Dziennik Pieniacza

Platformie znowu urosło, gdyby wybory były dzisiaj mogliby rządzić bez koalicjantów. Ciekawe, jakich wtedy używaliby argumentów dla uzasadnienia swojej bezczynności? Chyba tego, że ewidentnie to co robią (albo raczej – to czego nie robią) jest odpowiedzią na rzeczywiste oczekiwania wyborców. Więc dla dobra Polski i w interesie wyborców – będziemy udawać, że rządzimy.

Kiedyś, za czasów komuny, był w obiegu żart – rząd udaje że nam płaci, my udajemy że pracujemy.

Na czym polega praca posłanki Pitery? Ostatnio, na szczęście!, trochę jej mniej w mediach. Ale dzisiejsza prasa przynosi kolejny wywiad. Pani poseł ma poczucie dużego sukcesu. Nic dziwnego, przy takich osiągnięciach!

Patrzę na zdjęcie ilustrujące wywiad w Polska The Times. Na różnych korporacyjnych tresurach na Harvardzie uczono nas, że kiedy ktoś przemawia do nas z palcem na ustach (w przypadku pani poseł – wręcz w nosie) – to trzeba założyć, że kłamie lub generalnie sam nie wierzy w to, co mówi. To byłaby optymistyczna konstatacja – znaczyłoby, że pani poseł jest mądrzejsza niżby to wynikało z jej słów. Zawsze lepiej, kiedy otaczają nas ludzie mądrzy, niż głupi.

Pani poseł zaczyna od informacji, że korupcja i pchanie się brudnych przedsiębiorców (Pitera poniża ich w inny sposób – przedsiębiorcy pachną koszmarnymi perfumami i chodzą w jedwabnych garniturach) do przedstawicieli władzy występuje wszędzie, także w Ameryce. Skąd ona to wie? Była to widziała!

Rozmawia dwóch nastolatków:

„wiesz jak fajnie jest w Ameryce? Podjeżdża pod ciebie limuzyna, najpierw zawozi do sklepu, kupują ci co sobie wybierzesz, potem wspaniała kolacja, a potem pokazują ci jak wyglądają pokoje w dobrych hotelach, a na końcu wpychają ci do kieszeni pieniądze”.

Słuchający nie bardzo może w to uwierzyć:

„Skąd wiesz? Byłeś tam i tak rzeczywiście się działo?!”

„Ja nie, ale moja siostra była!”.

Pani Pitera ma świadomość tego, że w ciągu trzech lat swojej pracy udało jej się usprawnić państwo – w szczególności udało jej się zmienić mentalność urzędników, którzy teraz staranniej wypełniają swoje obowiązki. W przeciwieństwie do sytuacji sprzed trzech lat, dzisiaj jej wnioski o kontrolę są realizowane, szybciej wyciągane są wnioski. Prawie (cytuję za panią minister) dobrze naoliwiona maszyna.

Takiemu prezesowi PKP sześciu lat nie wystarczyło, aby zmienić mentalność kolejarzy – a pani Piterze proszę, trzy lata i taka zmiana skuteczności administracji państwowej!

Ciekawe, że ja tego nie widzę. Cóż starszy jestem to i wzrok nie ten. Jako człowiek w podeszłym wieku pamiętam, jak administrację państwową próbował naprawiać gen. Jaruzelski. Premier Messner dostawał codziennie dziesiątki wydartych z gazet tekstów z uwagami na marginesach. Generał kazał wysyłać kontrole, wyciągać wnioski, dyscyplinować.

Mimo takiego nawału poleceń, nie mogę sobie przypomnieć ani jednej sytuacji, w której takie działanie przyniosło jakiś efekt. Po prostu dlatego, że nie było to możliwe. Szukano bowiem winnych sklepikarzy czy magazynierów (a kogo innego można było krytykować w gazetach, skąd generał czerpał wiedzę o świecie?), podczas gdy rzeczywistym winnym był system władzy.

Moim osobistym problemem był wprowadzony przez sztabowców generała tzw. system elektronicznej kontroli poleceń. Generał dostawał tygodniowe wydruki swoich poleceń wraz z informacją o opóźnieniach w realizacji. Zajęło mi chwilkę rozgryzienie tego systemu i zaprzyjaźnienie się z jego operatorem. Na szczęście generał był prosty jak ówczesny język  informatyków (pracowaliśmy wtedy na basic’u). Kluczem sukcesu było terminowe wprowadzanie danych. W efekcie generał dostawał wydruk z którego po kolei wynikało, że jego polecenie zostało przyjęte, następnie jest analizowane, a następnie zrealizowane. Wtedy wypadało z listy.

