Dziennik Pieniacza

Dzisiaj lunch z Krzysztofami. Obaj nie pojawili się na mojej sobotniej imprezie – pożegnanie lata – i w ramach ekspiacji zostałem zaproszony na rybę w soli do ich ulubionej włoskiej restauracji.

Byłem ciekawy, jak oceniają ogłoszone dzisiaj odejście Profumo. Krzysztof nie krył satysfakcji. Tym bardziej, że jego następczyni w banku już doprowadziła do odwołania Luigego, zastępcy prezesa w Polsce. Dostał wezwanie do Mediolanu po odebranie odwołania, a tu niespodzianka – zmienił się prezes grupy i odwołanie stało się nieaktualne.

Kto tę panią wprowadził do świata bankowego? Okazuje się, że osobiście zrobił to kiedyś Krzysztof właśnie. Dzisiaj ta pani z właściwym sobie wdziękiem kieruje bankiem jak folwarkiem. W ostatnią sobotę uczestniczy w turnieju tenisowym w Szczecinie o puchar banku. Ponieważ chce obsłużyć jednocześnie tę imprezę i inaugurację olimpiady specjalnej w Warszawie – wynajmuje sobie samolot. Cóż, robi to w prywatnej firmie na koszt udziałowców. Drugi Krzysztof opowiada, że w czasie lunchu podniósł się od stołu, aby napić się wody. „Proszę nie wstawać, panie prezesie”- usłyszał z jej ust i zaraz potem polecenie wydane członkowi zarządu banku -„proszę podać wodę panu prezesowi!”.  W ten sposób buduje się autorytet.

Jeszcze jeden argument za parytetami. Kobiety łagodzą obyczaje…

Nie da się uciec od gospodarki. Chwila rozmowy na temat deficytu budżetowego i roli samorządów. Dowiaduję się, że w sobotę wiceszefem partii zostanie minister Rostowski. Kto by tego faceta podejrzewał o taki polityczny instynkt, talent i apetyt…  To nie jest dobry pomysł. Czy jedyny?

Mówię, co myślę na temat dyskusji o wartości państwowych firm. Obydwaj Krzysztofowie z wielkim przejęciem tłumaczą się. Mówią, że dzisiaj nie można już mówić o niewidzialnej ręce rynku, że pieniądz zyskał narodowość, że nie możemy jako kraj dać się wykorzystywać.

Na mój argument, że zmieni się rząd i wtedy się przekonają, jakiego potwora wyhodowali na swojej piersi – twierdzą, że mówię jak Schetyna. I że nie mam racji, bo oni w międzyczasie doprowadzą do zmian zasad korporacyjnych, aby oderwać państwowe firmy od polityków. Mówię im grzecznie, że nie wierzę ale że życzę im sukcesów.

Aby trochę uciec od niezręcznego tematu – wskazuję na proste projekty, które można wprowadzić ku zadowoleniu ludzi. Uproszczenie zasad egzaminu na prawo jazdy; wyciągnięcie z szarej strefy ośrodków opieki nad ludźmi starymi, z demencją i z Alzheimerem; zmuszenie gmin do uchwalania planów zagospodarowania przestrzennego…

Na koniec wracamy do tematu przewodniego naszego spotkania – rocznicy rządu. Okazuje się, że moi gospodarze mają pomysł na obchody. Po prostu powinienem napisać książkę o tamtych czasach. Ludzie, żeby napisać książkę trzeba mieć talent! Obiecuję, że spróbuję znaleźć jakiegoś murzyna do napisania i kogoś, kto coś pamięta z tamtych czasów.

Potwierdza się stara zasada, że nie ma czegoś takiego jak darmowy lunch…

Prokuratura złożyła odwołanie od decyzji sądu. Nie mówię o sprawie Zakajewa (tu też), ale o sprawie beznogiego rencisty z Krakowa. Poproszony o naprawę lady stał się mimowolnym  świadkiem kłótni między małżonkami. Dwoje interweniujących przechodniów zostało przepędzonych przez krewkiego małżonka (karany wcześniej za przemoc i pobicia). Kiedy inwalida staje w obronie kobiety, uderzony ląduje na ziemi z takim impetem, że odpada mu proteza nogi. Kiedy napastnik nachyla się nad nim aby znowu uderzyć, broni się narzędziem którym naprawiał ladę – młotkiem. Efekt – dwa wybite zęby.

Prokuratura nie oskarża napastnika, tylko inwalidę że nie dostosował samoobrony do zagrożenia. Napastnik użył ręki, a on – leżąc – sięgnął po młotek. A mógł przecież przyjąć kolejny cios, wtedy pan prokurator w Krakowie (znowu Kraków!) miałby wynik badania lekarskiego co pozwoliłoby mu na – jak pisze – wynikające z doświadczenia życiowego zaakceptowanie wyjaśnień.

