Dziennik Pieniacza

Ktoś zaproponował, aby 3 marca ogłosić dniem bez Smoleńska. Podpisuję się pod tym rękami i nogami, tylko dlaczego tylko dzień? Rozmarzam się – tydzień bez Smoleńska! Miesiąc bez Smoleńska! Rok…. !

Media coraz więcej uwagi poświęcają wyborom władz rad nadzorczych telewizji i radia. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji dla dokonania wyboru musi mieć poparcie 4 z 5 swoich członków, a że oddała 2 miejsca SLD – to teraz Stowarzyszenie Ordynacka żąda dla siebie połowy miejsc.  Czarzasty w wywiadzie prasowym kpi, że jeśli przewodniczący Dworak nie chce zaakceptować tego żądania, to powinien podać się do dymisji. A sam Dworak w Tok FM pytany, jak biegną negocjacje (mija w końcu już kilka miesięcy) odpowiada, że najpierw musi to przedyskutować z członkami rady, a potem dopiero może poinformować o tym opinię publiczną.

W ramach odpolitycznienia mediów publicznych odbywa się w tej chwili targ między partiami politycznymi. Ty masz miejsce w radzie radia w Katowicach, to mnie się należy Kraków. Ty w telewizji, to daj mi brachu gwarancję, że w II programie będą moi ludzie. Rzeczywiście, panie przewodniczący, tego nie da się przekazać opinii publicznej. Bo gotowa nie zrozumieć.

Likwidacja KRRiT była jednym z projektów Platformy. Dlaczego nawet tego nie da się zrobić? Dlaczego nawet w takiej sprawie, gdzie Platforma nic nie jest w stanie ugrać – musi trwać ten żałosny spektakl?

Na własne życzenie Platforma oddaje zabawki w ręce grupy Kwiatkowskiego i Czarzastego. Życie lubi dopisywać puenty do takich sytuacji. Kwiatkowski prezentowany jest (i często postrzegany) jako wybitny fachowiec. Jak sobie dawał radę poza telewizją? Po odejściu z Woronicza wrócił do współzałożonej przez swojego ojca płk Kwiatkowskiego agencji lobbystycznej, co źle się skończyło dla agencji.  Potem został prezesem giełdowej spółki HAWE (linie światłowodowe). To zadanie przerosło pana prezesa, właśnie został odwołany bez podania przyczyn. Pan Robert Kwiatkowski po prostu nadaje się tylko do kierowania Telewizją Polską.

Mamy w naszym kraju wielu takich fachowców nadających się tylko do kierowania jedną firmą, zazwyczaj państwową.  Zazwyczaj władza poznaje się na takich specjalistach i sięga po ich unikalne kompetencje. Nawet, jeśli ze względu na ustawę o państwowym zasobie kadrowym lub innych bzdetów – jest to utrudnione. Taką Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad od trzech lat kieruje pełniący obowiązki dyrektora Lech Witecki.  Pisze o tym dzisiejsza Gazeta Prawna, ale nie pisze dlaczego pana Witeckiego powołano na pełniącego obowiązki, zamiast zorganizować – jak zawsze i wszędzie – taki konkurs, który tylko on może wygrać. Można w PGNiG, a nie można w GDDKiA?  Dzisiaj nawet nie trzeba mieć dobrej pamięci, wystarczy dostęp do Internetu.  Dobra pamięć wręcz przeszkadza – jak powiedział kiedyś amerykański humorysta Steven Wright – czyste sumienie to najczęściej wynik słabej pamięci.

A więc sięgamy sobie do Internetu i co znajdujemy? Tekst z Wyborczej (2008) o tym, że pan Lech Witecki nie może wystartować w konkursie, ponieważ dwukrotnie oblał egzamin do zasobu kadrowego. Mało kto słyszał o takim zasobie i takich egzaminach, ponieważ jakoś wszyscy go zdają.

Kto cierpliwie czeka z ogłoszeniem konkursu na dyrektora, aż kiedyś pan Witecki zda ten egzamin? Oczywiście, jeden z naszych bohaterów – pan minister Grabarczyk!

Próby wybudowania drogi są w naszym kraju uniemożliwiane przez jakiegoś rzadkiego komara czy inną muszkę. Z tym jakoś trzeba żyć. Ale sytuacja, w której od prawie trzech lat instytucją odpowiedzialną za drogi jest p.o., oznacza, że – zdaniem prawników z biura analiz sejmowych – każdą decyzję tej instytucji można podważyć przed sądem administracyjnym, cywilnym lub sądem pracy.