Gniew generała koncentrował się na tych biedakach, którzy autentycznie chcieli coś z tymi idiotycznymi poleceniami zrobić, zamiast nakarmić system. Pani poseł Pitera – jak widać z jej dzisiejszego wywiadu – jest dobrze „karmiona” przez administrację i ma poczucie, że robi coś pożytecznego. To dobrze, że się kobieta nie frustruje. Kobiety w jej wieku mają poważniejsze problemy.

Po burzy medialnej – znaleziono kozła ofiarnego sytuacji na kolei. Mnie dziwi tylko, że nawet poważni komentatorzy bronią ministra Garbarczyka. Co prawda na kolei bałagan, ale przecież budują się autostrady. Gdzie się budują? Ja jakoś nie potrafię do nich dojechać. Ale to moja wina, nie mieszkam w Bieszczadach, tylko pod stolicą. Tu się właśnie skończyły budować.

Wyrzucono wiceministra, bo władze spółek kolejowych były słabe. Jestem ostatnim, który zabierze się do obrony wiceministra – ale na Boga! Co ten facet ma  z tym wspólnego?! Czy to on decydował o obsadzaniu tych stanowisk? Te decyzje zapadały w uzgodnieniach politycznych, a nie urzędniczych!

Taka logika działań nie jest autorskim wynalazkiem Platformy. To reguła w każdej zdegenerowanej organizacji. Pisałem kiedyś o zmianach kadrowych w jednej z moich poprzednich firm, N. W ramach tej firmy za globalną sprzedaż leków OTC (czy bez-recepturowych) odpowiadał Michael, bardzo sprawny i mądry menedżer. Zupełnie jak nie Szwajcar! W pewnym momencie pojawiły się problemy na najważniejszym dla nas rynku amerykańskim. Michael chciał tam coś poprawić, ale został wezwany do prezesa. Ten mu wytłumaczył, że firma ma problem percepcyjny w USA i że należy dopieszczać menedżerów z amerykańskimi paszportami. Konkluzja – Michael miał sobie na jakiś czas odpuścić ten rynek, nie latać tam i nie przejmować się tym, co robi lokalny szef. Michael, jak na zdyscyplinowanego Szwajcara przystało wziął to sobie do serca. Sprzedaż poza USA wzrosła w ciągu kwartału o 25%. Przyszedł koniec roku i dokonywana jest roczna ocena jego pracy. Ten sam prezes stwierdza: wyniki w świecie są wspaniałe, ale na rynku amerykańskim fatalne. To najważniejszy dla nas rynek, więc skoro sobie nie dajesz na nim rady, musimy odsunąć ciebie od zarządzania tym segmentem. Zwalniamy ciebie ze skutkiem natychmiastowym, na twoje miejsce awansujemy szefa tego najważniejszego rynku, Amerykanina.

Michael’owi opadła szczęka. Ale przecież nasza rozmowa, przecież to właśnie ten facet jest problemem!

Reakcja prezesa – dla dobra firmy trzeba się czasem poświęcić. Bo ona jest ważniejsza od osobistych ambicji nas wszystkich.

Polska jest najważniejsza!

Ważne jest także, aby kontrola nad gospodarką pozostawała w polskich (czytaj – polskich polityków) rękach. Udało się odbić zagranicznemu kapitałowi największego polskiego ubezpieczyciela. Teraz będzie to firma przyjazna ludziom.

Najpierw odmówiła wypłaty ubezpieczenia dla fundacji Szkoły pod Żaglami. Marna to jakaś szkoła, skoro złamała maszty przy mizernych 8-9 w skali Beauforta. Rozbawiło mnie tłumaczenie – i to bynajmniej nie dotyczące siły wiatru. Pojawia się przeciek z posiedzenia zarządu firmy - pan prezes stwierdza, że szkoła pod żaglami jest instytucją prywatną i nie można jej potraktować ulgowo. Gdyby rzecz dotyczyła instytucji państwowej – no, to wtedy sprawa byłaby innego formatu. Ale jakaś prywatna fundacja? I wypłacić jej pieniądze?! Ale ludziom się w głowie poprzewracało!

Teraz pojawiła się sprawa ludzi ubezpieczonych od zawału serca. Nie wiem, ilu się ubezpieczyło – ale odmówiono wypłaty 2100 osobom. Dlaczego? Bo aby wypłacić, trzeba mieć zapis EKG z charakterystyką jednego rodzaju zawału. Jak masz inny rodzaj zawału (przedsionkowy) – to sam sobie jesteś winny. Nikt ci nie kazał się ubezpieczać w PZU. Jest w końcu wolna konkurencja.