Według prokuratury – broniąc się powinniśmy tak dać się pobić, aby nie było wątpliwości kto jest napastnikiem. W skrócie – to atakowany ma stracić zęby. Ma przyjąć pokornie cios, a potem dochodzić swoich praw (jak przeżyje) przed sądem. Tylko że po drodze jest zawsze prokurator, który w takiej sytuacji może z kolei uznać, że pobity miał pod ręką młotek i jego nie użył. Ergo – prosił się o pobicie, nie wykazał staranności w obronie i trudno mieć pretensje do napastnika, skoro został w tak perfidny sposób sprowokowany.

Wczoraj w radio TOK FM mecenas z kancelarii Bird & Bird opowiada o zaletach arbitrażu. Dziennikarz pyta – czy arbitraż jest szybszy, niż sprawa sądowa? Z reguły tak, ale nie zawsze tak jest. To może tańszy? O nie, jest o wiele droższy od postępowania sądowego. To po jaką cholerę ktoś chce jeść tę żabę? To proste, bo w arbitrażu istnieje przewidywalność, można spodziewać się wyroku zgodnego z prawem i zdrowym rozsądkiem.

W naszym systemie prawnym, cechującym się legalizmem i idiotyzmem, zaczynając postępowanie nigdy nie wiemy, czym nas zaskoczą. Prawo jest tak skonstruowane, że wszystko można uzasadnić. A zdrowy rozsądek zostaje przed salą, bo się boi prokuratury. Boi się, znaczy winny.

Prawda nas wyzwoli, bo przed prawdą się nie ucieknie… kto, jak kto ale kościół powinien o tym wiedzieć. Słusznie zauważa Wildstein w dzisiejszej Rzepie: udawanie przez polski kościół że rozliczył się z przeszłością owocuje dzisiejszym zgorszeniem. Byli esbecy traktują swoich dawnych podopiecznych jak bankomaty. Obok hierarchów pojawiają się jakieś śliskie szumowiny żerujące na ich naiwności.

Swoją drogą zastanawiałem się, skąd obecność byłego ministra Skarbu z SLD Wieśka Kaczmarka w spółce tworzącej szpital Elżbietanek. Okazuje się, że to ten sam trop.

Zastanawiająca jest ta naiwna wiara, że nam się upiecze. Że lepiej zamieść pod dywan. Nigdzie i nikomu się to nie udaje. Afera pedofilska goni za kościołem po całym świecie, karabinierzy zaczynają zajmować konta w banku watykańskim z powodu prania brudnych pieniędzy, policja dokonuje rewizji w siedzibie episkopatu Belgii posuwając się do przeszukań grobowców prymasów. Jaki to ma wpływ na sytuację kościoła najlepiej widać na przykładzie Belgii właśnie. Według „Le Soir” w 1980 roku 72% Belgów deklarowało, że są katolikami. Według dzisiejszego sondażu praktykuje tylko 14%.

Jan Paweł II powiedział kiedyś znamienne słowa o zstąpieniu Ducha Świętego, który powinien zmienić oblicze „tej” ziemi. Ten sam Duch Święty powinien zstąpić do kościoła hierarchicznego. Wyobrażacie sobie biskupa Głódzia, jak zaczyna mówić ewangelicznym językiem ? Albo obecnego papieża, który przestaje kokieteryjnie podnosić swoją sukienkę aby wszyscy mogli zobaczyć piękno czerwonych trzewików od Prady na śnieżnobiałej skarpetce?

Prawda, że trudno sobie to wyobrazić? Ale cuda się zdarzają…

Przed przełomem w Polsce panowało przekonanie, że sytuacja może się poprawić w kraju na dwa sposoby: normalnie lub w wyniku cudu. Normalnie, to znaczy zstąpi chór aniołów i wyprowadzi Polskę z domu niewoli do wolnego świata. Cudownie, to znaczy Polacy się zorganizują i doprowadzą do tego samego celu swoją konsekwencją i pracą.

Cóż, cud się skończył, aż za bardzo widać że wracamy do normalności. Wyrazem tej normalności jest wydanie pierwszego tomu „Encyklopedii Solidarności”. Z tego tomu możemy się dowiedzieć, że Wałęsa był agentem SB – a więc zawdzięczamy naszą wolność Służbie Bezpieczeństwa. Kościół to wiedział od zawsze, dlatego tak się z tą służbą fraternizuje – i wtedy i teraz. „Encyklopedia” dedykowana jest więc prawdziwym bohaterom tamtych czasów – Lechowi Kaczyńskiemu i prof. Kurtyce.  Amen.