Ja mam do GDDKiA pretensję, że nie uważa ona za swój obowiązek na bieżąco nadzorować przynajmniej najważniejsze inwestycje (na przykład głośny przypadek trasy S-8 w Warszawie ze zbyt małą ilością asfaltu w asfalcie). Ale jeśli na dodatek, aby tylko „nasz” człowiek mógł sprawdzić się w zarządzanym przez „nas” miejscu – pozwala się narazić na szwank cały proces budowania dróg – to chyba jednak przesada. Co jeszcze musi zrobić minister Grabarczyk, aby mógł poczuć się zagrożony?

Wygląda na to, że z ministrami tego rządu jak z sędziami piłkarskimi. Parafrazując wypowiedź ministra Klicha – ministrem się bywa, odpowiedzialnym się jest, a jeśli chcecie mnie odwołać – to sobie wygrajcie wybory. Oj, oj – nawet najbardziej absurdalne życzenie czasem się spełnia, panowie Ministrowie!

W kontekście jakości kadr zarządzających naszym państwem – odnotować należy tekst w dzisiejszej prasie  byłego szefa urzędu antymonopolowego. Oburza się on na brak zaufania do kadr w firmach pozostających w kadrowym zainteresowaniu rządu. Przecież rynek weryfikuje sukcesy tych wspaniałych menedżerów! Jedyny problem – jak już ktoś wejdzie do zarządu, to pozwólmy mu osiągać sukcesy trochę dłużej.

Ten tekst to świetna ilustracja tezy, że punkt siedzenia definiuje punkt widzenia. Kim jest bowiem dzisiaj autor tej tezy? Przewodniczącym rady nadzorczej banku PKO BP. Pozwólmy tej radzie trochę popracować, śpieszmy się ich docenić, bo tak szybko odchodzą…

W swoim liście do Bogusława Grabowskiego do tej samej tezy (punkt siedzenia – punkt widzenia) nawiązuje Janusz Jankowiak w Wyborczej. O tym samym tekście pisałem tutaj wczoraj. Konkluduje Jankowski – „w makroekonomii jest miejsce na pastisz, ale chyba jednak nie na kabaret”. Trochę się jeszcze musi Pan nauczyć życia, panie Jankowiak. Miejsce się zawsze znajdzie!

Moja wrogość do biurokracji i politykierstwa nie ma podłoża narodowego – aby to udowodnić, pozwolę sobie na mały wtręt dotyczący biurokracji unijnej. Po odejściu z Polski mojego poprzedniego pracodawcy zostało nam puste biuro w jednym z najdroższych miejsc stolicy – Rondo 1. Przez dłuższy czas nie mogliśmy znaleźć nikogo, kto byłby gotowy wynająć je za zbójeckie pieniądze (czynsz był ustalony w czasie prosperity). Ostatecznie jednak znalazł się chętny – jedyna unijna agencja działająca w Warszawie. To Frontex, czyli Europejska Agencja Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich. Dzisiejszy Puls Biznesu donosi, że Frontex przedłużył umowę najmu, a jednocześnie zwiększył wynajmowaną powierzchnię z 7250 do 8800 metrów kwadratowych.  Kiedy dowiedziałem się, że to Frontex jest zainteresowany naszą powierzchnią – spytałem zdziwiony, dlaczego nie wykorzystają okazji aby przenieść się do tańszej, a równie dobrej lokalizacji – kryzys stworzył wiele takich możliwości. Dowiedziałem się wtedy (co powtarzam za moim źródłem), że koszt przeniesienia biura Frontexu byłby bardzo wysoki. To zdumiało mnie jeszcze bardziej – dlaczego? Jakieś systemy łączności czy zabezpieczenia? Nic z takich rzeczy. Szefem tej agencji jest Fin, a więc w biurowcu klasy A Rondo I wybudowano dla niego saunę…

Z autentycznym żalem odnotowuję brak w Rzepie red. Feusette’a, może wyjechał sobie na narty tylko? Ale dzisiaj dzielnie zastępuje go red. Wildstein. Tym razem naigrywa się z ministra Sikorskiego, dla którego „wszystko co pochodzi od PIS, ode Złego jest”. Ja też się lubię naigrywać z ministrów. Ale, panie redaktorze, nie wszystko „co zrobi minister z Platformy, głupie jest”.  Redaktorowi nie podoba się fakt, że Wielka Brytania zorganizowała konferencję z udziałem państw skandynawskich i wszystkich państw bałtyckich, poza Polską, Niemcami i oczywiście Rosją. Dla red. Wildsteina są to kraje tradycyjnie antyrosyjskie (fakt, antyrosyjskość Finlandii na przykład jest wręcz przysłowiowa!), pro-atlantyckie i z nimi właśnie powinniśmy mieć sztamę, a nie z takimi Niemcami czy Francją.