Ale wszyscy mamy powód do dumy, że w naszych, narodowych rękach znajduje się tak duża i szacowna firma. A już można dostać orgazmu kiedy się pomyśli, że o tym kto w tej firmie pracuje – decydują nasi politycy. Nasi, polscy, narodowi, uczciwi, kompetentni, kochani!

Na szczęście mamy kadry, które możemy rzucić na taki odcinek. Szefem rady nadzorczej PZU jest wybitny specjalista, doktor ekonomii, ostatnio dyrektor w delegaturze ministerstwa skarbu państwa w Krakowie – pani Marzena Piszczyk. Oj, najmocniej przepraszam, ona się nazywa Marzena Piszczek. Piszczyk to był bohater filmu „Zezowate szczęście”. Piszczyk był pechowy, a pani Piszczek przez dwa lata pracowała jako urzędniczka w kancelarii premiera – to dała się poznać jako wybitny, godny zaufania fachowiec pilnujący naszych składek.

Na szczęście – także polski kościół ma wybitne kadry, co ważne wszystkie zjednoczone wokół papieża. Dowiadujemy się o tym z wywiadu abp Michalika dla Rzeczypospolitej. Nadzieję arcybiskupa, przewodniczącego konferencji Episkopatu Polski budzą inicjatywy społeczne, które wykorzystują najnowocześniejsze zdobycze wiedzy o zarządzaniu, edukacji, marketingu i reklamie. I które – jakie to  ładne słowo – „uobecniają” te wartości w przestrzeni publicznej. O kim on tak pięknie mówi? Kto ma wątpliwości, znaczy się przeciwnik Radia Maryja!

Rozmawia dwóch chłopców:

„jak myślisz, co jest ważniejsze – wielkość czy technika?”

Zapytany, po lekturze Kamasutry, chce się wykazać wiedzą i przemyśleniami

„Oczywiście technika!”.

„Ha, ha – następny z małym się znalazł!”.

Arcybiskup Józef Michalik w pewnym momencie stwierdza że każdy wyznawca Chrystusa powoli dochodzi do wniosku, że pełnia prawdy znajduje się w Kościele. Księże arcybiskupie? Dlaczego powoli?

Ja się wychowałem w świadomości, że pełnia prawdy jest w Chrystusie, a nie w jego Kościele. Ale cóż, przy pomocy najnowszych zdobyczy marketingu i reklamy ksiądz dyrektor szybko przekona mnie, że błądzę…

Jak to miło, że w okresie przedświątecznym prasa przynosi tyle pozytywnych informacji. Na mojej prywatnej liście pierwsze miejsce dzisiaj zajmuje jednak wiadomość z Lublina. Otóż w tamtym mieście pijany prokurator z Poznania próbował dla żartu legitymować przechodniów na Krakowskim Przedmieściu. Gdy pojawia się patrol policji – krzyczy do posterunkowego: :”zamknij się, psie!”.

Znieważenie policjanta na służbie to przestępstwo. Przestępstwa należy karać. Wczoraj późnym wieczorem TVN24 pokazuje rozmowę z prokuratorem (biedak nie potrafił nad sobą zapanować i co chwila wybuchał śmiechem), który skierował do sądu sprawę rowerzysty zatrzymanego przez policję pod zarzutem korupcji. Otóż zbrodzień ten chciał poczęstować policjantów z patrolu wyciągniętymi z kieszeni dwoma krówkami (cukierkami, nie zwierzętami).

Sprawa z Lublina trafia do Poznania, gdzie prokurator Joanna Sandurska umarza sprawę. Na wszelki wypadek pani prokurator nie interesuje sprawa zachowania po pijanemu. Ale nazwać policjanta „psem”? Przecież to nie zniewaga! Doproszona biegła potwierdza, że język ewoluuje i coraz częściej zamiast „glina” czy „stróż prawa” mówi się „pies”. A ponadto psy używa się do tropienia przestępców.

Decyzję prokurator Sandurskiej uchylił sędzia Paweł Tatarczyk. Ciekawe jest jego uzasadnienie – idąc tropem decyzji o umorzeniu każda obelga (sędzia przywołuje przykłady użycia słów „kurwa” i „chuj”) skierowana wobec funkcjonariusza tylko dlatego że jest powszechnie stosowana traci walor poniżający. Oznacza to przyzwolenie do sformułowania „zamknij się psie!” wobec innych funkcjonariuszy, np. sędziów lub prokuratorów.

Na szczęście dla nas, którzy na swoich blogach nieustannie obrażają funkcjonariuszy publicznych – pani prokurator Sandurska podtrzymała swoje stanowisko. Tym razem już prawomocnie, bez prawa odwołania do sądu.