Abyśmy w tę normalność za bardzo nie uwierzyli – w Sejmie ciągle na miejscach zajmowanych przez ofiary katastrofy wywodzące się z PIS znajdują się ich portrety i kwiaty… W tej samej poetyce wypowiada się w programie Lisa córka Wassermanna. Nie ma dnia, kiedy nie płaczę – jaki to wzruszający objaw miłości do ojca. Minęło pół roku, a ona ciągle płacze. Nic dziwnego, skoro jej zabili ojca a mordercy codziennie z niego szydzą i zajmują najwyższe stanowiska w państwie, zamiast schować się (przed panią Wassermann) w mysiej dziurze.

Tak długa żałoba – to bluźnierstwo. Eksponowanie tego publiczne – to przejaw złego smaku i cynizmu. Jest w Polsce określenie na taki płacz – krokodyle łzy.   

Czy moja żałoba po ojcu była gorsza? Czy zgrzeszyłem wobec jego pamięci nie mówiąc o mojej po jego  śmierci żałobie na każdym publicznym spotkaniu?

Mój ból związany z chorobą Alzheimera mamy jest moim i mojej rodziny problemem. Przepraszam, ale czym różni się ode mnie młoda pani Wassermann? Jaką ma legitymację do zanudzania mnie swoją tragedią?

Leczenie Alzheimera i demencji starczej staje się wielkim problemem społecznym. Już dzisiaj wydaje się na ten cel na świecie ponad 600 miliardów dolarów rocznie. To nie tylko problem finansowy, ale także społeczny – jak zorganizować opiekę nad tymi ludźmi. W polskim państwie  90% tej opieki wypchnięto w szarą strefę. Po prostu nikt nie jest w stanie sprostać oczekiwaniom ustawodawcy. A jak już ktoś się zarejestruje, to jest przedmiotem nieustannych kontroli sprawdzających standardy – chorym niepotrzebne, a podnoszącym drastycznie koszt. Standardy można spełnić, ale wtedy koszt jest taki, że nie ma chętnych gotowych go ponieść.  

To jest jeden z problemów, którymi powinna zająć się nasza władza. Ale ważniejsze jest utrzymanie państwowej własności w gospodarce.  To bardzo istotne z punktu widzenia obywateli – w energetyce, gdzie ostatnie decyzje mają spetryfikować strukturę własnościową, związki zawodowe wywalczyły sobie nie tylko gwarancje zatrudnienia, ale także prawo do dziedziczenia tych miejsc pracy! Swoją drogą to rekord nie pazerności związków – tylko głupoty naszej klasy politycznej. Nie, trzeba być sprawiedliwym. Głupota i pazerność rozmieściła się równomiernie po obu stronach stołu.

To cechy polityków każdego szczebla. Nie zawsze zdajemy sobie sprawę obcując z efektami tej choroby. Dlaczego Warszawa jest tak brzydka? Dlaczego w ścisłym centrum, na Brackiej, Chmielnej, Marszałkowskiej – są puste lokale, a obok kebabownie, szmateksy, sklepy z dopalaczami? Pisze o tym Agnieszka Kowalska w dzisiejszej Wybiórczej. Bo nasi samorządowcy chcą na nich maksymalnie zarobić. Księgarnia, galeria, kawiarnia – nie są w stanie zapłacić czynszów, które w tych regionach są jednymi z najwyższych w Europie. Taniej i łatwiej jest otworzyć lokal w centrum Paryża czy Londynu, niż w Warszawie.

Gdyby jeszcze z tego płynęły jakieś pieniądze do kasy miasta. Ale te lokale stoją puste! Naszym gospodarzom bardziej opłaca się trzymać puste lokale i  deklasować centrum, niż wymyślić jakąś politykę która ożywiłaby nasze centrum. Nasi pożal się boże „gospodarze” potrafią wyremontować jezdnię, położyć kostkę bauma i poczekać na jakiegoś sprzedawcę kebabu.

Bo nie mamy gospodarzy, tylko administratorów.  Ciecie zabierają się do rządzenia i chcą takiego szacunku, jak koronowe głowy. Aby przewieźć takiego kacyka z miejsca na miejsce, trzeba zmobilizować pół warszawskiej drogówki, zamykać ruch, włączyć koguty i syreny… Czy w takich warunkach pozostaje czas na myślenie?

Myślenie jest groźne. W cenie jest bezmyślna lojalność przywódcom. Pamiętamy to z historii – ein Volk, ein Fuhrer.  I bynajmniej nie piszę teraz o PIS. Piszę o klasie politycznej jako takiej.

Dzisiaj Z. w Trójce powiedziała, że jej zdaniem Tusk wyrzuci Radziszewską. W podobnej sytuacji przekazywałem kiedyś decyzję premiera Bieleckiego o dymisji ministra Kapery. Patrzę sobie na to, co stało się dzisiaj z ludźmi których znałem wtedy – i myślę sobie, że jednak nie wyrzuci.

