Dziennik Pieniacza

Po nieprzespanej nocy (zatoki) poranna wizyta u dentysty. Wspaniały początek dnia, sam nie wiem co mnie bardziej zamula.

Kaczyński wypowiedział się wczoraj na tematy ekonomiczne. Zaczyna się. Jak bardzo nieśmiało krytykowałem Platformę i wypowiedzi mojego przyjaciela w sprawie polskości banków i generalnie roli państwa w gospodarce – to prorokowałem, że kiedyś przyjdzie nowa władza i ona dopiero nam pokaże, co to znaczy polityka w gospodarce. Ale nie przewidziałem, że to się nam odbije czkawką wcześniej – że już tematem kampanii wyborczej będzie licytacja, kto jest w gospodarce większym patriotą.

Opóźniamy wchodzenie do strety euro? To Kaczor grzmi: przez dziesięć, nie – przez dwadzieścia lat musimy mieć złotówkę. Mało tego, złotówka powinna być w regionie walutą rezerwową! Jak już wszyscy wokoło będą mieli euro, to będą trzymali na czarną godzinę złotówki – dla równowagi.

Uzasadniamy, dlaczego PKO ma za wszelką cenę kupić WBK? To PIS nam funduje mrzonki o nacjonalizacji banków, dla niepoznaki nazwaną – repolonizacją banków.

Będą też repolonizować wszystkie firmy pozostające w ręku państwa – KGHM, PZU, Orlen, PKO, PKP, LOT. Repolonizować – czyli wprowadzać kolegów Kamińskiego (tego od CBA), a wyprowadzać ludzi Schetyny.

Filozofia Kalego obowiązuje w obu partiach. Jak PIS bierze kadry, to zawłaszcza państwo. Jak Platforma robi to samo, to zapewnia fachową, polską, narodową kadrę. Czy naprawdę trzeba jakiejś wyjątkowej wyobraźni, aby to widzieć?

Mija dwadzieścia lat od powołania rządu Bieleckiego. Jako jeden ze świadków tamtych czasów mam coś powiedzieć do kamery na potrzeby filmu telewizyjnego. Mnóstwo poważnych ludzi będzie mówiło o dokonaniach i klęskach, ode mnie oczekuje się głównie anegdot z tamtych czasów. Jak mi ten ból do jutra nie przejdzie, to będzie mało śmiesznie.

Pamiętam, jak wprowadzałem JKB do Urzędu Rady Ministrów. Pokazałem mu jak trafić do toalety, z kim łączą telefony na biurku i zapytałem, komu przekazać klucze do sejfu.

„A gdzie panu tak się spieszy?” – zapytał.

Specjalnie mi się nie spieszyło, ale było faktem, że w tym długim czasie pomiędzy dymisją Tadeusza Mazowieckiego a powołaniem JKB znalazłem sobie pracę jak najdalej od administracji państwowej.

„Kiedy pan zaczyna nową pracę?” – padło konkretne pytanie.

„Dokładnie za trzy miesiące” – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

„Panie, za trzy miesiące to ja już nie będę premierem!” – padła zaskakująca odpowiedź. Po trzech miesiącach rząd trwał w najlepsze, ale ja już nie rozglądałem się za pracą.

Kiedy opowiadam tę anegdotę, słuchacze podkreślają poczucie tymczasowości towarzyszące JKB w momencie wyboru. To częściowa prawda. To poczucie tymczasowości miało swoje bardzo przyziemne konsekwencje – JKB zerwał z tradycją przyznawania mieszkań członkom swojej ekipy. No, bo skoro nie będzie to trwało długo, to po prostu nie wypada.

Ale to nie było tylko poczucie, że JKB został premierem przez kaprys historii i że ta chwila nie będzie trwała wiecznie.

Jak nigdy przedtem, a także później – co ze szczególną siłą widać dzisiaj – premierostwo nie było nagrodą za wiele lat działalności politycznej, szczytem osiągnięć budowanych przez lata za pomocą dużej ekipy. JKB nie musiał skupić się na rozdzieleniu łupów dla swojego zaplecza – bo po pierwsze nie było wtedy łupów (poza mieszkaniami, z których od razu zrezygnował), a po drugie nie było zaplecza. Poza współpracownikami, których można było policzyć na palcach jednej ręki – nie było „własnych” posłów, własnych polityków, którzy wyciągają ręce po konfitury.

W zamian JKB miał poczucie, że dostał szansę która polega na zrobieniu czegoś konkretnego. I na tym się skupił. To była demolka – to on rozwiązał RWPG, Układ Warszawski, Radiokomitet. Za jego czasów podpisano umowę o wyprowadzeniu wojsk radzieckich z Polski. Wyciągnięto z Narodowego Banku Polskiego oddziały terenowe i powołano banki komercyjne: Śląski, Zachodni, Gdański itp. Za jego czasów powstała giełda papierów wartościowych, podpisano układ pokojowy z Niemcami, układ stowarzyszeniowy z Unią.