Język rzeczywiście ewoluuje. Można znaleźć w literaturze i w filmach wulgaryzmy. Zawsze można się tym podeprzeć w stosunkach z prokuraturą. Kiedy pani prokurator Sandurskiej powiemy, że ta „chujowa” prokuratura zatrudnia „głupie ździry” – to przecież jest to pójście z językowym duchem czasu, zgodnie z rozwojem kultury masowej. A że przy okazji to jest prawda, to już nie ma nic do rzeczy. Prokuratura (wiemy to na przykładzie choćby katastrofy smoleńskiej) nie szuka prawdy, tylko powodu aby sprawę odsunąć (kiedy dotyczy naszego kolegi, do którego bezsensownie przypieprzył się jakiś pies z Lublina) albo aby przyłożyć (bo czasem człowiek po prostu musi).

„Tatusiu” – pyta dziecko, które z ciekawości wypija alkohol zostawiony przez ojca na dnie kieliszka – „przecież to jest okropnie niedobre! Nie chcę więcej tego pić!”.

„Widzisz dziecko” – przytakuje ojciec filozoficznie – „a ojciec musi”.

Wyjeżdżam na umówione spotkanie. Zaczął znowu prószyć drobny śnieżek, więc natychmiast staje Łazienkowska. Jak ma nie stać? Widzę przed sobą miejski autobus. Najpierw gwałtownie hamuje, bo mu pod koła wjeżdża przez dwie ciągłe linie samochód z blondynką za kierownicą. Za chwilę, kilka metrów dalej, kolejna blondynka pakuje mu się pod koła. Udaje się wyhamować. Żeby nie było, że jestem męskim szowinistą – kolejne kilka metrów i już nie ma co hamować, w bok autobusu z impetem wali jakiś łysy facet, który tak się zapatrzył w lusterko żeby móc nielegalnie wjechać po ciągłej na Łazienkowską, że nie zauważył czerwonego przegubowca. Totalny galimatias, nie ma co jechać. Robię rundkę i wracam do siebie.

Ale co tu się dziwić, skoro w całej Europie wystarczyło kilka centymetrów śniegu i totalnie sparaliżowało lotniska. Jakim cudem samoloty latają z Alaski, Grenlandii czy Moskwy, nawet z Warszawy? Czy to optymistyczne, że gdzieś coś może być jeszcze gorzej zorganizowane niż u nas?

Kaśka z rodziną miała przylecieć na święta. Wybrała z wygody Air France. Teraz jej proponują wylot w czasie, kiedy ma się zaczynać kolacja wigilijna. Rezygnuje z przyjazdu. Widzę rozpatrz dzieci w obu krajach i jadę do LOT-u. Okazuje się, że można przylecieć przed świętami. Nasz LOT lepszy od Air France.

A u nas będzie jeszcze lepiej. Premier Tusk odwołał wiceministra infrastruktury, prof. Engelharda, odpowiedzialnego za koleje. I jakby czytał mojego bloga dzisiaj, mówi: „Nowy wiceminister infrastruktury ds. kolei ma być bezpartyjnym fachowcem. Uważam, że kolej naprawdę powinna być z dala od polityki. Mam nadzieję, że wiceministrem odpowiedzialnym za koleje będzie fachowiec, który całe życie poświęcił kolei” – tu chyba się zreflektował pan premier, że ciut przesadził więc dodał –„ale też, że to będzie człowiek z zewnątrz, nie będący pracownikiem kolei”.

Cytuję za TVN24, co zaznaczam bo jakoś mi się ta myśl wydaje pogmatwana. Znam jednego posła, o którym mówi się, że kolekcjonuje pociążki. A na dodatek jest z PSL – może to jego miał na myśli pan premier?

Drugim kandydatem jest obecny prezes PKP, spółki-matki. Jest w kolejach od zawsze, tj. od sześciu lat. Ale też odpowiednio zdystansowany. I fizycznie (w momencie wprowadzania nowego rozkładu był w Chinach, gdzie sprawdzał jak można wprowadzić w Polsce koleje wielkiej szybkości o średniej prędkości ponad 400 km na godzinę), i psychicznie. Bo – jak wynika z jego wywiadów dzisiaj – winę za chaos ponoszą ci podlegli mu urzędnicy kolejowi, którzy do ostatniej chwili kłócili się o kilka pociągów. Pan prezes zauważa, że można było cały rozkład wprowadzić do systemu, a te kilka pociągów na samym końcu. Ale proszę sobie wyobrazić – oni tego nie zrobili! Może dlatego, że dano to trudne zadanie ludziom którzy nigdy w życiu nie mieli z tym do czynienia. Zgodnie z postulatem pana premiera: „ludzie z zewnątrz”.