Zatrzymali ubeka, który na chama i jak się okazuje za łapówki załatwiał dla różnych zakonów i kurii zwrot (z reguły – z nawiązką!) dóbr kościelnych. To charakterystyczna sprawa.

Stosunki własnościowe są w naszym kraju wyjątkowo  pokręcone. Olbrzymia liczba ludzi żyje w domach, które należały do Żydów wymordowanych przez Niemców lub wyrzuconych z Polski w komunistycznych czystkach. Nie ma ustawy reprywatyzacyjnej. Jest niesprawiedliwe, że niektórym jakimś cudem udaje się odzyskać utracone mienie, a inni nie mają na to szans.

I na tym tle pojawia się kościół, który traktowany jest w sposób wyjątkowy. Ta wyjątkowość jest po prostu niemoralna.

Będąc w takiej uprzywilejowanej pozycji, kościół na dodatek posługuje się jakimiś szumowinami i w sposób oczywisty zgadza się na przekupstwo i szantaż. Dlatego nie korzysta z usług normalnych instytucji, tylko jakiegoś szemranego esbeka. I na dodatek, przekonany o swojej pragmatyczności i skuteczności – pozwala się temu esbekowi okradać.

Dotyczy to nie tylko polskiego Kościoła. Nie jest przypadkiem, że w tym samym czasie kiedy aresztuje się polskiego pośrednika – włoska policja zajmuje miliony euro z kont Banku Watykańskiego. To instytucja zasłużona w praniu brudnych pieniędzy przez mafię i polityków. Rok temu papież skierował tam nowego prezesa, aby odbudował mocno nadszarpniętą reputację. Okazuje się, że ten bank w dalszym ciągu dokonuje przelewów tzw. anonimowych, tzn.  bez podania adresata. Bagatelka, anonimowy przelew na 23 miliony Euro.

Czy to głupota czy poczucie bezkarności?  Na mój nos – jedno i drugie. Wystarczy posłuchać co mają do powiedzenia… ha, ha… posłuchać co mówią polscy hierarchowie. Od razu widać, że nie mają nic do powiedzenia dla współczesnego, myślącego człowieka. A w sprawach finansów – zrozumienie jest zastąpione przez cynicznie pragmatyczną chciwość.

Cyniczny pragmatyzm jest przekleństwem nie tylko polskiego kościoła, ale i polityki. Prezes NBP zapowiada wojnę (nawet brutalną!) wobec oferowanych przez banki kredytów w obcych walutach. Jak słusznie zauważają w „Polska The Times” – trochę się pan prezes z tą wojną spóźnił. Dzisiaj – sugeruje dziennikarz – powinien się skupić na złodziejskim spreadzie walutowym.  Podano przykład z wczorajszego dnia – spłacający kredyt we frankach szwajcarskich w banku Millenium mógłby kupić tego franka za 2.9895 złotego, ale musi to zrobić w banku za 3.1185. A więc do oprocentowania kredytu trzeba doliczyć ponad 4 procent z tytułu spreadu…

Ja w swoim myśleniu poszedłbym jeszcze dalej – niech prezes NBP nie martwi się, w jakiej walucie wezmę kredyt, ale skupi się na tym aby w Polsce jak najszybciej wprowadzono euro. Wtedy nie będzie i ryzyka walutowego, i nie będzie spreadów.  

Cyniczny pragmatyzm PIS przynosi tej partii wzrost notowań.  W zapamiętaniu dyskusji nie zwróciliśmy uwagi na fakt, że równanie: PIS i NIE-PIS działa – zgodnie z matematyką – w dwie strony. Tak, jak mnóstwo ludzi będzie głosować na Platformę tylko aby zaszkodzić PIS-owi – tak jest poważny elektorat, który będzie głosować na PIS aby zaszkodzić Platformie. A więc mamy PIS i NIE-PIS oraz PO i NIE-PO…. Nie ma na razie miejsca na kogoś trzeciego. To taka sytuacja bez rozwiązania…

Podobnie jak patowa sytuacja na Litwie. Urząd prezydenta Litwy oświadczył, że nie tylko nie ma mowy o stosowaniu polskich nazw i polskich nazwisk w tym kraju, ale że naciski polskiej strony utrudniają takie rozwiązanie. Prezydent Litwy to wielka przyjaciółka śp. Lecha Kaczyńskiego, stąd  logika wywodu godna braci Kaczyńskich – nie ma szans na spełnienie postulatu, więc nie naciskajcie, bo to utrudni jego (nierealne przecież i tak) wprowadzenie.

Trudno nawet mieć pretensje do Litwinów, że stosują zasadę – prawo jest twarde, ale to prawo i trzeba go przestrzegać. To przecież Polska zasada, do której powinniśmy być przyzwyczajeni.

