Ciekawe, komu pierwszemu podwinie się noga!

Nie można dzisiaj nie wspomnieć o spotkaniu premiera z funduszami emerytalnymi. To tak jak w dobrym amerykańskim thrillerze – nie ma jednej prawdy i trzeba analizować to warstwa po warstwie.

To źle, kiedy politycy zaczynają majstrować przy naszych emeryturach. To poziom pierwszy. Ale ten system nie powstał w wyniku ewolucji, tylko został stworzony przez polityków właśnie. A ci stworzyli go tak, aby znaleźć synekury dla swoich na wiele lat. Dlaczego mamy płacić tak olbrzymie prowizje za zarządzanie, skoro zarządzanie to polega głównie na kupowaniu obligacji skarbu państwa? Ten pogardzany ZUS może to akurat robić równie dobrze i taniej. To poziom drugi.

Ale jest i poziom trzeci. Co się stanie, kiedy OFE wezmą sobie słowa premiera do serca? Kto nabędzie obligacje skarbu państwa? Kto będzie inwestował na giełdzie, pozwalając jednym państwowym firmom przejmować inne państwowe firmy? To poziom trzeci… czy ostatni???

Pani Premier Australii prawdopodobnie pożegna się ze swoim stanowiskiem, ponieważ zbyt mało obniżyła podatki dla międzynarodowych koncernów wydobywających surowce mineralne w Australii. Nie chodzi o fundusze inwestycyjne (jak w Londynie na fali populizmu zwiększono im podatki, to natychmiast Sarkozy namawia do przeprowadzki do Paryża w zamian oferując 20 letnie zwolnienia podatkowe), które mogą działać wszędzie – tylko o firmy surowcowe, które tak łatwo tych surowców gdzie indziej nie znajdą. Ale jednak – zdaniem wyborców – trzeba o nich dbać, aby się nie zrazili…. Żeby tak u nas….

Egzamin wstępny na uniwersytecie imienia Łomonosowa w Moskwie. Zdaje kandydatka z Czukotki. „Proszę omówić stanowisko towarzysza Mołotowa wobec światowego imperializmu”. „Mołotow?” – pyta zdziwiona kandydatka – „u nas w Czukotce nie uczyliśmy się o Mołotowie”. „Hm, w takim razie proszę powiedzieć coś o towarzyszu Stalinie?. „Stalin, Stalin? Nie uczyliśmy się o nim w Czukotce”. Komisja jest zamurowana ze zdziwienia, ale dają dziewczynie jeszcze jedną szansę. „Proszę w takim razie opowiedzieć nam o towarzyszu Leninie”. „Lenin? - dziewczyna spokojnie powtarza nazwisko –„jestem pewna, że o nim też się nie uczyliśmy w naszej szkole”. Dziewczyna wylatuje za drzwi z oceną niedostateczną, ale szef komisji robi przerwę. Podchodzi do okna, otwiera je i rzuca w przestrzeń: „oh, rzucić tak to wszystko i wyjechać gdzieś daleko. Na przykład do Czukotki!”.

Gdyby tak można było mieć wyborców w Polsce, jak w Australii… Ale nie mamy. Zbliżają się wybory samorządowe i już widać, że traktują nas jak idiotów. Aleja Rzeczpospolitej na warszawskim Wilanowie już gotowa do oddania. Teraz już tylko czeka. Na co czeka? Aż ktoś łaskawie znajdzie czas, aby w świetle fleszy przeciąć wstęgę. Czy „oni” naprawdę myślą, że wyborcy będą pamiętać w dniu wyborów kto przeciął wstęgę? Ja bym zapamiętał, ale tylko po to, aby na tego patafiana NIE zagłosować.  Nie mieszkam na Wilanowie. Ale już wiem, że nie powinienem zagłosować na kandydata Platformy. Bo nie chcę użerać się z PLS-owskim samorządem województwa (mamy jak w banku koalicję PO i PSL na Mazowszu), obecna prezydent miasta nie zmieni pana za przeproszeniem Galasa na stanowisku miejskiego inżyniera ruchu, nie chcę popierać tej całej karuzeli układów i stanowisk. Że inne partie wcale nie są lepsze? A dlaczego mam dokonywać wyboru na zasadzie mniejszego zła?!