Albo krasnoludki rządzą polską koleją, albo pan prezes nie wie na czym polega zarządzanie i koordynacja pracy podwładnych. Czy pan prezes poda się do dymisji? Skądże, jego celem jest dobro polskich kolei i nie może pozostawić ich w kryzysie.

A więc pan premier może wybierać między wspaniałymi kandydatami. I na pewno wybór będzie wspaniały!

W cieniu odwołań na kolejach – dymisja szefa Poczty Polskiej. Czym się ten facet naraził? Ratując kondycję poczty, której zaraz się skończy monopol na usługi pocztowe, przygotował plan likwidacji ok. 3 tysięcy placówek i zastąpienia ich agencjami w supermarketach i stacjach benzynowych. To oczywiście uderza w interesy Polskiego Stronnictwa Ludowego. Kto decyduje o zatrudnieniach na poczcie? Ludowy koalicjant. Nie można stracić takiej marchewki dla swoich członków i sympatyków. A że szlag trafi pocztę? No to co? Wtedy się będziemy martwić.

Mój podejrzliwy charakter każe się domyślać handlu wymiennego – PSL pozwolił panu premierowi wyrzucić z hukiem ludowego wiceministra w zamian za zablokowanie zmian na poczcie. Co pan premier zrobi, jak ludzie nie dostaną kartek na święta i przekazów emerytalnych?

Mają rację krytycy mojego bloga, że czasem przypierdzielam się zupełnie bez sensu. Jak mało istotna jest poczta wobec spokoju koalicji! A generalnie, próba doszukiwania się związków przyczynowo-skutkowych, to przykład pieniactwa.

W miejscowości Giebułtowo chory psychicznie facet zabił swoją zonę kijem od miotły. Dwa dni temu podczas awantury rodzinnej interweniowała policja, która odwiozła go do szpitala psychiatrycznego. Lekarz co prawda ocenił, że mężczyzna wykazuje dużą agresję i może mieć zaburzenia osobowości. Ale ponieważ facet nie zgodził się zostać dobrowolnie w szpitalu, został odwieziony do domu. Nic dziwnego, że po takich przeżyciach się nieco zdenerwował i natychmiast zatłukł żonę.

Lekarz Maciej Jakimek pytany, czy widzi jakiś związek pomiędzy swoją decyzją a zabójstwem odpowiada: „To uproszczenie. Nie ma gwarancji że po leczeniu by tego nie zrobił”. Współczuję temu facetowi. To musi być naprawdę ciężko pracować z poczuciem zupełnej nieprzydatności tego, co się robi.

I ostatnie zdziwienie dzisiaj. Przed warszawskim sądem rozpoczęła się rozprawa z powództwa Ziobry, któremu się nie spodobało, że na korytarzu sejmowym Kalisz jako przewodniczący spec-komisji naciskowej zadał pytanie, czy jak Ziobro zawiózł do Kaczyńskiego (wtedy szefa partii) dokumenty z prokuratury to nie wyczerpało to znamion przestępstwa.

Na początku sędzina Anna Falkiewicz-Kluj (cytuję za Gazetą.pl) uznała, że Kalisza nie chroni immunitet poselski, bowiem ochrona prawna obejmuje tylko: „inną działalność związaną nieodłącznie ze sprawowaniem mandatu”. Pani sędzina w swojej mądrości reprezentanta autorytetu Rzeczypospolitej dodała, że wypowiadając się w tej sprawie Kalisz nie wypowiedział się w kwestii istotnej dla parlamentu. Trochę panią sędzinę rozumiem – zaczynamy od zadawania pytań, czy prokurator generalny postępuje zgodnie z prawem, a potem będziemy pytać, czy sędziowie dysponują inteligencją na poziomie mojej dziesięcioletniej córki.

Efekt? Jak poseł przekroczy prędkość, to nie można mu wlepić mandatu bez uchylenia immunitetu. Jak poseł coś powie o przebiegu komisji sejmowej – immunitet nie obowiązuje. Przynajmniej tak długo, jak pani sędzia Falkiewicz-Kluj ma coś do powiedzenia.

Ciekawe, z rekomendacji jakiej partii pani sędzina Falkiewicz-Kluj dostała się na aplikację sędziowską?