Jak donosi prasa, urzędnik stanu cywilnego w Krakowie odmówił udzielenia ślubu parze, ponieważ niedoszły pan młody przedstawił zupełny akt urodzenia, a powinien przedstawić skrócony. Jestem przekonany, że jak kiedyś ustalano w tej sprawie przepisy – to oczekiwanie skróconego aktu było przedstawiane jako wielkie udogodnienie dla obywateli. „Skrócony” brzmi o wiele przyjaźniej niż „zupełny”.  Pan Edmund Olczak, dyrektor USC w Krakowie daje jednak słowo honoru, że ślubu udzieli w najbliższym wolnym terminie (tj. w grudniu) jeśli dokument zostanie wymieniony. Łaskawca, nie obraził się że jakiś cham przedstawia zupełny akt urodzenia, zamiast skróconego. A mógłby przecież się obrazić i ślubu nie udzielić!

Dyrektor USC to tzw. łup partyjny. Jakich trzeba kwalifikacji, aby zostać takim dyrektorem? Umiejętność czytania bez zrozumienia wystarczy. Czytanie ze zrozumieniem jest już ryzykowne – bo od rozumienia się zaczyna, na myśleniu kończy. A to (myślenie) w administracji jest niepożądane i niepotrzebne. A więc – idealne stanowisko dla krewnych i przyjaciół króliczka… Niedługo będziemy tego króliczka wybierać…

Jak nie o krzyżu, to o polskim systemie sprawiedliwości… Kolejny świadek odwołał zeznania obciążające byłą minister Małgorzatę Ostrowską. Mniejsza o nią, chociaż to miła kobieta. Ale skąd się wzięły zeznania, że brała łapówki? Otóż w czasie rządów PIS do aresztu trafia komendant policji z Malborka, prywatnie znajomy Ostrowskiej.  Posadzony (specjalnie!) z  bandziorami  szef policji musi walczyć o życie. Jaka jest droga ratunku? Złożyć zeznania na posłankę SLD. Natychmiast wychodzi, mija kilka lat i przed sądem odwołuje swoje zeznania.  To oczywiście charakteryzuje dobrze rządy partii, która ma w nazwie i prawo i sprawiedliwość. Ale dlaczego idea aresztów wydobywczych (siedzisz w złych warunkach tak długo, aż na kogoś zakablujesz) jest ciągle możliwa w polskim systemie prawnym? Dlaczego prokuratura dostaje do ręki takie narzędzie? To jak danie małpie brzytwy!

Podobno jest kontrola sądowa nad prokuraturą… polskie sądy! Po jednej dobrej wiadomości (tej o Zakajewie) dzisiejsza prasa donosi o decyzji sądu rejestrowego w sprawie telewizji publicznej. Otóż odmówił on wpisania do rejestru dotychczasowego członka zarządu Ławniczaka jako pełniącego obowiązki prezesa. Ciekawe jest uzasadnienie – kodeks handlowy co prawda mówi, że można powołać p.o. prezesa, ale nie mówi dokładnie że można powołać członka zarządu na p.o. prezesa. Szanowny Sądzie Rejestrowy! Kodeks handlowy nie mówi także, że na p.o. prezesa można powołać blondyna albo prawnika. A jeśli już się znajdzie kandydata, który nie jest ani blondynem, ani brunetem, ani rudym, ani łysym; ani mężczyzną ani kobietą; bez zawodu – ale za to z imieniem i nazwiskiem, to wtedy trzeba będzie przypomnieć, że gdyby ustawodawca chciał aby Kowalski mógł zostać p.o. prezesa, to by w Kodeksie Spółek Handlowych to było napisane. Np. tak: „W warunkach wynikających z ustawy na stanowisko pełniącego obowiązki prezesa Spółki można powołać obywatela Nowaka lub Kowalskiego”.

No, ale wtedy otwiera się tak szerokie pole do interpretacji tego „lub”…

Czytam w gazecie tekst o wpływie języka, jakim się posługujemy, na nasze zachowania kulturowe. Mam swoje własne przemyślenia na ten temat. Otóż ciekawe jest, że w różnych językach używa się różnych słów z różną częstotliwością. Kiedyś dość dobrze mówiłem po rosyjsku. Dopiero po kilku latach nauczyłem się jak w tym języku brzmi „przepraszam”. Można było przejechać Związek Radziecki do granicy w Brześciu po Termez nad Amu Darią, i z powrotem – i ani razu nie usłyszeć tego słowa.

Wczoraj na posiedzeniu swojego zarządu nagle mam użyć słowa: skarżypyta. Że nie będziemy informować właściciela przejmowanej spółki o opóźnieniach w dostarczaniu materiałów przez jego pracowników, aby nie być skarżypytami właśnie. Kompletna pustka w głowie – jak jest po angielsku skarżyć? Pytam obecnych przy stole. Ludzie po amerykańskich uniwersytetach, o niebo lepiej wykształceni ode mnie. Nikt nie zna tego słowa. Może „complain”? Nie, to nie to samo. Szukamy w Internecie. To „sneak”… hm, chyba nigdy w tym kontekście się z tym nie spotkałem.