Dlaczego pozwoliliśmy na petryfikację polskiego systemu partyjnego? System dotacji publicznych sprawia, że nowe ruchy praktycznie nie mają szans.  Ten system (uczciwie trzeba powiedzieć, że PO było przeciw, a PIS jest bardzo za) stworzono podobno dlatego, aby nie było korupcji. I tak jest. To można i trzeba sprawdzać inaczej. Ale nie może być tak, że jak już mamy partię ogólnopolską, to wszyscy ambitni politycznie ludzie MUSZĄ się podłączyć do istniejących struktur, bo własne inicjatywy przegrywają na wejściu materialnie. Czyli hipotetyczny wyborca mazowiecki musi głosować albo na Gronkiewicz-Waltz, albo na kogoś kogo wystawi PIS. Albo jego głos się zmarnuje…

To jeszcze jeden dowód na hipokryzję walki z korupcją. Jak inne rządy wyznaczają szefów państwowych spółek, to korupcja. Jak PIS przyznaje PZU, PKO BP, PKN Orlen swoim ludziom (takim jak wyciągnięty z gabinetu osobliwości prezes PZU za czasów świętej pamięci prezydenta Kaczyńskiego) – to jest przywracanie tych instytucji Polsce. W czasie dyskusji na temat finansowania partii główny argument, jaki słyszę nawet z ust skądinąd mądrych dziennikarzy (Konrad i Z, wy też!) – to że przecież Platforma jest przeciwna, ale pieniądze bierze. A co ma do cholery robić? Pozwolić, aby cała konkurencja brała i dystansowała ich w wyborach – a sama zostać z boku, bez bilbordów i bez reklam?

Tak już jest, że nasi wyborcy dokonują wyborów politycznych tak, jak wybierają markę piwa do grilla. Była fajna reklama z żubrem, to kupujemy żubra… A potem się dziwimy, że mamy kaca…

W cieniu walki o krzyż na Krakowskim Przedmieściu przemknęła sprawa przekreślonego krzyża (prawosławnego) na grobach żołnierzy bolszewickich w Ossowie. Dla naszych obrońców „polskiej sprawy” jest to nie do pomyślenia, aby postawić krzyż na grobie najeźdźcy…  Czy naprawdę trzeba jakiejś wybitnej inteligencji, aby nie zdawać sobie sprawę, że jeśli chcemy, aby groby Polaków rozsiane po świecie miały krzyż i nie były niszczone – to trzeba zachowywać się cywilizowanie wobec grobów obcych żołnierzy w Polsce? To nie tylko Katyń, nie tylko obrońcy Lwowa, szwoleżerowie spod Samosierry, także Monte Casino (Włochy były przecież w czasie wojny sojusznikami Niemiec).  Jakoś nie dziwi, że i w Ossowie i na Krakowski Przedmieściu widać przedstawicieli tej samej partii…

W kulturze chrześcijańskiej winniśmy cześć zmarłym. Czy przy okazji nie jest to wspaniała lekcja historii? Odmawianie prawa do pochówku jest wynikiem zdziczenia. My jesteśmy patrioci, a oni – to dzicz.

Nasza cześć Europy była przedmiotem nieludzkich eksperymentów. Groby moich dziadków, ponieważ nosiły niemieckie nazwiska (to nazwisko także jednego z największych dowódców polskich w czasie drugiej wojny światowej!) zostały przerobione na chodniki. Nie zawsze zresztą pamiętano, aby napisy znalazły się na wewnętrznej stronie… To samo dotyczy Węgrów na Słowacji czy w Rumunii, Niemców Sudeckich w Czechach. Czechy nie oddały w czasie wojny ani jednego strzału w obronie swojej niepodległości, za to po wojnie zabijano swoich sąsiadów-Niemców i rozjeżdżano ich ciężarówkami.  A teraz jakakolwiek próba odwołania się do tej karty historii jest przejawem niemieckiego szowinizmu… albo węgierskiego szowinizmu… albo polskiego szowinizmu…

Przejawem polskiego szowinizmu są próby zbliżenia się Polski z Litwą, ciekawie o tym pisze dzisiejszy Newsweek. To przejaw takiego samego patriotyzmu, jaki chce nam zafundować w Polsce PIS.  Im bardziej wyciągamy rękę do Litwy, tym bardziej nami pogardzają i tym bardziej się nas boją. Najwyższy czas zapomnieć o specjalnych relacjach łączących nasze kraje i zacząć twardo egzekwować podstawowe prawa.