Coś jest w tych prawnikach… Mój przyjaciel z Nowego Jorku, sam szanowany prawnik transakcyjny, z dumą nosił T-shirta z napisem (w wolnym tłumaczeniu):

„Z trzech powodów prawnicy zastąpią szczury jako zwierzęta laboratoryjne:

1.    Bo jest ich dużo

2.    Bo technicy laboratoryjni nie przywiązują się do nich

3.    Są rzeczy, których szczury nigdy nie zrobią”.

Fakt, potrafią być wredni – ale nie są głupi i nie są zależni od partyjnych rekomendacji.

A swoją drogą, jak straszne jest życie urzędnika, kiedy jego kariera może lec w gruzach tylko dlatego, że trzeba zahamować reformę poczty, albo utrzymać KRUS, albo zachować jakiś inny niezmiernie ważny polityczny interes…

Nekrofilii politycznej ciąg dalszy. Jarosław Kaczyński najpierw był na prochach, potem je odstawił ale coś wolno wraca do zmysłów. Osiem miesięcy po katastrofie i cztery miesiące po odstawieniu prochów przypomniał sobie, że nie jest pewien kto tak naprawdę jest pochowany na Wawelu. Chyba trzeba zgodzić się na ekshumację, otworzyć sarkofag i przenieść zwłoki do zakładu medycyny sądowej. Aby uniknąć wszelkich wątpliwości – złożyć je z powrotem na Wawelu dopiero po definitywnym zakończeniu śledztwa. Może moje wnuki doczekają tego podniosłego momentu.

Słyszę opinię, że wątpliwości Jarosława są bezsensowne, bo przecież prokuratura takich wątpliwości nie ma. Jego wątpliwości są rzeczywiście bez sensu, ale kiedy słyszę taki argument – zaczynam się zastanawiać. A nuż, a może? Bo jeśli prokuratura nie ma wątpliwości, to coś może być na rzeczy…

Z. była oburzona, że Wyborcza zacytowała dokładnie protokoły identyfikacji zwłok. Że podobno tak nie można, że jest to obrzydliwe. A na dodatek zupełnie nie sprowokowane. Na wszelki wypadek (nie chcę mieć zepsutych świąt) nie pytam dzisiaj, czy może miało to jakieś uzasadnienie, skoro publicznie kwestionuje się obecność relikwii?

Co jest gorsze – nekrofilia czy pedofilia? Pewno skutki społeczne pedofilii są gorsze, ale jednak nekrofilia jest bardziej obrzydliwa. I w przeciwieństwie do pedofilii, nigdy nie była akceptowalna społecznie. Z tą akceptacją jest różnie. Czytam, że 18-latek zakochany w 14-latce jest oskarżony o pedofilię właśnie. A jak traktować muzułmańskie małżeństwa między starcami i dziećmi?

Był kiedyś taki obleśny kawał, że pedofile są najlepszymi kandydatami na katechetów – bo przecież tylko oni tak naprawdę kochają dzieci.

W podobnej poetyce – para kanibali w milczeniu spożywa kolację. Ciszę przerywa po chwili żona – „przyznaj kochanie że dobre mamy dzieci…”.

Media zastanawiają się, czy ktoś poniesie personalną odpowiedzialność za bałagan na kolei. Jakiś biednych jeleni rzuconych na pożarcie na pewno znajdą. Ale odwlekanie tego w czasie potwierdza tylko regułę, że nie ma woli do rozliczania ministrów za efekty ich pracy.

Ale dlaczego w ogóle ktoś miałby ich rozliczać? To po pierwsze zawsze przyznanie się premiera do porażki. Ale ważniejsze jest co innego – kto niby miałby ich zastąpić? Obowiązuje zasada, że ministrem jest polityk. Kolejna zasada – polityk to facet, któremu nic się w życiu nie udało konkretnego zrobić i osiągnąć. Zapisuje się do partii, wiernie słucha swoich liderów, jak mawia prof. Bauman – specjalizuje się w lizaniu dupy przywódcy. W jego życiorysie nie ma konkretów, a więc jest czysty. Może zostać ministrem obrony albo infrastruktury. Pomysł, żeby awansować jakiegoś faceta, który się na tym zna – jest z gruntu niebezpieczny. Jeśli przyjmiemy takie kryterium wobec ministra, to potem ktoś zapyta jakie kwalifikacje ma prezes PKP?  Prezes KGHM? Kto rządzi spółkami komunalnymi?

Co da zastąpienie ministra infrastruktury innym politykiem? Facet po prostu będzie popierał inną koterię i Inny regon wyborczy. To już lepiej nic nie zmieniajcie, tylko sami się zmieńcie. Ha, ha. Dobry dowcip!