To nie znaczy oczywiście, że Rosjanie nie przepraszają, a Amerykanie nie skarżą… ale coś w tym musi być!

Ja bym chętnie się poskarżył, widocznie za mało amerykański jestem.  Otóż znowu jechałem do pracy blisko dwie godziny. Z jednej strony, to wynik nowego odcinka buspasa na trasie Łazienkowskiej. Tworząc te buspasy władze Warszawy ustami pana za przeproszeniem Galasa namawiają mnie do korzystania z komunikacji miejskiej. Z mojej miejscowości do Warszawy nie ma autobusów, jest za to PKP i warszawska kolejka dojazdowa. WKD została własnością samorządów (w ramach prywatyzacji po polsku), a więc oczywiście nie ma pieniędzy na tabor i poprawienie torów, więc nie da się nią jeździć. A PKP właśnie remontuje przez kilka miesięcy tory i stąd dantejskie sceny. Ludzie, którzy dojeżdżali do pracy koleją zostali zmuszeni, aby przesiąść się do samochodów. Stąd moje dwie godziny jazdy….

Ale zbliżają się wybory samorządowe. Czy coś zmienią? Jeśli, to na gorsze. Gazeta Stołeczna przywołuje przykład radnego PO, który jako jedyny interesował się skrzyżowaniami i  sekwencjami świateł. Ale nieopatrznie także zaproponował nazwę ronda „Wolnego Tybetu”.  Jego pomysł najpierw poparł cały klub PO, ale potem przestraszył się swojej odwagi i ostatecznie rondo nazywa się po prostu „Tybetu”. Ale facet, który zaproponował użycie słowa „wolny” stał się podejrzany. Uznano, że nie jest wystarczająco partyjny do gry w drużynie. I w związku z tym nie ma go na listach PO w tych wyborach.

Aż nie chce się pisać… Więc na koniec już tylko jedna perełka. Broniąc swojej decyzji o zakupie Energi przez PGE rząd posługuje się opinią PricewaterhouseCoopers, jednej z czterech światowych firm audytorskich. Z opinii tej wynika, że decyzja jest zasadna a warunki dla konkurencji nie zmienią się istotnie. Cóż, PWC ma prawo do sformułowania takiej opinii na zlecenie klienta, którym jest resort Skarbu. Sęk w tym, że na początku tego roku PWC przygotowało opinię w tej samej sprawie, ale na zlecenie Energi. Ma ona diametralnie różne wnioski – efektem takiego przejęcia będzie spadek bezpieczeństwa krajowego systemu energetycznego, brak środków na inwestycje oraz wzrost cen dla konsumentów.

Gazeta przywołuje przytomny komentarz człowieka z branży – w tej sprawie można zasadnie bronić albo jednej, albo drugiej tezy. Ale nie obu.

Ja nie będę przypominał, że firmy audytorskie w świecie działają jak firmy energetyczne w Polsce – cały rynek został podzielony na czterech. Ale zawsze dziwiła mnie struktura kadry tych firm, z którymi przecież mam na co dzień do czynienia. Z jednej strony do grona partnerów przyjmowani są byli szefowie służb, różni Peteliccy czy Czempińscy; oraz byli prezesi dużych spółek i byli politycy, którzy mają przyciągać klientów. A jak już klient jest przyciągnięty, to do pracy zabierają się młodzi ludzie po studiach, których jedyne doświadczenie to budowa modeli finansowych.

Kryzys światowy pokazał jak niewiele warte są oceny firm rankingowych, jak firmy audytorskie nie potrafiły ocenić wartości i ryzyka. Ale ciągle mamy ślepe zaufanie do papierka z pieczątką znanej firmy. Aż firma zaliczy wpadkę, jak ta z PGE i Energą… nad którą to wpadką, zaręczam wszystkim, przejdziemy do porządku dziennego.  

Sprawa Zakajewa zakończyła się podobno pomyślnie. Piszę „podobno”, bo zastanawiające jest, że działające w ramach tego samego prawa prokuratura i sąd doszły do diametralnie różnych wniosków. Prokuratura skupiła się na randze oskarżenia strony rosyjskiej (terroryzm) i wystąpiła o maksymalnie długi, 40-to dniowy okres aresztowania. Sąd zaś przyjął, że jak rozpatrywały to dwa kraje unijne i jeden z nich przyznał azyl wraz ze statusem uchodźcy – to powinno się to sankcjonować.  Tutaj obie strony nie mogą mieć racji. Albo myli się sąd, albo prokuratura.