Dzisiaj ta wyliczanka brzmi w sposób oczywisty i łatwy, ale zapewniam – że opór materii był nawet większy, niż dzieje się to dzisiaj i co stanowi uzasadnienie dla nic nie robienia.

Jedno z pierwszych pytań, jakie miałem do premiera było bardzo konkretne – jaki alkohol ma stać u niego w barku. Było (ciekawe, czy jest ciągle?) tradycją, że po pełnym stresu dniu wieczorem u premiera spotykali się najbliżsi doradcy aby przy kieliszku podsumować dzień i poknuć. Poszczególne administracje różniły się tylko rodzajem alkoholu, jedni lubili whisky, inni koniak. Jedni (z konieczności) alkohole radzieckie, inni – ze snobizmu – francuskie. JKB spojrzał na mnie jak na zdechłego szczura, podejrzewając prowokację. Kiedy mu wytłumaczyłem, że kiedyś będzie potrzebował – powiedział że w takim razie niech ten alkohol sobie leży u mnie, jak będzie potrzebny to przyniosę.

Był potrzebny tylko raz, pół roku po objęciu stanowiska. Wróciliśmy z pamiętnego spotkania w Ursusie, wbiegliśmy po schodach (JKB zawsze wbiegał po schodach – ja byłem wtedy w lepszej formie i cieszyliśmy się jak dzieci, kiedy udawało nam się zostawić w tyle oficera BOR-u) i premier zamiast do siebie, skręcił do mnie.

„Dawaj pan co pan tam masz”. Wychylił whisky, strasznie się wstrząsnął, i wrócił planować cięcia kadrowe w ministerstwie przemysłu.

Te jego wizyty w zakładach pracy to zawsze był powód dużego stresu. Na przykład w pewnym momencie wybuchł problem fabryki samochodów małolitrażowych w Bielsku. Fabryka ta realizowała wtedy jeszcze talony na maluchy, co oznaczało że miała zagwarantowany odbiór przez państwo swoich aut po dowolnie kształtowanych cenach. Firma mimo to przynosiła straty i w pewnym momencie nałożyły się na siebie dwie decyzje – żądanie dofinansowania przez budżet oraz podwyżka cen aut na asygnaty (też uderzająca w budżet). Premier postanowił osobiście pojechać na miejsce i zorientować się w sytuacji. Chciał jednak przyjechać trochę z zaskoczenia, więc umówiłem się z dyrektorem firmy, że przyjadę ja z „kilkoma doradcami” pogadać na temat przyszłości firmy. Niestety, niespodziankę spalił BOR, który uprzedził szefa miejscowej policji. Co prawda zabronili mu puścić dalej tę informację, ale zgodnie z zasadą – bliższa ciału koszula – ten jednak uprzedził wojewodę, a ten uprzedził firmę.

Rozmowa w Bielsku wyraźnie się nie kleiła. W pewnym momencie dyrektor, który z niejednym już przywódcą rozmawiał (szefował tam od czasów Gierka) postanowił użyć ostatecznego argumentu:

„Panie premierze! Jak budżet nam nie pomoże, to ten wielomiliardowy majątek nie będzie wykorzystany do produkcji samochodów i Polacy nie będą mieli czym jeździć”.

Premierem zatrzęsło. Przy narzucanych w Bielsku cenach na asygnaty państwu opłacałoby się importować volkswageny i wydawać posiadaczom talonów. Zadał więc pytanie:

„Dobrze, że pan wspomniał o tym wielkim majątku. Czy pan zdaje sobie sprawę, co jest pańskim zadaniem jako dyrektora tej fabryki?”

„Oczywiście” – padła dumna odpowiedź – „budować samochody dla Polaków”.

„Nie, proszę pana” – zaprzeczył mu premier – „pana zadaniem jest generowanie zysku z powierzonego w zarząd majątku. A pan nie tylko nie generuje zysku, ale nie płaci pan żadnych podatków”.

W Bielsku dyrektorem był człowiek z poprzedniej epoki. Jak natykaliśmy się na „nowych”, frustracja była jeszcze większa. W zakładach komunikacyjnych w Mielcu szefem został działacz solidarności, inżynier, skądinąd dobry człowiek. Tutaj problemem był brak importu części samolotowych przez Rosję. Firma oczekiwała od premiera, że wepchnie je Rosjanom do gardła. To była wtedy firma wielozakładowa, produkująca oprócz części samolotowych wiele innych rzeczy, między innymi taczki. Zastanawiając się nad sytuacją firmy, bez żadnego podtekstu premier zapytał na czym firma zarabia najwięcej, a co może przynosi straty. Na to szef, z wyraźnym oburzeniem i jak to opozycjonista z opozycjonistą: „Pan premier pyta jak dziecko. A skąd ja mam to wiedzieć? Ja mam koszty ogólnozakładowe, to nie mam pojęcia jak to się rozkłada na poszczególne grupy produktów”.