Ja się tam na polityce nie znam. Im bardziej zresztą o tym myślę, to na niczym się nie znam – nie potrafiłbym zarządzać telewizją publiczną, dyrekcją budowy dróg czy doradzać premierowi w sprawach reformy finansów. Ale na moje oko Brytyjczycy szukają po prostu koalicji dla poparcia swoich inicjatyw unijnych. Nie dotyczą one bynajmniej stosunków Unia-Rosja, ale ograniczeń budżetowych. My akurat mamy zupełnie przeciwne interesy i też szukamy sojuszników.

Wiele można zarzucić rządowi Platformy, ale akurat nie to.  Sikorski ma wszelkie podstawy, aby dobrze porozumieć się z Londynem – jeśli tego nie robi, to nie na złość PIS-owi.

To się robi coraz powszechniejsze i coraz bardziej niebezpieczne – nie zastanawiamy się, co jest mądre a co głupie; co przydatne a co szkodliwe. Tylko – co jest pis-owskie, a co platformiaste; co zrobiłby Kaczyński, co robi Tusk. To, że tak działają politycy – to już wnerwia, ale to jeszcze od biedy można zrozumieć. Ale ta nieznośna maniera przenosi się do świata dziennikarskiego.  W Gazecie nie pochylą się nad pomysłem z Rzepy, w Rzepie strach pochwalić Gazetę Wyborczą.

Stąd prośba do tych 10 osób, które od czasu do czasu tu zaglądają – jak wpadnę (czy już wpadłem?) w tę samą manierę, napiszcie mi to proszę dosadnie i bez ogródek. Z góry dziękuję, bez względu na formę!  

Jak nie o Smoleńsku, to o OFE. Ciekawy trójgłos w dzisiejszej Wyborczej. Najpierw wypowiada się fachowiec, red. Gadomski pod wiele mówiącym tytułem: „Emerytalne bajki rządu”. Konkluzja, pod którą sam się podpisuję – im więcej rząd obiecuje, tym mniej wiarygodne są te obietnice. Ja też mogę obiecywać, co to moje wnuki nie zrobią – nie dożyję momentu, kiedy miałoby to nastąpić.

Trochę dalej wypowiada się facet, który o ekonomii nie ma pojęcia – red. Żakowski. On z kolei w tekście „Broń naszych pieniędzy” chwali rząd, że nas broni przed żarłocznymi, i co w ustach redaktora brzmi jak najgorsza obelga – prywatnymi funduszami. Ja jestem ocean tolerancji, dlatego nie odmawiam nikomu, także redaktorowi Żakowskiemu, prezentowania swojego, choćby najgłupszego, zdania w tej sprawie. Ale dlaczego furię redaktora budzi fakt, że OFE przedstawiają swój punkt widzenia? Może rząd wprowadzać w błąd, można w audycji prowadzonej przez red. Żakowskiego proponować rezygnację z emerytur (i wprowadzenie utopijnego powszechnego dochodu gwarantowanego) – ale państwo powinno zamknąć usta OFE.

Zbiórka żołnierzy na placu manewrowym. Kapral przygotowuje się do apelu:

„A wy, Nowak, co macie taką głupią minę?”.

„Melduję posłusznie, obywatelu kapralu, że kontempluję!”

„Jak ja wam, Nowak, dam w pysk – to będziecie prosto pluć!”.

Melduję posłusznie, obywatelu Żakowski, że ja chcę poznać argumenty OFE. I generalnie nie chcę, aby ktoś zamykał mi usta.

Ale na tym nie kończy się pluralizm Wyborczej w dniu dzisiejszym. Głos zabiera szef Skarbca, członek Rady Gospodarczej,  Bogusław Grabowski. Ten z kolei twierdzi, że przekazanie pieniędzy z OFE do ZUS to dopiero początek. Następnym krokiem powinno być wprowadzenie dobrowolności drugiego filaru. To już z tekstu nie wynika, ale chyba chodzi o to, by ludzie zamiast do OFE wkładali pieniądze do Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych. Na przykład do TFI Skarbiec.