Komentatorzy oddychają z ulgą. Słychać opinie, że stało się wręcz idealnie – prokurator wykazał się zawziętością, ale sąd nie dopuścił do skandalu. Całkowicie się z tym nie zgadzam. I moja niezgoda nie ma nic wspólnego z Czeczenami.

Otóż w przypadku pana Zakajewa sąd wydał decyzję w kilka godzin. Gdyby sprawa dotyczyła Nowaka lub innego Kowalskiego, o tym że prokuratura nie ma racji dowiedzielibyśmy się po kilku miesiącach lub nawet latach.

Opowiadano mi ostatnio o przypadkach kilku znajomych, których aresztowano w odprysku jakiś większych afer. Właściciel jakiejś firmy i na swoje nieszczęście polityk sprzedaje jakieś urządzenie do firmy, która jest rozpracowywana przez prokuraturę. Aresztowanie, cela dzielona z dwoma bandytami którzy rzucają mu pod ścianę siennik do spania na który siusiają w ciągu dnia, przez cztery miesiące zero kontaktu ze śledczymi. Po znalezieniu przez żonę adwokata z dojściem pojawia się komunikat: to była pomyłka. Przepraszamy. Mąż może wyjść dzisiaj, ale pod warunkiem że nie będzie się skarżył. Alternatywa? Będzie siedział do końca śledztwa, coś się w końcu na pewno znajdzie. Facet wychodzi i po tym traumatycznym doświadczeniu nie tylko nie chce się skarżyć, ale wybito mu z głowy ambicje polityczne i chęć prowadzenia biznesu.

Ale komentatorzy mogą powiedzieć – cóż, takie jest zbójeckie prawo prokuratury. A gdyby facet był rzeczywiście niewinny, to by poczekał do sprawiedliwego wyroku. Zakajew poczekał i co? Wypuścili go.

W dzisiejszej prasie znajduję kolejny dowód na to, że polski system legalizmu jest chory. Otóż w 2009 roku wszystkie 27 państw Unii wystawiło niecałe 11 tysięcy europejskich nakazów aresztowania. Taka na przykład Wielka Brytania wystawiła około 100 – ale już po sprawie Zakajewa wiemy, że tam bezhołowie. Nie to co w Polsce – państwie prawa. Myśmy wystawili ponad cztery tysiące osiemset nakazów! Potem Brytyjczycy się wściekają, że (przykład autentyczny) muszą ścigać złodzieja deseru w restauracji, którego dzielni polscy prokuratorzy ścigają po całej Europie. Jak już go na nasze zlecenie złapią brytyjscy policjanci, wsadzą do więzienia i po roku stanie przed sądem.  

Zbliża się kampania samorządowa. Duże ogłoszenie do parlamentarzystów w Wybiórczej podpisane przez prezydenta miasta Gdańska. Ciekawy temat – Paweł Adamowicz prosi posłów, aby w trakcie prac nad ustawą o integracji niepełnosprawnych skierowali tę ustawę nie do komisji obrony narodowej czy spraw zagranicznych, ale do komisji polityki społecznej. Bez pana prezydenta Gdańska by tego nie wiedzieli. Ciekawe, czy koszt ogłoszenia poniosła rada miasta Gdańska, czy pan prezydent osobiście?

Nie jestem mieszkańcem Gdańska, ale jako turysta chętnie podpowiem – zamiast pouczać posłów za pieniądze podatników w trakcie swojej kampanii wyborczej, proszę dopilnować aby na Starym Mieście w Pana mieście znalazła się jakaś toaleta publiczna.   

Newsweek przynosi ciekawy tekst o ministrze Grabarczyku jako pretendencie do szefostwa Platformy. Pierwsza reakcja – ze wszystkich możliwych kandydatów ten wydaje się najmniej prawdopodobny. Ale przypomina mi to historię opowiedzianą kiedyś przy szklaneczce whisky przez prezesa Coca-Coli. Firmę tę stworzył praktycznie jeden facet – Robert Woodruff, który kierował nią od 1923 roku do 1980. Latem 1979 roku Woodruff zebrał wszystkich swoich zastępców: szefa finansów, szefa sprzedaży, szefa marketingu, szefa nowych produktów i szefa produkcji: „za rok jeden z was będzie kierował moją firmą”. Po czym, jak zwykle, pojechał na golfa. Zastępcy spojrzeli po sobie i już wiedzieli, że czeka ich ciekawy rok. Szef produkcji, Roberto Goizuetta poleciał z Atlanty do Nowego Jorku na spotkanie z zespołem planowania strategicznego. „Najbardziej oczywistym nowym szefem firmy będzie szef sprzedaży lub marketingu” – usłyszał – „możliwy jest ewentualnie szef finansów. Nikt o zdrowych zmysłach nie postawi na szefa produkcji, to nie General Motors”. Ale okazało się, że tę słabość można przekuć w siłę. Nie postrzegany przez nikogo jako zagrożenie, Roberto przy pomocy swoich doradców umiejętnie podsycał konflikty pomiędzy głównymi kandydatami. Po roku Woodruff, sam mocno zdziwiony, aby nie rozwalić firmy  mógł ją  przekazać tylko w jedne ręce: Goizuetty. Nota bene był to świetny wybór!