Facet chciał, abyśmy wywołali wojnę z Rosją i zmusili ich do odbioru samolotów – ale nie przyszło mu do głowy najpierw zapoznać się ze strukturą kosztów w swojej firmie!

Jak o wiele łatwiej mają dzisiejsi rządzący! Jak za dwadzieścia lat będą wspominali swoje czasy, czym będą mogli się pochwalić? Euro 2012? To dopiero będzie kompromitacja, sportowa i organizacyjna!

Dzisiejsza prasa donosi, że zmieni się organizacja roku szkolnego, aby dopasować go do zawodów piłkarskich. Co jeszcze rozmontują nam nasi polityczni kibole pod pretekstem organizacji zawodów? Co nam jeszcze zafundują, już zupełnie bez żadnego pretekstu?

Dziś powinienem wziąć L-4 i nie zbliżać się do laptopa. A na dodatek tyle się dzieje w pracy , że dodatkowa pokusa, aby opuścić bloga. Ale łamałem w życiu tyle zasad, że na starość trzeba się jakiś zasad trzymać… a więc do dzieła, ale za to krótko!

Sytuacja w Egipcie rozwija się tak, jak wydawało mi się to prawdopodobne  po krótkim tam pobycie w listopadzie. Naprawdę nie trzeba agentów wywiadów i dyplomatów, aby poczuć nastrój ulicy – kiedy nastrój ten zbliża się do temperatury wrzenia. Teraz wszyscy obserwujemy, co tam się dzieje. I każdy wyciąga wnioski na swoją potrzebę. Red. Żakowski zarzuca nam (tzn. Zachodowi), że przypieprzamy się do Fidela Castro, który ot tam czasem zaaresztuje sobie jakiegoś dysydenta albo złośliwie mamy pretensje do Łukaszenki i Chaveza, że sobie sfałszują wybory. A do takiego Mubaraka pretensji nie mamy, na wakacje do nich jeździmy, interesy z nimi robić chcemy. Żakowski uważa, że kraje arabskie ze względu na swoją religię, tradycję, edukację i zamożność (nie wyjaśnia – czy są za biedni czy za bogaci) nie są przygotowani do demokracji. Ale to samo odnosi się do Rosji i Białorusi – a my, cholera, jakoś nie potrafimy się z tym pogodzić. I żądamy trzymania standardów.

Oczekiwanie, że ktoś będzie trzymał standardy – to rzeczywiście jakaś prawicowa fanaberia. Panie redaktorze! Ja już nie mam takich oczekiwań, przynajmniej wobec pana.

Przez prasę przetacza się kolejna fala dyskusji na temat OFE, w sobotę starcie dwóch gigantów – Balcerowicz i Bielecki. Próba ustalenia kto z nich ma rację, to dylemat podobny do rozwodowego pytania: z kim wolisz dziecko zostać, z mamusią czy z tatusiem? Akurat dzisiaj dostaję miły list od pana profesora, a w środę mam się wypowiedzieć w przygotowanym dla TVP filmie o kadencji premiera JKB. Może to gorączka, a może lenistwo – ale nie potrafię się zmusić do dokonania wyboru. A więc tylko jedna krytyka – nie jestem intelektualnie przygotowany do egzegezy tego zjawiska, ale NA PEWNO błędna jest teza, że właściwym miejscem do dyskutowania o przyszłości emerytur jest parlament, a nie na przykład gazeta. Albo blog.

Trochę się ostatnio wydarzyło – i w końcu zauważyły to sondaże. Pytanie, czy to chwilowe tąpnięcie czy trwały trend. Najgorsze w tym jest to, że spełnia się scenariusz Kaczyńskiego – trzeba trwać przy swoim elektoracie, aż w końcu Platforma się potknie. A Platforma robi wszystko, aby się pan prezes nie pomylił. Ile jeszcze się z pewnością wydarzy do wyborów! Kreatywna księgowość może nie wystarczyć.

W cieniu wielkiej polityki kontynuują się drobne sprawy, które są za małe, aby się nimi ktoś zajął. Załamuje się handel z Rosją, bo nie mogą tam wjeżdżać polskie ciężarówki. Na gwałt trzeba szukać białoruskich i litewskich, ciekawe że oni nie mają kłopotów z wjazdem do Rosji? I skąd się biorą na polskich drogach rosyjskie tiry, skoro nie działa umowa?

Byliśmy jedynym krajem na świecie, gdzie w napojach energetycznych liderem nie był Red Bull, tylko lokalna marka. Zanim sądy rozstrzygną, kto jest właścicielem tej marki – zdąży ona upaść. Już idzie w górę sprzedaż Red Bulla, Coca-Cola rośnie z Burnem, rozwija się marka Pepsi. Ale obrona polskiej marki i polskiej firmy, no przecież rząd nie jest od tego.