Generalnie, z tymi krajami, z którymi chcemy budować specjalne relacje – mamy stosunki obciążone jakimś fatum. Ukraina rękami prezydenta, którego uratowaliśmy w czasie Pomarańczowej Rewolucji zafundowała nam spektakl z Banderą. USA trzyma nas w poniżającym korytarzu wizowym  jako jedyny niegodny zaufania kraj grupy Schengen. Litwa nie pozwala nam zostać przy polskich nazwiskach, likwiduje polskie szkoły, tylko nam odmawia reprywatyzacji, teraz okrada PKN Orlen… Może po prostu trzeba przestać wyobrażać sobie, że ktoś nas kocha bo mamy wspólną historię i traktować ich wszystkich jednakowo, pragmatycznie i bez sentymentów?

Bo czy to coś zmieni, że nie będzie wiz dla Polaków w USA? Albo że Litwa obrazi się na nas jeszcze bardziej (co, wypowie nam wojnę?!), albo że na Ukrainie będą znowu straszyć dzieci Lachami? Teraz już nas nie będą mogli zarzynać siekierami po nocy… Rzeczywiste problemy dzieją się teraz gdzie indziej.

Dwa wielkie muzułmańskie kraje – Pakistan i Iran mają broń atomową. Pakistan jest teraz pod wodą, pro-zachodni prezydent wyjechał do swojego zamku w Normandii i pomocy ludziom udzielają Talibowie… Jak te kraje zaczną nawracać nas na islam, to dopiero się zacznie! Obrona naszych wartości będzie wymagała więcej samozaparcia, niż wystawienie się na deszcz i skwar w centrum Warszawy.

Obrona naszych wartości nie oznacza braku szacunku dla grobów najeźdźców. Ile odwagi cywilnej trzeba, aby będąc w jakiejś partii powiedzieć – to trzeba zmienić. Dzisiaj w PIS taką odwagę ma jedynie Migalski. Ci, którzy mówili to przedtem – odeszli. Gwoli sprawiedliwości, nie tylko w PIS (Dorn, Jurek, Zalewski), ale także w Platformie (Rokita, Płażyński, Olechowski).  Szkoda, że w polityce nie ma miejsca na odwagę cywilną…

Częściowo pisze o tym w dużym tekście porównawczym Państwa i gospodarki prywatnej red. Gadomski w Wybiórczej. To nie tak, pisze Gadomski, że trzeba do polityki przyciągnąć ludzi, którzy osiągnęli sukces w biznesie. Bo oni nie sprawdzają się w polityce. Ta zasada jeszcze wyraźniej jest widoczna przy transferach w drugą stronę, z polityki do biznesu. Bo w obu światach działają inne zasady. W biznesie mamy jasno sprecyzowany cel, który jest mierzalny. Brak postępów w osiąganiu celu oznacza porażkę, której nie można relatywizować.  Polityka przez swoją nieokreśloność pozwala często na sukces przypadkowy lub uzyskany nie wynikami, a obietnicami.

Problemem wg Gadomskiego (i tu się z nim zgadzam) jest gospodarka państwowa, kierowana przez byłych polityków i według zasad obowiązujących w polityce. Jedynym rozwiązaniem nie jest próba zmiany zasad, ale oddzielenie gospodarki od polityki.

Gdzieś w środku Newsweeka tekst o portach lotniczych. Nie przynoszą straty – bo podniesiono opłatę na głowę pasażera z 16 do 60 złotych. Linie uciekają do alternatywnych portów, a projekt komercjalizacji utknął w uzgodnieniach międzyresortowych. To na pewno wynik zaliczenia Okęcia do strategicznego sektora, który musi pozostać we władaniu służb… Dlatego jest to jedyny port lotniczy na świecie, który trzeba zamykać, aby dokonać remontu pasów. Ten horror fundują nam już we wrześniu… specjaliści od portów lotniczych, żałosne patafiany…

Jak mamy okazję obserwować z bliska działanie państwowych organizacji, nawet w warunkach monopolu, to włos nam się jeży na głowie. Poczta, koleje, porty lotnicze, służba zdrowia… ale jak mamy perspektywę prywatnej własności poddanej silnej regulacji państwowej – to wpadamy w panikę i wolimy pozostać przy państwie. Bo prywaciarz to be. Bo ktoś na tym zarobi - i to nie będę ja.