Skarbiec jest własnością Enterprise Investors. Niedawno ich prezes wypowiadał się w radio TOK FM z jakąś taką niesamowitą pogardą dla OFE. Trzeba pamiętać, że OFE kupując akcje firm wprowadzanych przez Enterprise Investors na giełdę zrobiły z prezesa K..S bogatego człowieka. Ale on po prostu musi w radio pokazać, że to idioci i nieudacznicy – nie to, co geniusz finansowy pana prezesa.  Dlatego dzieli się ze słuchaczami swoją mądrością – ludzie nie zdają sobie sprawy, że także w OFE są wirtualne pieniądze. Bo jeśli zbankrutuje państwo, to obligacje nie będą wypłacane a giełda pójdzie w dół.

Panie prezesie. Trudno o materialnie rzeczywiste pieniądze w dzisiejszych czasach, nawet jak się je trzyma w skarpecie. Ja na przykład zainwestowałem pieniądze w pewien fundusz private equity, a jak pan prezes tego funduszu się na mnie obraził  – to okazało się, że pieniądze są wirtualne i nieosiągalne, bo mimo iż prezes funkcjonuje w Polsce, swoich praw trzeba dochodzić na Kajmanach czy w innych rajach podatkowych.

To nota bene była jedna z lepszych inwestycji w moim życiu – poświęcić trochę kasy, aby nie musieć się wstydzić  tego że jest się partnerem pana prezesa.

Obok Smoleńska i OFE jest jeden jeszcze temat wzbudzający moje emocje – piłkarskie mistrzostwa Europy.  Dzisiejsza stołeczna pokazuje, jak wygląda stacja PKP obok stadionu narodowego. Fakt, powód do dumy narodowej!  Okazuje się także, że nie tylko strach tam będzie podjechać – ale po Euro nie będzie bardzo po co. Z planów które obejmowały halę widowiskową, centrum kongresowe, hotel, hale wystawienniczo-targowe i biura powstanie…  no właśnie powstanie tymczasowy parking na powierzchni, jaka się utrzymała po bazarze i  tymczasowe latarnie na drewnianych słupach.

O tym, że nie zdążymy z drogami i że w związku z tym nie będziemy ich budować – już pisałem wielokrotnie. Dzisiejsza prasa przynosi mapkę, która po raz kolejny pokazuje idiotyzm planowania budów – drogi powstają w oddaleniu od aglomeracji, nie łączą się całość. Najgorzej jest w Warszawie, która nie dorobi się żadnej drogi na swoich granicach.

Jestem przekonany, że będzie to prezentowane jako  świadome i skuteczne działanie na rzecz mieszkańców Warszawy. Tak przecież przedstawiane jest opracowane pod kierunkiem miejskiego inżyniera ruchu, pana za przeproszeniem Galasa, ograniczenie przepustowości śródmiejskich skrzyżowań o 30%.

Co tam przepustowość miasta! Są ważniejsze sprawy do załatwienia. Trzeba znaleźć miejsce na ulicę o nazwie „Sabotażu Niemieckich Okrętów Podwodnych” oraz nadać mostu północnemu nazwę „Mostu Zgrupowania Stołpecko-Nalibockiego Armii Krajowej”.  Chciałbym, aby te nazwy nadano ulicom przy których mieszkają władze miasta!

No w końcu trzeba coś o Smoleńsku. Nasza pożal się Boże opozycja traktuje Rosję jako supermocarstwo, zagrożenie dla świata i Polski. W Londynie rozmawiam o perspektywach rozwoju funduszy private equity. Powstają wszędzie, przyciąga je Azja, Brazylia, teraz kolej na Afrykę. A co z Rosją? – pytam zdziwiony. „Rosja?” – zupełny brak entuzjazmu – „Rosja się zwija,  tam nie warto inwestować”.

Dajmy sobie z nimi spokój. My się rozwijamy, jesteśmy częścią Europy – a oni stają się prowincją świata. To oni powinni mieć kompleksy Polski, a nie my kompleks Rosji.

Ja już nie będę pisał o EI, a my poszukajmy innych niż Smoleńsk tematów do dyskusji. Zgoda?

Tyle razy jestem w Londynie, i zawsze trafiam na słoneczną pogodę. Ta angielska mgła jest mocno przesadzona.

Chłopak wraca z wycieczki do Londynu i chwali się przed kolegami fotkami swoich podbojów:

„to Alice, to Susan, to John, to Rachel”

“Zaraz, zaraz. Jak to – John?”