A tak swoją drogą, to od czego jest rząd? OD czego czy DO czego?

I na koniec – Jakub Kowalski, publicysta zajmujący się PR, pisze w Rzeczypospolitej: „Podobno sportowcowi nie wolno mówić tego, co myśli o polityce. A niby dlaczego? Sport może być na dopingu, skorumpowany do cna, ale od polityki mu wara!”.

To o dużym tekście na stronie internetowej Radwańskiej, że Smoleńsk, że film Mgła, że zdrada narodowa. Panie Kowalski! Po pierwsze – dlaczego sport MOŻE być na dopingu? Chyba jednak nie może. Po drugie – ależ każdy może się wymądrzać. Ten blog jest tego  świetnym przykładem. Zresztą jest taka jakaś moda, że jak ktoś pokaże ładny tyłek w gazecie dla panów, to od razu jest autorytetem w sprawach mody, etyki, polityki, ekonomii. Ale wszystko w życiu ma swoje konsekwencje. Jak pani Radwańska wypowiada się na temat polityki, to można z nią polemizować. Napisać na przykład że głupio gada. I nie można wtedy gasić dyskusji hasłem – nie umiesz, gnoju, grać w tenisa to się nie wypowiadaj na tematy polityczne!

Dzisiejszy dzień spędzę w samolotach, świetna perspektywa dla mojego zęba. Rano krótkie spotkanie w budynku EIB (Europejski bank Inwestycyjny w Luksemburgu). Aby zadowolić ekologiczne wymagania europejskich polityków – biurowiec bez klimatyzacji. Za to ze skomplikowanym systemem nawiewów, wymuszanych szklanymi ścianami, rozwijanymi żaglami i „kominami”. Dzisiaj klimatyzacja nie jest potrzebna, ale miedzy recepcją, korytarzami, gabinetami i salami konferencyjnymi – różnica temperatur tak na oko jakieś 20 stopni. I wszystko na widoku. Podczas ostatniego tu spotkania pamiętam jak jeden z uczestników wyszedł z sali konferencyjnej do toalety. Toaleta jest zakryta, ale umywalka w toalecie – nie. Biedny facet wyszedł z kabiny, na oczach nas wszystkich (z czego sobie nie zdawał sprawy) poprawił krawat przed lustrem i wyszedł. O myciu rąk zapomniał. Wrócił na salę i biedak nie rozumiał, dlaczego po spotkaniu nikt nie chciał mu podać ręki na pożegnanie.

To kolejny dowód na to, że pewne rzeczy musimy robić nawet, jeśli nam się wydaje że nikt nie widzi. Kiedyś się mówiło – że Bóg patrzy. Teraz patrzą (i nagrywają) kamery, podsłuchują wszystkie możliwe służby łącznie (to nie żart) ze służbą ochrony kolei. Nigdy nie jesteśmy sami, nic co zrobimy nie zostanie nie zauważone. To jeszcze jeden powód tego, żeby się nie brać za politykę. Bo powiedzcie sami, czy polityk mógłby sobie pozwolić na przykład na taki pieniaczy blog?

Jest wiele rzeczy, na które polityk nie może sobie pozwolić. A jakie byłoby życie bez „tych” rzeczy? Może właśnie stąd bierze się małpia złośliwość polityków wobec nas, poddanym ich fanaberiom? A swoją drogą, czy miejski inżynier ruchu pan za przeproszeniem Galas – jest politykiem?

Można za to winić polityków (pchają się do polityki, bo jest to dla nich ważniejsze niż inne aspekty życia – tak samo jak w kościele), ale czy my sami nie jesteśmy bez winy? Polityk może być idiotą, wymyślać prawa które utrudniają życie milionom – i nic mu nie przeszkadza funkcjonować. Ale powie coś głupiego, da się złapać z kochanką – o, to wystarczający i czasem jedyny powód, aby go wyeliminować z życia publicznego. Berlusconi od lat korumpuje włoskie życie polityczne, ale aby się go pozbyć trzeba skandalu z nieletnimi prostytutkami.

Zacznijmy oceniać ludzi po tym co robią, a nie po tym jakimi są ludźmi.  Miejski inżynier ruchu w Warszawie może sobie zdradzać żonę ile razy chce, ale niech nie leczy swoich frustracji na warszawskich kierowcach. Czy to słuszne i moralne?

Zastanawiam się nad odpowiedzią na to pytanie, które w pierwotnym zamiarze miało być retoryczne. Na szczęście czeka już taksówka, muszę pędzić na lotnisko – i tym sposobem mogę wywinąć się od zajęcia stanowiska :)

W drodze do Luksemburga z bolącym zębem. To swoją drogą ciekawy odnośnik do sposobu kształcenia lekarzy w ogólności i dentystów w szczególności. Przepraszam za podzielenie się swoją martyrologią, ale to tylko dla ilustracji pewnego problemu.