Trochę jeszcze wody upłynie w Wiśle, zanim wyzbędziemy się tej zawiści w sobie. I wtedy nie będzie problemem cmentarz bolszewickich żołnierzy, prywatna firma zarządzająca portem lotniczym i brak państwowego przemysłu oddanego w komis politykom.

Chciałbym tego doczekać…

Dawno nie byłem w Bukareszcie. Droga z lotniska do miasta (i z powrotem oczywiście), jeszcze niedawno zajmowało to ponad godzinę w tłoku i często w upale. Jedno wielopoziomowe skrzyżowanie sprawiło, że jedzie się bez względu na porę dnia maksymalnie 25 minut. No, ale my w Warszawie nie pójdziemy na łatwiznę! U nas konieczne są rozwiązania kompleksowe… szkoda, że ja tego nie dożyję.

Jest taka anegdota żydowska, jak dwóch chasydów jedzie wozem do miasta i drogę tarasuje olbrzymi konar drzewa. Chasydzi przez pół dnia zastanawiają się nad rozwiązaniem. Wreszcie na drodze pojawia się chłop z wozem. Woźnica wysiada, przesuwa pień i droga wolna. Chasydzi patrzą na to z pogardą i komentują: „ujajaj, wielkie mecyje. Chamską siłą to każdy potrafi!”.

Władze samorządowe Warszawy, silne praktyką pana za przeproszeniem Galasa (miejskiego inżyniera ruchu) nie pójdą na jakieś rumuńskie rozwiązania. Zrobić dobra drogę i bezkolizyjne skrzyżowanie to każdy głupi Rumun potrafi.

Wieczorem rozmawiamy na temat sytuacji gospodarczej kraju. Podobieństwa do sytuacji w Polsce. Rząd zaproponował obniżkę płac w administracji i obniżkę emerytur. Ta ostatnia została zakwestionowana. Jak się tego nie udało zrobić, w kilkanaście dni podniesiono VAT – nie jak w Polsce o 1 punkt procentowy – ale z 19 na 24%. Coś trzeba było zrobić, ale wszyscy spodziewają się, że rząd nie doczeka wyborów i że padnie jeszcze tą jesienią.

Nie lubimy posłańców ze złymi wieściami. Nic więc dziwnego, że – jak donosi Rzepa – nasz premier przestanie się wypowiadać na tematy wewnętrzne (trudne i nie budujące sympatii), a ma się zacząć kojarzyć ze sprawami międzynarodowymi… może trzeba było dać się wybrać na prezydenta?

Dalej przy kolacji rozmawiamy o zatrudnieniu w naszym biurze Rumuna. Pytanie, gdzie mu płacić pensję. Kiedyś wszyscy chcieli mieć płacone na Cyprze. Teraz od razu pada jednoznaczne oczekiwanie – w Rumunii. Dlaczego? Bo tu się płaci podatek liniowy, 16%. Nie opłaca się kombinować i oszukiwać.

No, ale znowu trzeba powtórzyć – nie będzie nas Rumun uczył. My wielki naród z wielką tradycją – my wiemy lepiej.