„Aaa, bo tam cholera taka mgła że trudno się czasem zorientować”.

Jak to miło przez moment nie być bombardowany przez media sprawą Smoleńska. Zachód ma swoje problemy. Włosi zaczynają powoli czuć się zażenowani swoim 74-letnim premierem, który:

Trochę się tego zebrało. Panienka pozuje dziennikarzom, radosna, uśmiechnięta od ucha do ucha, prowokacyjnie demonstrując młodzieńczy biust. Ma dziewczyna swoje pięć minut! Czy można ją potępiać? Czym to się w końcu różni od zachowania pana Dubienieckiego? We włoskim przypadku przynajmniej wymiana płynów fizjologicznych nie jest podstawą do przypisywania sobie politycznych wpływów!

Anglicy koncentrują się dzisiaj na zeznaniach byłego premiera, Tony’ego Blaira. Złapano go na kłamstwie (na razie określa się to jako nieścisłości) w zeznaniach na temat przyczyn wojny w Iraku.

Ale emocje są mniejsze, niż na naszym podwórku.

Czytam w Internecie, że Platformie drastycznie spadło, a PIS-owi wzrosło. Mnie najbardziej zdziwiło, że Polska Jest Najważniejsza ma w tych wynikach rezultat mniejszy, niż ruch Palikota. Ale jaki może mieć, kiedy w ostatniej dyskusji zamiast starać się zaistnieć wśród potencjalnych wyborców, starali się przekonać prezesa Jarosława że równie jak on tęsknią za Lechem. Zmarnowana okazja do pokazania, że są samodzielnym bytem politycznym. A może po prostu z pustego i Salomon nie naleje?

Umówiłem się na lunch z kolegą i nieopatrznie poprosiłem, aby zrobił gdzieś rezerwację. Oczywiście, starał się być miły, i wybrał knajpę z dwoma gwiazdkami Michelina. Czytam menu i nic z niego nie rozumiem. Wybieram przystawkę, gdzie pojawia się zrozumiałe słowo „makrela”, a na główne danie jedyne coś, gdzie podają ziemniaka (w liczbie pojedynczej). Makrela jest tak przyrządzona, że nie da się jeść. I jeszcze się muszę tłumaczyć kelnerowi, dlaczego nie mam na to ochoty. Mięso – wolę nie pytać, jaka to część byka – można zjeść, jak się jest głodnym (a jestem). Deseru już nie biorę…

Już dawno sobie powiedziałem, że jednak gwiazdka to maksimum, na jakie jestem gotów (acz niechętnie) się zgodzić. Po prostu z wiekiem staję się konserwatywny. Nie potrafię na przykład zrozumieć fali fascynacji sushi, w Warszawie sushi bar jest na każdej ulicy. W Londynie jakoś ich nie ma. „Fala minęła” – tłumaczy mi kolega – „tak jak minęła fala Tex-Mex, a przedtem ristorante Italiano”. „Jaka fala teraz wzbiera?” – pytam z zawodowej ciekawości. „Teraz pojawiają się hiszpańskie tapas w narodowych wariacjach. Na przykład kuchnia francuska podawana w małych porcjach”. Jak ktoś chce zainwestować w biznes gastronomiczny – sprzedaję ten pomysł za darmo. Dla stałych klientów - wszystko!

Brak postępów w nabyciu elementów kostiumu na bal szkolny Z. przyjmuje jako manifestację z mojej strony. Dlatego uparłem się, że bez melonika nie wracam. Za cholerę nie mogę go nigdzie kupić. W kilku sklepach na Old Bond Street są na wystawie, ale jak pytam o mój rozmiar – okazuje się, że dekoracja. W końcu sklep z kapeluszami, są cylindry, ale meloników nie widzę. Muszę zapytać, jak do cholery jest po angielsku melonik? Gdzieś w zakątkach umysłu pojawia się nazwa: bowler hat. Kierują mnie do jakiegoś sklepiku obok James Square. Sklep z amfiladą pokoi, w każdym inny rodzaj czapki. Są meloniki, sukces! Komentuję, że trudno je kupić. Sprzedawca potakuje – mało nas zostało, kapeluszników. „Ale wie pan” – dodaje – „u nas może zabraknąć wszystkiego, ale nie klasycznych meloników”. „Dlaczego” – pytam z grzeczności. „Bo ten klasyczny model powstał w naszej firmie i od 1676 roku mamy je zawsze na składzie”. Takie rozmowy możliwe są tylko w Londynie…

Są kapelusznicy, są także szewcy, którzy nad Wisłą wymarli. Zauważam koncentrację szewców obok centrów biurowych. Nie nastawiają się na emerytów, ale na bogatych  bankierów. Coś w tym jest, że jak się kupuje drogie Lloydy w Warszawie, to się je co sezon wyrzuca, a Churche daje do szewca i nosi do śmierci. Bynajmniej nie z oszczędności. To demonstracja – doceniam wartość, moje buty podobnie jak moja pozycja nie są od wczoraj.