Zaczyna mnie boleć szczęka w sobotę wieczorem. Nie lubię bólu, nie lubię jak choroba nie pozwala mi pracować – więc jadę w niedzielę rano 25 km na dyżur do Eurodentala. Pani na dyżurze zauważa zaczerwienione dziąsło w okolicach implantu. Zaleca płukanie przeciwbakteryjne i wizytę w poniedziałek. Płuczę, ale boli jak cholera. W poniedziałek zgłaszam się do dr Radziejewskiego w Eurodentalu. Ten na wszelki wypadek robi mi rentgena (czy nie ma stanu zapalnego kości pod implantem). Nie ma. A więc jest podrażnienie dziąsła, bo nie wystarczająco starannie udaje mi się nitkować w tym miejscu. Trzeba nitkę na siłę wciskać, implant nie wypadnie. Idziemy do kasy – po drodze nieśmiało pytam: a co zrobić z bólem? Pan doktor na cały głos zaczyna mnie pouczać: „najpierw proszę pana higiena. Higiena i jeszcze raz higiena. Jak pan już przez kilka dni to wynitkuje, będzie płukał środkiem antybakteryjnym i używał szczotki – to wtedy proszę się zgłosić na przegląd”. Patrzy na mnie nie tylko jak na brudasa, ale także na histeryka – lekkie zaczerwienienie dziąsła i tyle hałasu? Wychodzę odprowadzany zgorszonym spojrzeniem osób w poczekalni – wygląda na normalnego człowieka, a nie myje zębów.

Nitkuję, płuczę, myję. Idzie mi coraz gorzej, bo boli jak cholera. Z desperacji zmieniam dentystę – idę do Medicoveru. Pan doktor widzi zaczerwienienie dziąsła i odsyła mnie z taką samą radą – nitkować, płukać, myć. Ale przecież boli coraz bardziej! Bardzo boli? Ile w skali od 1 do 10? Cholera go wie, kilka razy w życiu bolało mnie bardziej. Może 4? No tak, pan doktor uśmiecha się pobłażliwie – ponitkować, płukać, myć i będzie dobrze.

Nie jest. Mam gorączkę, nie mogę spać, nie mogę ani jeść, ani nitkować i myć. Mogę płukać, choć boli. Postanawiam pójść jeszcze raz, tym razem gotowy zrobić strajk okupacyjny, jak mnie odeślą do nitki.

Tym razem kobieta, urocza blondynka. Nie jestem zachwycony –  w moim życiu urocze blondynki oznaczają zazwyczaj kłopoty. Pani ignoruje zaczerwienie dziąsła (chwali tylko, że dobrze wynitkowane miejsce!) i już po chwili znajduje stan zapalny w zębie oddalonym o kilka miejsc od implanta. Stan dość zaawansowany, doszedł do kości. Leczenie kanałowe! Przyjmuję ten wyrok z wdzięcznością. Przynajmniej coś z tego będzie.

Technika idzie do przodu, ludzie oglądają dr House’a – ale jak przychodzi pacjent, to wystarczy spojrzeć na zaczerwienione dziąsło aby przestać się interesować resztą. Konował Radziejewski z Eurodentalu mógłby mi skrócić męczarnie, gdyby wykazał odrobinę empatii w sprawie bólu, a nie wymądrzał się w sprawie nitki. Ja mu nie mówiłem, że jak się nade mną nachylał – to śmierdział.

To nie tylko problem dentystów. Rodzące kobiety – i ta maniera, że poród „musi” boleć. Ludzie po operacjach zostawieni sami sobie ze swoim bólem i strachem. Ta część zawodu jest równie ważna, co technika.

A ja muszę zmienić stosunek do uroczych blondynek. Profesjonalny stosunek oczywiście.    

Generalnie wszyscy chcą nas traktować jak zdziecinniałych kretynów. Lekarz o dwadzieścia lat ode mnie młodszy ma czelność uczyć mnie higieny. Każda siksa w infolinii wali do mnie po imieniu, czasem dodaje do tego „pan”. „Panie Janie” – tak się mówi do kierowcy i dozorcy, a nie do klienta – przynajmniej zgodnie z zasadami obowiązującymi w naszym kręgu kulturowym.

Czytam na pokładzie Forbes’a, na ostatniej stronie reklama Noble Banku. Jak się zadeklaruję, że zainwestuję u nich minimum milion złotych – to na spotkanie z doradcą podwiezie mnie Aston Martin. Nic nie piszą o tym, jak z tego spotkania mam ewentualnie wrócić. Pewno taksówką – kasa wpłacona, to co się mają starać. Fakt, motywacja do zainwestowania pieniędzy – przejechać się sportowym autkiem. Kochani – jakbym ja chciał zainwestować u was pieniądze, to wasz doradca musiałby przyjechać do mnie w wygodnym dla mnie czasie. Reklamę wymyślił pewnie dwudziestolatek zastanawiający się, co jego by rajcowało w takiej sytuacji. No to teraz czekajcie na tych dwudziestolatków z milionami!