Przed wylotem z Warszawy musiałem odebrać licencję zawodniczą dla A. Dostałem dokładną instrukcję, jak trafić na małą uliczkę Grażyny  na warszawskim Mokotowie. Podjeżdżam pod wskazany budynek i od razu przypominam sobie, że kiedyś tu już byłem! Na początku mojej pracy w Coca-Coli poznałem Mike’a Connora, światowego guru od handlu detalicznego. Przy pomocy pieniędzy  członków światowego stowarzyszenia handlu postanowił zorganizować szkolenia dla handlowców w Polsce. Dostał na to budżet, bagatela, milion dolarów. Mike był człowiekiem leciwym, brał udział w walkach z Japończykami na Filipinach i miał sztuczne kolano i biodro. Ustaliliśmy, że te szkolenia zorganizujemy dla największej polskiej grupy sklepów w tamtych czasach – Społem. Umawiam spotkanie z ich szefem, jedziemy pod budynek na ulicy Grażyny. Ten budynek. Prezes ma gabinet na najwyższym, czwartym piętrze bez windy. Zajmuje nam dobry kwadrans wdrapanie się na szczyt. Prezes wysłuchuje z czym przyszliśmy i pryska niegrzecznym śmiechem: „nas nikt nie będzie uczył, jak się handluje. Robimy to już 115 lat, dłużej niż te wszystkie wasze coca-cole. My już handlowaliśmy, jak u was Indianie biegali po prerii. Nam potrzeba kredytów, a nie szkoleń”.

Podziękowaliśmy grzecznie i przez piętnaście minut schodziliśmy na dół. Dzisiaj stoję przed tym budynkiem, zajętym przez zupełnie inne instytucje…

To trochę tak, jak w innej żydowskiej anegdocie: „Gdybym był Rotschildem to byłbym tak bogaty jak Rotschild, albo nawet bardziej”. „Jak to możliwe?” „Bo miałbym jego miliardy i na dodatek te moje 10 dolarów”.

Społem potrzebowało pieniędzy, ale już nie szkolenia… Po jaką cholerę się uczyć? Nie będziemy się uczyć od Amerykanów, to tym bardziej nie będziemy się uczyć od Rumunów.

Dzisiaj skomplikowany dojazd do miasta, na lotnisko. Zbliżają się wybory samorządowe, więc na gwałt wszędzie remontuje się drogi. W Warszawie podobno jest koordynator remontów, ale się nie wykazuje – mamy jak w banku, że jak remontuje się jakąś ważną arterię, to na wszelki wypadek jednocześnie remontuje się i zamyka wszystkie możliwe objazdy… Przynajmniej tak jest w Warszawie, wychowanej na szkole pana za przeproszeniem Galasa, miejskiego inżyniera ruchu.

Przebijam się przez jakieś opłotki i wyjeżdżam zadowolony na trasę Krakowską niedaleko lotniska. Awaria świateł i brak możliwości włączenia się do ruchu w kierunku miasta. Za dawnych czasów, kiedy policja nazywała się milicją i była narzędziem opresji nad obywatelami – w takich sytuacjach pojawiał się milicjant i pomagał rozładować korek. Teraz, kiedy skończyło się państwo opresyjne, mamy policję która ma nam służyć. Służba ta polega na tym, że pochowana w krzakach czycha z radarami. A z krzaków tych wychodzi, aby ułatwić przejazd między pałacem prezydenckim a kancelarią premiera po wyłączonej z ruchu arterii Nowego Światu i Krakowskiego Przedmieścia.

Dziękuję za taką służbę, już wolę opresję – przynajmniej w takiej formie…

Z. dzień po dniu rano w radio, tym razem w Trójce. Wypowiada się na temat parytetów w polityce. Tu się zdecydowanie nie zgadzamy. Mam uraz z młodości do parytetów. Na studia ledwo się dostałem, bo nie miałem punktów za pochodzenie. Studiów dyplomatycznych nie mogłem zacząć, bo tego roku akurat trzeba było mieć pochodzenie chłopskie. Jak była szansa dostać się do zarządu głównego Zrzeszenia Studentów Polskich, to zgodnie z parytetem moją uczelnię musiała reprezentować dziewczyna. „Ale jednak dałeś sobie radę” – spokojnie konkluduje Z. – „mnie było trudniej się przebić do i w Warszawie”. Tak, jakby Z. była chłopakiem, to byłaby teraz przedstawicielem handlowym firmy farmaceutycznej lub spawaczem w strefie ekonomicznej w Mielcu. Jakoś doszła najdalej z całego swojego grona szkolno-towarzyskiego. „Ale nie było mi łatwo”. A komu było? Zresztą czy to rzeczywiście problem w Polsce? Czy Suchocka została premierem, a Gronkiewiczowa szefem NBP w wyniku działania parytetów?