Są rzeczy stałe, ale coś też się kończy. Moje ukochane londyńskie taksówki schodzą na psy. Wyskakuję z hotelu i chcę podjechać na Regent Street. Pierwsza taksówka – panie, to 20 minut spacerkiem, nie opłaca się! Drugiej się opłaca, ale kierowca nie ma pojęcia gdzie jest sklep GAP-a i wysadza mnie na drugim końcu (ostatecznie mam więc 20 minutowy spacerek). Taksówka do biura EBOR w City zabiera mnie z postoju, po czym wysadza na ulicy, bo zadzwoniła żona i kazała kierowcy wracać na obiad. Kiwam głową z rezygnacją i słyszę: „5 funtów”. „You are kidding, aren’t you?”. Po minie widzę, że jednak nie żartował. Odjeżdża wyraźnie rozżalony, że nie zapłaciłem mu za odjechanie od postoju.  

Na wszelki wypadek na lotnisko jadę pociągiem. Jakby mnie ktoś wysadził poza miastem, to miałbym się z pyszna!

Wszędzie tylko o Smoleńsku, a ja już nie mogę tego czytać i słuchać. Wczoraj wieczorem, w samochodzie z Ostrołęki, słucham (mam jakieś inklinacje masochistyczne jednak) debaty sejmowej. Idiotyczne, pełne agresji pytania wszystkich chyba po kolei posłów PIS. Także, niestety, posłów Polska Jest Najważniejsza, którzy uparli się aby nas przekonać, że wv niczym nie różnią się od PIS. Świetny pomysł na zaistnienie! To zacietrzewienie pewno pomogłoby Platformie, gdyby kierowaniem obrad nie zajął się w pewnej chwili marszałek Niesiołowski. Z jednej strony zacietrzewienie, z drugiej bezwzględna  buta  - i znikąd nadziei!

Dzisiaj w samolocie do Londynu biorę do ręki, chyba po raz pierwszy, Nasz Dziennik. Wywiad z prof. Nowakiem pod znamiennym tytułem „Imperia potykają się o Polskę”. I dwa zasadnicze pytania – po co jest Polska dla Polaków i po co jest Polska dla Boga. Odpowiedź na to drugie pytanie jest prostsza – otóż Polska jest potrzebna Bogu, aby obnażać i karać pychę. Jak mnie uczono wiary w Chrystusa (szczerze – chyba nie najlepiej), to twierdzenie że Bóg do czegoś potrzebuje Polski jest objawem pychy właśnie. Pycha prof. Nowaka sama się obnaża, ale kara może nastąpić dopiero na sądzie ostatecznym. A już z całą pewnością do jej ukarania Pan Bóg nie potrzebuje Naszego Dziennika. Ani mojej skromnej osoby.

Po co Polska jest potrzebna Polakom? Szukam z zainteresowaniem odpowiedzi na to pytanie. Ale prof. Nowak, jak to intelektualista i akademik, zamiast odpowiadać – snuje dywagacje. Okazuje się, że dobrym przykładem szukania „dobra wspólnego” jest dla profesora środowisko Krytyki Politycznej. Co prawda – sami przyznają, że nie wzruszają ich tony Mazurka Dąbrowskiego. Ale przecież krytykują Platformę! Unia i kapitalizm, a także wolny wybór im się nie podobają, więc patrioci czystej wody! Jeśli to jest kryterium patriotyzmu, to ja jestem czystej wody wrażym kosmopolitą. Ale za to w dobrym towarzystwie, od Jana Pawła II zaczynając.