Tylko jedna gazeta zauważa (jakie to w końcu nudne), że rzecznik praw obywatelskich Irena Lipowicz zwróciła uwagę, że jednak polskie służby specjalne trochę za często występują o bilingi. Najwięcej w Europie, milion razy rocznie! Ta liczba poraża. Tyle osób jest przez nich inwigilowanych, ile osób musi to analizować i przerabiać! Jak z Mrożka!

W sprawie zabójstwa szefa kibiców Cracovii – oczywiście nie ma podejrzanych. Im się bilingów nie sprawdza, ani się ich nie podsłuchuje. Bo jeszcze oberwać można. Ode mnie, od ciebie, od innego normalnego człowieka – nic im nie grozi. To i bawią się za nasze pieniądze.

Pytacie, gdzie można znaleźć oszczędności w budżecie? Zmniejszyć o połowę liczbę podsłuchów i zredukować stosownie zatrudnienie w tych instytucjach, które bawią się w „rozmowy kontrolowane”.

Dr Gubrynowicz z UW w tekście „Litwo, ojczyzno Litwinów” każe nam wspierać litewskie szkoły na Litwie. Bo jak wspieramy polskie, to aby nie być posądzonym o szowinizm narodowy – pokażmy Litwinom, że nie ma dla nas nic świętszego niż litewski nacjonalizm. Bo jak my tego nie zrobimy, to zrobią to Białorusini i… Chińczycy! Za co oni dają tym ludziom doktoraty? Jeśli taka tęga głowa pracuje na Uniwersytecie Warszawskim, to – na Boga! – kto pracuje w wyższej szkole w Stalowej Woli?!

Ale są miejsca, gdzie pracują geniusze. Taki na przykład prezes Wirth, szef KGHM. Został prezesem, bo to wybitny fachowiec. Zaczynał jako nauczyciel matematyki i języka niemieckiego, ale potem piął się już po szczeblach kariery w KGHM. Potrafił wypracować sobie dobre relacje ze związkami zawodowymi (dobrze pamiętam, że to on dał im 18 pensji rocznie?) i ze swoim właścicielem, czyli państwem. Dzisiaj jak ceny surowców idą w górę, to firma wypracowała olbrzymi zysk. Prezes Wirth zastanawia się, na jakie to przejęcia tego nie wyda. Panie prezesie – wszystko po kolei, rekordowy zysk muszą uszczknąć związkowcy, a władza panu powie, co zrobić z resztą.

W Rzeczypospolitej duży tekst sugerujący, że decyzję w tej sprawie podejmie pan prezes. Ojej, to się może komuś nie spodobać! Lepiej więc skupić się na hobby – zbieraniu minerałów i monet, a także podróżach. Pan prezes był kiedyś w Maroku i zakochał się w jakiejś wiosce…

Dostaję takimi falami podania o pracę w funduszu, albo chęć kierowania spółkami. Zabawne, że coraz częściej w tych podaniach pojawiają się elementy z prasowych ołtarzyków. Jakie książki czyta kandydat, co zbiera, jakim fragmentem swojej podróży się zachwycił. Wiem, że tego uczą na kursach asertywności, ale – zapewniam – tu trzeba bardzo uważać, aby nie wpaść w śmieszność.

Sierżant pyta szeregowca na warcie:

„Kowalski, co macie taką krzywą minę?”

„Melduję posłusznie, obywatelu sierżancie, że mam migrenę”.

„Migrenę, Kowalski, to ma obywatel porucznik. A was po prostu łeb napierdala!”

Ciągle czuję zęba, trzeba kończyć

Mówisz – masz! Wczoraj skarżyłem się na brak w Rzeczypospolitej red. Feusette’a. Dzisiaj wraca na swoje miejsce. Czytam, szukam inspiracji – nie znajduję, nie dorastam (za mało kawy z rana?) do jego wyżyn intelektu.

Kilka razy w ciągu minionego roku (tak! to już ponad rok na tym blogu!) zdarzyło mi się pisać o czymś i z zaskoczeniem odnotowywać dość szybko że moje pesymistyczne projekcje się spełniają. Wycieczka do Egiptu zaowocowała przeświadczeniem, że to kraj nad przepaścią. Całkowicie się ze mną nie zgadzał Z., który kupił sobie domy koło Hurgady. Tam jak jakiś Egipcjanin podpadnie, to od razu zabiera go policja i traci przepustkę do lepszego życia. Podpadnie na przykład czym? Z. opisuje sytuację, która go spotkała. Gosposia poprosiła o podwyżkę. Z. uznał, że to przesada – ale jednocześnie się przestraszył. On odmawia podwyżki, a potem zostawia ją ze swoimi dziećmi? Co więc robi – składa skargę na policję, że czuje się szantażowany. Policja przyjeżdża, zabiera kobiecinę bez słowa i deportuje ze strefy dla turystów. Moim zdaniem oni nas nienawidzą, bo nasze życie jest sprzeczne z ich religią. A tu na dodatek nowi kolonizatorzy, wychowani nad Wisłą i nad Wołgą robią wszystko, aby poprawić relacje… To się nie może dobrze skończyć.  I kończy się na naszych oczach. Najpierw zamachy na Koptów, teraz tysiące ludzi na ulicach żąda ustąpienia Mubaraka. Ciekawe, kogo teraz deportują z Hurgady…