Wymyślono kiedyś, żeby przedsiębiorcy nie musieli czekać w nerwach pięć lat na decyzję Izby Skarbowej, czy byli cacy czy są przestępcami. Można to było osiągnąć zadając pytanie o interpretację do Izby Skarbowej, a kiedy taka interpretacja była naszym zdaniem niewłaściwa – poprosić o ostateczne rozstrzygnięcie sąd administracyjny. Słucham dzisiaj w Tok FM, że dość prędko nasza władza doszła do wniosku, że nie jest to dobre rozwiązanie. No bo czy można wierzyć w mądrość urzędników Izb Skarbowych? To znaczy, jak walą nam kary, to oczywiście tak. Ale jak nas informują co robić – to przecież nie można. Mądrość jest tylko w Ministerstwie Finansów.

Co się dzieje, kiedy dostaniemy z Ministerstwa Finansów interpretację, która jest naszym zdaniem niezgodna z prawem? Możemy wystąpić do sądu? To byłoby za proste. Najpierw trzeba WEZWAĆ ministerstwo finansów do poprawy swojego stanowiska. Trzeba użyć takich słów. Dopiero jak resort tego wezwania nie posłucha – można wystąpić do sądu. Ciekawe, czy są statystyki ilu jest desperatów gotowych tak się wystawić? Tym bardziej, że jest proste rozwiązanie – zarejestrować spółkę w innym kraju Unii i korzystać z parasola porozumień międzynarodowych.

W tym samej audycji TOK FM cytują mail słuchacza, który wyrobił sobie negatywne zdanie o wejściu Polski do euro. Bo na Słowacji drożyzna, bo cały ten system się wali, bo ciągle słychać głosy mędrców, że przeszliśmy przez kryzys bo mieliśmy własną walutę. Ręce opadają… czy rząd który ma rzeczywiście jako swój cel wprowadzenie nas do strefy euro nie powinien zainicjować debatę na temat korzyści tego ruchu?

Ale to przecież nie leży w jego interesie! Zaczynając na drobiazgach – ot, straci rację bytu (i wiele dobrych etatów) Rada Polityki Pieniężnej. A więc dlaczego członkowie tej rady mieliby optować za wprowadzeniem, jak karpie za przyśpieszeniem świąt? Nie można będzie manipulować budżetem, robić sztuczki księgowe. I na koniec – zawsze można, tak jak teraz, skarżyć się na niesprawiedliwość możnych tego świata. Wali się euro? W dupę dostaje złotówka.

A u nas przecież zielona wyspa na tle Europy. Chociaż jest obszar, gdzie nie jest dobrze. Cytuję wicemarszałka Sejmu Jerzego Wunderlicha: „rosną czynsze, brakuje pieniędzy na etaty w biurach, gdzie dzisiaj średnio zarabia się tylko 2422 złote”. Gdzie jest taka mizeria? W biurach poselskich. Ale na szczęście mizeria się skończy, ryczałty zostaną podniesione.

I tak ma być! Niech nam rosną i rozwijają się mateczniki przyszłych ministrów infrastruktury i obrony narodowej! Wybitny fachowcy, a do tego nie bezpartyjni… Kiedyś, za komuny redakcja Polityki nieśmiało sugerowała, żeby dopuścić do rządzenia niepartyjnych fachowców. Czasy komuny się skończyły! Dzisiaj nie musimy już – na szczęście – sięgać po fachowców. Mamy wystarczająco dużo partyjnych działaczy, aby starczyło z nawiązką na wszystkie stanowiska. Jeszcze się broni gospodarka prywatna, ale to tylko kwestia czasu przecież!

Słucham dyskusji w radio na temat kolei. Jakiś wybitny fachowiec wypowiada się, że mamy przecież konkurencję – pociągi Intercity konkurują z Tanimi Liniami Kolejowymi. Z dziennikarzami jak z politykami – muszą znać się na wszystkim i na niczym. Tak się składa, że mimo istnienia dziesiątek kolejowych spółek – Intercity i TLK to akurat jedna spółka.

A więc mamy ideał gospodarki – kontrola państwa, najlepiej w formie monopolu. A ideały wolnego rynku zostaną zrealizowane przez konkurencję między dwoma działami tej samej firmy. TLK konkuruje z Intercity ceną, a potem na torach jest taki sam syf w wagonach, taki sam smród w toalecie i takie samo spóźnienie na trasie.   

Ale przynajmniej mamy w praktyce zasady sprawiedliwości społecznej – pasażer, który zapłaci mniej i pasażer, który w swoim rozpasaniu zapłaci więcej – jedzie w takim samym syfie. To zgodne z konstytucją, która – jak wiemy z wyroków sądów zakazujących ulg dla rodzin wielodzietnych – zakłada równość obywateli wobec prawa.