Parytet otworzy drogę do polityki takim osobom jak Kempa, Nelly Rokita, Szczypińska. Nie wiem, czy tego chcę. „A chcesz Macierewicza, Kurskiego, Kaczyńskiego?”. Nie chcę, ale co to ma wspólnego z parytetami? Na szczęście, po długim objeździe zepsutych świateł docieram na lotnisko i nie muszę kontynuować tego wątku.

W samolocie czytam wywiad Komorowskiego dla Rzepy. Spokojny, wyważony, bez fajerwerków… to chyba dobrze, jeśli prezydentura jest spokojna, wyważona i bez fajerwerków. Szukam jakiejś myśli, która może zostać w pamięci. Trudno mi się skupić… w końcu zaciekawia mnie akapit o polityce wschodniej. Przypomnienie starej prawdy, że dłużej klasztora niźli przeora (mój edytor tekstu nie akceptuje słowa: klasztora, ale licencia poetica każe mi to tak zostawić). Nie możemy opierać naszej polityki wschodniej (i każdej innej) opierać na jednym człowieku – najpierw Kuczmie, potem Juszczence. Trzeba to robić wobec kraju, a nie konkretnych polityków. Bo potem mamy taki efekt, jaki mamy.

Ciekawy wynik sondażu na temat zwiększenia roli państwa w bankach. 42% jest za takim zwiększeniem, tylko 29% przeciw. Państwowy bank oznacza presję polityków na dawanie kredytów (ostatecznie – z naszych pieniędzy) po politycznej znajomości, oznacza zatrudnianie – znowu za nasze pieniądze – polityków na etatach. Wystarczy spojrzeć kto kierował i pracował w państwowych instytucjach finansowych. Marcinkiewicz tylko przypadkiem nie został szefem PKO BP, Netzel – groteskowy przyjaciel Lecha Kaczyńskiego – dostał stołek prezesa PZU… Czy naprawdę tego chcemy?

Teraz prywatyzacja gdańskiej Energii miałaby się odbyć przez inną państwową firmę PGE. Większość z nas nie widzi w tym nic złego. W TOK FM Steinhoff zauważa, że był już kiedyś czas kiedy strategiczne branże były państwowe. Czy już zapomnieliśmy, że był to także czas chronicznego deficytu?

Urząd Antymonopolowy wypowiada się, że spośród wszystkich starających się o Energę – PGE nie dostanie jego zgody na przejęcie. To dobrze, że Urząd poważnie traktuje walkę z monopolami. Ale dlaczego odbywa się to z łamaniem prawa?

Kilka tygodni temu starałem się (w imieniu mojego funduszu) kupić Wedla. Sprzedający oczekiwał podpisania wiążącej oferty sprzedaży przed uzyskaniem zgody Urzędu Antymonopolowego. Cóż za problem, aby ta trójka firm która została w finale procesu złożyła taki wniosek do Urzędu przed podpisaniem umowy? Otóż jest to problem. Urząd Antymonopolowy odrzuca wniosek, jeśli nie towarzyszy mu ostateczna i wiążąca umowa sprzedaży. A w przypadku PGE (ale i jego konkurentów) ten wymóg akurat nie jest przestrzegany. Można bez ryzyka monopolowego przystąpić do składania wiążącej oferty… bo co? Firma jest państwowa? Większa? Bardziej znana? Akurat więcej ludzi słyszało o Wedlu niż o Energii…

Wylądowałem w Bukareszcie. Pierwszy sms od syna, że dziękuje za zakup garnituru na spotkanie z przyszłymi teściami. Nawet miłe doświadczenie, chociaż alergicznie reaguję na zbyt nachalnych sprzedawców. Szczytem próba kupienia krawata. Czy mogę panom pomóc? Jak oni to sobie wyobrażają? Pytam więc przekornie: bardzo proszę. Panience chyba po raz pierwszy pozwolono sobie pomóc, bo nie wie co robić. W panice zaczyna po kolei brać do ręki krawaty i pytać: może ten? A ten? Zaczynamy się z synem śmiać i prosimy, aby nam nie przeszkadzała.

Za każdym razem, kiedy spotykam się z przejawami bezmyślności w sklepie, na drodze, w urzędzie – dziękuję Bogu, że ta bezmyślna większość jednak nie idzie do wyborów.  I niech tak zostanie!