Szukam jakiejś optymistycznej puenty i znajduję ją w egoistycznym przekonaniu – gdzie indziej to dopiero mają problemy! Nasze w tym kontekście nabierają innej perspektywy, to problemiki tylko po prostu. Ale jak będziemy je karmić i hołubić, kto wie co z nich wyrośnie?

Tomasz Wróblewski w dzisiejszej Gazecie Prawnej przywołuje Friedmana, który w trakcie prezydentury Cartera powiedział dwa zdania, wypisz wymaluj jakby brał udział w polskim dyspucie narodowym. Najpierw sarkastyczna uwaga: „Przewidywanie jest trudne, kiedy dotyczy przyszłości”. Tu warto dodać, że w polskich warunkach łatwiej o konsensus co do przewidywania przyszłości, niż oceny faktów z przeszłości (vide – dyskusja o Smoleńsku). I na zakończenie – konkluzja: „Grzechem jest, kiedy przepowiadanie lepszej przyszłości zastępuje działanie w teraźniejszości”.

Rząd zapowiada, że podniesienie wieku emerytalnego i zniesienie przywilejów emerytalnych będzie możliwe i zostanie zrobione najwcześniej za jakieś dwadzieścia lat. Rozmawiam o tym z Z., która zbija mnie z pantałyku – to wcale nie jest głupie. Chodzi o to, że należy pozbawiać tych przywilejów powoli, tych którzy nie mają jeszcze praw nabytych. A podniesienie wieku będzie następowało powoli, po kilka miesięcy w roku. A więc nie jest to obiecywanie gruszek na wierzbie, tylko całkowicie logiczne wyjaśnienie dynamiki zdarzeń. Sprzeciwienie się Z. jest ryzykowne, bo choć nie czyta tego blogu, to przecież świetnie wie, żem pieniacz i krytykant. To, co mówi – brzmi logicznie. To znaczy brzmiałoby, gdyby… gdyby osoby teraz rozpoczynające pracę nie dostawałaby praw nabytych, i gdyby teraz – nawet o tydzień – zacząłby wzrastać wiek emerytalny. A więc może jednak jest to mówienie ludziom, co TEN rząd zrobi za dwadzieścia kilka lat!

Łatwiej mówić o tym, co zrobimy za dwadzieścia lat niż zrobić coś teraz. W mojej pracy z zarządami spółek wiem, że jak się dyskutuje budżety – to zawsze najbliższy rok jest trudny, ale za dwa-trzy lata sprzedaż rośnie, zysk się multiplikuje. Kto wie, kto będzie zarządzał i kto będzie rozliczał za kilka lat, a przyszły rok jest za progiem. Nie można ryzykować!

Od czerwca polski rząd negocjuje z Rosjanami sprawę umowy transportowej pozwalającej polskim tirom poruszać się na Wschodzie. Stara umowa wygasła 15 stycznia. Polskie ciężarówki stoją teraz na granicy i czekają na zmiłowanie. Mogą poczekać długo, bo Rosjanie nawet nie ukrywają, że chodzi im o wyeliminowanie konkurencji polskich firm transportowych.

Polski rząd może mieć kłopoty z negocjacjami, zwłaszcza kiedy Rosjanie stawiają pod ścianą. Ale dlaczego my też nie możemy postawić Rosji przed ścianą? Dlaczego nie możemy utrudnić im wjechanie na teren Polski? Co, przejadą dnem Bałtyku? Oni nas po zbójecku, to my też.

Ale przecież rząd nie będzie się wysilał w interesie polskich firm. Oni są od polityki, oczywiście – wielkiej polityki, to co się będą martwili sytuacją firm. Zresztą jak się zajmą, to zaraz im ktoś powie, dlaczego pomagają tej, a nie innej. Teraz miliardy stracą firmy transportowe. To pryszcz w porównaniu do sprawy zakupu certyfikatów dwutlenku węgla. Firmy chemiczne będą musiały wynieść się z Polski. Energetyka się nie wyniesie, więc zabraknie im pieniędzy na inwestycje, a nam wzrośnie cena energii. Orlen straci tych kilka miliardów zainwestowanych na Litwie, nie rozwinie się port w Świnoujściu, bo Nordstream kładzie rurę na dnie, zamiast ją zakopać. Przykładów można mnożyć.

Polski rząd nie robi nic skutecznego w tej sprawie, bo myśmy się już przyzwyczaili, że w sprawach gospodarczych trzeba lat i determinacji prywatnych podmiotów. To „ich”, a nie „nasz” problem.