Czytam Nasz Dziennik dwukrotnie – pierwszy i ostatni raz. Dlatego staram się tą okazją delektować. Wywiad Jarosława Kaczyńskiego pod tytułem „Sowiecka dialektyka znosi logikę”. Muszę się z panem prezesem zgodzić. To prawda i to tak działa. Także na logikę pana prezesa. Mówi on: ”Na tym przeświadczeniu opierała się nasza polityka wobec Rosji – powtórzę, w tym pokoleniu nie ma możliwości by elity rosyjskie uznały Polskę za podmiot w relacjach międzynarodowych”. Nie podejrzewałem Kaczyńskich o taki pragmatyzm i taką – dzisiaj – szczerość (bo to oznacza akceptację braku aspiracji do równoprawnych stosunków).

Cóż, jam kosmopolita (bo wierzę w miejsce Polski w Europie) i zaprzaniec (bo równie razi mnie PIS jak i Krytyka Polityczna) – ale w stosunkach z Rosją nie rezygnowałbym na całe pokolenie z aspiracji do podmiotowości.

W drodze na lotnisko słucham wywiadu z min. Klichem. Zapytany przez Paradowską czy rozważa możliwość dymisji odpowiada, że ministrem się bywa, a odpowiedzialność się ma. Jak to pięknie brzmi! Co wynika z tej konstatacji w pokrętnej logice lekarza psychiatrii, któremu powierzyliśmy nasze bezpieczeństwo? Że nie ma mowy o poczuciu odpowiedzialności, skoro trzeba trwać na stołku ministra!

A zresztą, czemu się czepiamy – przecież pan minister wprowadził ustawę o dyscyplinie wojskowej. Zgodnie z tą ustawą polski żołnierz jest jedynym żołnierzem w świecie, który nie może się pokazać na ulicy w mundurze polowym (obowiązuje wyjściowy). Co prawda nagminnie łamie się procedury i w czasach pana ministra zginęło w podobny, powtarzalny sposób więcej generałów niż w czasie wojny – ale porządek jest!

To jest jednak jakiś problem to poczucie odpowiedzialności za swoje działania. Nie tylko sami nie przyjmujemy tej odpowiedzialności do siebie, ale także opinia publiczna nie formułuje takiego oczekiwania na różnych szczeblach zarządzania. Dzisiaj czytam o odebraniu w Warszawie trasy S-8 i powtórzony z podziwem komentarz generalnej dyrekcji dróg krajowych i autostrad, że „narobi wstydu” kolejnym wykonawcom. Czy nikt nie widzi, że tak naprawdę jest to wstyd dla inwestora?

Mówiłem o tym wczoraj w radio, ale nawet tam przeważała opinia, że przecież GDDKiA zleciła budowę w wyniku przetargu i może oczekiwać na koniec zadowalającego efektu. Prywatny inwestor kiedy zleca budowę fabryki, magazynu, biura – wie, że musi być na miejscu codziennie, sprawdzać i motywować. Jak remontujemy u siebie w mieszkaniu łazienkę, to jak nie dopilnujemy robotników, to nam zrobią pralnię albo saunę. A jak budujemy w centrum stolicy drogę, drogę której budowa kosztuje 200 milionów złotych za kilometr, to zainteresujemy się nią dopiero wtedy kiedy jest gotowa do odbioru?!

Przy takim nastawienie, nic dziwnego że to wszystko tak funkcjonuje, jak funkcjonuje!

Debata na temat emerytur i konieczności reformy finansów państwa, dzięki solidarnej akcji rządowych piarowców i lewackich guru – przekształciła się w sąd na OFE. Ani ja im brat, ani swat – dlatego tylko delikatnie przypomnę, że Bruksela zwróciła nam uwagę na to, że OFE to za mało i że do końca stycznia oczekuje na informacje jakie podejmiemy kroki aby deficyt sektora finansów publicznych spadł poniżej 3% PKB. Bo my wszyscy mówimy, jak nam gra muzyka, o wysokości długu publicznego (i tu możemy powiedzieć – niech rzuci w nas kamieniem kto sam bez winy), ale jakoś pomijamy milczeniem wielkość deficytu finansów publicznych, co stanowi nasze zobowiązanie międzynarodowe. Resort Finansów uspokaja – mamy czas do 2012 roku. Słusznie, to już po wyborach. Będzie można spokojnie podnieść podatki.

Bardzo spokojnie, od lat, akceptujemy przemoc na stadionach. To zgodnie z zasadą, że w obrębie stadionów (oczywiście – tylko stadionów piłkarskich!) nie obowiązuje system prawny Rzeczypospolitej. Niektórzy dodawali jeszcze – gdzieś ta młodzież musi się wyszumieć, lepiej niech to robi tam, niż na ulicach miast. Nauczyliśmy się, aby nie chodzić na mecze. Aby nie parkować w pobliżu stadionów w dni meczy. Policja nawet nie próbuje już karać za chuligaństwo stadionowe. Coraz więcej klubów umawia się zresztą z bandami, że oddają w ich ręce pilnowanie porządku na trybunach.