Ktoś w Platformie musiał chyba o tym gdzieś słyszeć, i stąd ten tekst w gazecie. Ten plan może się powieść tylko wtedy, kiedy realizowany jest w tajemnicy. No, to teraz Grabarczyk może się skupić na budowie autostrad. Ha, ha.. pożartować nie można?

Nie chcę spotkać się znowu z krytyką, że nic o krzyżu. Na szczęście sprawa stała się już na tyle groteskowa, że trudno brać ją poważnie. Inicjatywę przejęła grupa na rzecz intronizacji Jezusa Chrystusa na króla Polski. Tyle w tym herezji, że nawet Episkopat nie potrafi tego ukryć. Jezus na króla, a więc trzeba by zdetronizować Maryję. A jeśli mają rządzić oboje, to jak można zapomnieć o Bogu Ojcu i Duchu Świętym? Ciekawe, czy ci chorzy ludzie zdają sobie sprawę, że pod polskimi sztandarami robią z Boga Nowego Testamentu bożka Izraela. To oni wierzyli w koncept narodu wybranego, to oni chcieli widzieć w Mesjaszu przywódcę politycznego.

A więc już nie dziwi, że Kazimierz Świtoń żąda, aby Pałac Prezydencki zamienić w mauzoleum braci Kaczyńskich. Braci, a nie tylko Lecha!

Teściowa truje głowę zięciowi, aby załatwił jej miejsce na Powązkach. Kiedy kolejny raz wraca do domu, lekko tym razem podpity – znowu słyszy: „gdybyś był dobrym zięciem, to byś mi to miejsce załatwił!”. „Ależ kochana mamusiu” – odpowiada – „załatwiłem! Jest tylko jeden problem – pogrzeb musi się odbyć w ciągu tygodnia…”

Pod tym warunkiem… hm…

Panuje chyba konsensus, że przejęcie Energi przez PGE nie jest dobrym pomysłem. Ale kilku komentatorów się wyłamuje.  Na zielonych stronach Rzepy czytam: „Przejęcie Energi dzieli biznes”. Okazuje się, że chociaż BCC i Lewiatan są przeciwko, top jednak członkowie trzeciej organizacji: Pracodawcy Rzeczypospolitej Polskiej (PRP) są jak najbardziej za. Któż to należy do PRP? Duże państwowe firmy…  Prezes tej organizacji, Andrzej Malinowski mówi: „jeśli coś ma być kontrolowane przez rząd, to wolę mój rząd”. Jakie to patriotyczne!

Wojciech Maziarski (po raz trzeci Newsweek!) idzie mu w sukurs pisząc, że rząd polski dokładający starań, by Energa została przejęta przez PGE, a BZ WBK prze PKO BP – w niczym nie różni się od władz włoskich, które nakłoniły FIATA by pandę produkował nie w Tychach, a we Włoszech.

Otóż ja widzę jedną zasadniczą różnicę – we Włoszech rząd nakłaniał firmę prywatną, aby skoro korzysta z pomocy publicznej stworzyła miejsca pracy w swoim kraju. W Polsce jedna firma państwowa zapłaciła drugiej firmie państwowej – i to się nazywa prywatyzacją i ochroną polskiej gospodarki.

Dlaczego działań państwa nie widać, kiedy można pomóc firmie prywatnej? Dlaczego Państwo angażuje swój autorytet w obronie Energi, a nie ma tego Państwa kiedy Jutrzenka może kupić Wedla; kiedy Morpol staje się największą na świecie firmą przetwórstwa ryb; kiedy Asseco staje się firmą globalną?

Trzeba uczciwie przyznać, że Maziarski kończy pytaniem: „Panie premierze, czy jest pan pewien, że Polska potrzebuje państwowego molocha energetycznego?”.

To niby pytanie retoryczne, ale może warto pokusić się o odpowiedź. To klasyczny przykład zabicia dwóch ptaków jednym kamieniem: Polski budżet potrzebuje tych pieniędzy (dlatego PGE nie zapłacił np. 5 miliardów, ale 7.5 miliarda); a kadry partyjne potrzebują tego zaplecza.

Liberalizm? Ah, te grzechy młodości! Jak to mawiał Piłsudski? Kto będąc młodym nie był liberałem, ten nie może być dobrym człowiekiem. Kto w wieku dojrzałym nie staje się etatystą, ten nie może być człowiekiem mądrym. Może zresztą powiedział to inaczej…