Zgodnie z moimi przewidywaniami rozwija się na przykład sprawa napoju Tiger. Krótkie przypomnienie – Michalczewski ma prawo do marki, związał się umową licencyjną z Foodcare. Kiedy Foodcare przestał płacić za licencję, a jednocześnie zaczął promować marki odchodzące od słowa „Tiger” – Michalczewski zerwał umowę i przekazał prawa do marki Maspeksowi.

Co się wydarzyło dotychczas? Sąd w Krakowie na wniosek Michalczewskiego i Maspeksu zakazał Foodcare produkcji i dystrybucji Tiger’a. Na to sąd w Gdańsku, na wniosek Foodcare, zakazał Maspeksowi produkcję nowego Tiger’a. Na to odwołał się Maspeks, i sąd w Gdańsku cofnął zakaz. W międzyczasie odwołał się Foodcare do sądu w Krakowie, który też cofnął zakaz. A więc w chwili obecnej, w majestacie prawa, obie firmy mogą produkować i sprzedawać napój o tej samej nazwie. Ciekawe, ile lat im zajmie dochodzenie swoich praw przed sądem? Chyba, że z rozpaczy dogadają się między sobą. I o to chodzi polskim sądom!

Mamy w Polsce system prawnej ochrony własności (kradzież marki to taka sama kradzież, jak ktoś nam ukradnie auto sprzed domu) porównywalny z Ukrainą i Rosją. Bo już na Białorusi mają sprawniejszy system.

Ale nasza władza się tym nie przejmuje. Ma ważniejsze sprawy na głowie. Teraz trwa walka między partiami o nazwy warszawskich ulic. 299 nazw jest do zmiany! Zmiany są drobne, ale za to kłopot dla mieszkańców – olbrzymi! Ale kogo to obchodzi, zmieniać dowody, prawo jazdy, rejestry działalności gospodarczej, rejestry sądowe, umowy bankowe…

Mnie rozbawiła proponowana w Wawrze zmiana ulicy Barburki na Barbórki. Ja jestem ze  Śląska, więc wiem że prawidłowe są obie formy. Z tym, że w gwarze śląskiej prawidłowo jest Barburka właśnie. Ale co mieszkańców Wawra powinny obchodzić dywagacje językoznawców? Zmienią im na Barbórki, co oznacza że nie będą mogli korzystać z wielu sklepów internetowych. Dlaczego? Bo coraz częściej przy płatności kartą trzeba podać adres, na który przychodzą wyciągi bankowe instytucji, która wystawiła kartę. A serwer w Londynie nie potrafi rozpoznać literki „ó” – i autoryzacja jest odrzucana.

Więcej się emocjonujemy zmianami nazw ulic, niż ustawą o szkolnictwie wyższym – która sobie cichutko, cichutko dojrzewa w Sejmie. Dla nas szkoły wyższe – to szkoły zawodowe, które nadają blisko 2 milionom studentów tytuły magistra. Takie same tytuły nadaje uniwersytet warszawski, jak wyższa szkoła pod Stalową Wolą. Cały ten system to jedna wielka ściema. Pieniądze idą za studentami, działalność naukowa jest więc zbędna i szkodliwa. Bo jeszcze jakiś młody człowiek coś opublikuje w świecie, i okaże się że osiągnął coś przed czasem, szybciej niż nakazuje hierarchia uczelniana.

Co dominuje w dyskusji? Za mało pieniędzy na uczelnie. Trzeba podrzucić do pieca, oczywiście zgodnie z zasadami sprawiedliwości społecznej. Tyle samo na studenta do Stalowej Woli, co w Warszawie.

Taka teza ma w sobie tyle samo sensu, co słowa mec. Rogalskiego o zamachu w Rosji. W oczywisty sposób nawiązuje do słów (przytoczonych podobno w notatce amb. Bahra) jakiegoś rosyjskiego urzędnika. Na pytanie – to co, nie wpuścicie do Rosji polskiego prezydenta? – miał podobno odpowiedzieć, że zawsze na lotnisku może być mgła, która uniemożliwi lądowanie. Problem w tym, że może także dlatego nikt nie miał odwagi powiedzieć polskim pilotom, że nie powinni lądować.

To już jakaś plaga, że wszyscy starają się wypowiadać na każdy możliwy temat. Rodzina Radwańskich na swojej stronie wypowiada się na temat rosyjskiego zaprzaństwa w sprawie Smoleńska. Niech Radwańska wygrywa z Rosjankami, a nie bawi się w politykę. Ale może coś jest takiego w tenisie, że nie można normalnie… Karolina Woźniacka zamiast powiedzieć, że się podrapała przy przewrotce na treningu, tłumaczyła dziennikarzom że ją podrapał kangur na spacerze w parku.

Ten kangur w parku pojawia się nie tylko Woźniackiej…