I co z tego wyniknęło? Mamy porządek na trybunach, a w ten sposób zorganizowane grupy przejmują kontrolę nad handlem narkotykami, kradzieżą aut i wymuszeniami w miastach. Prasa opisywała ostatnio egzekucję szefa grupy kibiców Cracowii. Scena jak z filmu Mission Impossible, a więc całkowicie nierealna także w amerykańskich warunkach. Kilkadziesiąt osób, kilkanaście kradzionych aut, w pogoni za facetem, którego w końcu w biały dzień dopadają i zabijają uderzeniami pałek, noży i maczet (60 pchnięć). Kto chce się założyć, że sprawcy pozostaną nieznani?

Podsłuchuje się w Polsce kilkaset tysięcy osób. Ale nie ma podsłuchów z tego środowiska. Przeniknięcie do nich jest zbyt niebezpieczne, a dla awansu w strukturach policji ważniejsze jest wystawienie tysięcy mandatów za prędkość, niż rozbicie bandy. Pod przykryciem można próbować skłonić do złego jakąś blondynkę – bo najwyżej można dostać choroby wenerycznej. A tu mogą skaleczyć! Zresztą filozofia policji jest bardzo filozoficzna właśnie – rozbije się jedną, to w siłę urośnie druga. Więc lepiej się dogadać. Wtedy będzie spokój i na stadionie, i w mieście. Tylko czasem poniosą ich nerwy i zaczną biegać po ulicach Krakowa z maczetami. Trzeba zejść im z drogi, to nikomu nic się nie stanie. 

A jakby ktoś się zapytał ministra spraw wewnętrznych, czy czuje się odpowiedzialny – to bardzo by się zdziwił! Tyle wprowadzono procedur. Jest system rozliczeń za mandaty i interwencje – a my się czepiamy jakiś band?

Jedyna szansa? Że ktoś postanowi sprawę załatwić na Euro 2010. Na, bo na to aby to załatwić przed lub po – nie ma co liczyć.

Z. coraz zimniejszym wzrokiem patrzy na moje wkraczanie na jej terytorium. Pisanie bloga jest dziwaczne samo w sobie, szczególnie w jej oczach, a teraz jeszcze poranna wizyta w radio. Albo inwestować, albo dziennikarzyć!

Dzisiaj ten dylemat jest szczególnie trudny, bo mnóstwo pracy, wyjazd poza Warszawę i po prostu nie ma czasu i na godzinną rozmowę radiową i wpis. Dlatego ograniczę się do rubryki: co mnie dziwi, powtarzając to, co powiedziałem na antenie.

Otóż rząd przymierza się do likwidacji numerów NIP dla osób fizycznych nie  prowadzących działalności gospodarczej. Numer PESEL wystarczy. W tym samym czasie ZUS zaczyna od nas wymagać tych numerów do druków L-4. Z jednej strony ludzie w ZUS nie wiedzą, w jakim kierunku idzie myślenie rządu. Ale też cierpią na zbyt małą liczbę danych do wprowadzania. Chyba się po prostu nudzą.

Dzisiejsza Wyborcza drukuje wywiad z prezesem ZUS, który przynosi odpowiedź na nurtujące mnie od pewnego czasu pytanie – skoro OFE są tak drogie, to ile kosztuje ZUS? Liczby z dzisiejszej gazety – ZUS wypłaca rocznie 38 miliardów złotych emerytur (OFE otrzymują z naszych składek 22 miliardy). Koszty ZUS to 4.3 miliarda złotych, a więc 11% za odnotowywanie przepływów (w tym przypadku nie ma mowy o zarządzaniu tymi  środkami).  Na tle tych liczb, OFE wydają się wręcz super-oszczędne!

Ale pozwólmy OFE się bronić samym. W tej sprawie potrzebna jest publiczna debata i mam nadzieję, że koszt kampanii reklamowej – 1 milion złotych – nas nie przerazi. To jest w końcu tylko 5 metrów drogi S-8 w Warszawie, która właśnie jest oddawana do użytku.

I co najważniejsze – to są pieniądze OFE, a nie środki z naszych podatków.