Każdy ma jechać w tym samym syfie, każdy może zostać ministrem.  Oba hasła wynikają z tych samych pobudek i prowadzą do tych samych efektów.

Wesołych świąt!

Coraz więcej ludzi zamiast tradycyjnych kartek, wysyła świąteczne maile. Ja rozumiem, że to oszczędność papieru i czasu – ale traktuję takie życzenia jako spam. I tak jak spam traktuję. Czy to znaczy, że jestem staroświecki?

Ciekawe, ile w takich od razu wyrzuconych do kosza życzeniach mogło znajdować się rzeczywiście ciekawych informacji? Nigdy się nie dowiem… Tymczasem normalne kartki zawsze mogą zawierać niespodzianki. Dostaję od pani, którą widziałem kilka razy w życiu (ostatnio dwa lata temu) najpierw zaproszenie na wigilijną imprezę, potem maila z przypomnieniem, a na końcu kartkę do której załączona jest wizytówka z numerem komórki i ręcznie dopisane życzenia: „niech magia świąt Bożego Narodzenia wypełnia ciepłem wszystkie mroźne dni, a blask gwiazd przypomina, że czasem wystarczy tylko wypowiedzieć życzenie”. Tu następuje imię (w zdrobnieniu) i nazwisko…  Ja tu się oferowałem z pisaniem poradników jak się zachowywać w różnych sytuacjach życiowych, a sam jestem bezradny jak Kwaśniewski bez Joli. Wypowiedzieć to życzenie czy udać, że nie zrozumiałem?

Taką samą bezradność odczuwam patrząc na to, co się dzieje na Białorusi. Ile trzeba cynizmu i hucpy, aby w dniu wyborów pobić kontrkandydatów i wsadzić ich do więzienia. Na oczach świata. Wychodzi Łukaszenka z lokalu wyborczego, trzymając za rękę ubranego w ciemny garnitur, koszulę i krawat swojego małego klona – i mówi że po wyborach chłodne ostatnio stosunki z Rosją będą się poprawiać, relacje z USA będą dobre, a w przypadku współpracy z UE wszystko zależy od Brukseli. Wiecie, co jest w tym wszystkim najgorsze? Że ma rację!

Nasza polityka nastawiona była na to, aby nie wepchnąć Łukaszenki w objęcia Rosji. Zlikwidowali nam związek Polonii, zabrali jej majątek, biją na ulicach ludzi którzy mają czelność stawać w wyborach – a my chcemy dialogu, bo zawsze może być gorzej. Wikileaks donosi, że Łukaszenko dorobił się skromnego majątku – jakieś marne 9 miliardów dolarów. Niech się wszystkie nasze Kulczyki i Solorze uczą biznesu od tego dyrektora kołchozu, który wodzi za nos cywilizowaną Europę.

Nawet nie mam żalu do naszych polityków (zwróćcie uwagę proszę na mój koncyliacyjny, przedświąteczny nastrój!). Bo przecież już dawno ustaliliśmy, że kulturalny człowiek nie ma szans w konfrontacji z chamem. Ale też konsekwencją takiego stanu rzeczy jest to, że kulturalny człowiek z chamem nie rozmawia. Odgrodzić się od nich i poczekać. Nie ma narodu białoruskiego (jak mawiali Rosjanie – to nie narodowość, to charakter) i nie można liczyć na to, że go obalą. Ale niezbadane są wyroki boskie i trzeba wierzyć w boską sprawiedliwość.

Cieszę się, że na naszym własnym, polskim podwórku są jeszcze sądy stojące na straży sprawiedliwości. Otóż okazuje się, że w ramach jakiejś polityki prorodzinnej niektóre samorządy stosują w opłatach za przedszkola ulgi na drugie i kolejne dziecko. Ale na szczęście są jeszcze sądy, które na wniosek wojewodów ulgi takie kwestionują. Jak mówi pani Teresa Kaczmarek, dyrektor wydziału kontroli wojewody lubuskiego, wprowadzenie takich ulg narusza art. 32 konstytucji, który stanowi że wszyscy są równi wobec prawa. Gdyby – jak nakazuje logika – opłata za kolejne dziecko była wyższa, władza nie musiałaby sądownie korygować rozpasania samorządowców. Ale zniżka? To przecież woła o pomstę do nieba. Zacznie się od zniżki na kolejne dziecko, a potem zaczną się żądania innych przywilejów! Państwa na to po prostu nie stać. Czy jeden z drugim warchoł tego nie rozumie?

Państwo ma przecież ważniejsze wydatki. Weźmy tylko pierwszy przykład z brzegu – pracownicy KGHM. Ci biedni, zapracowani ludzie zarabiają miesięcznie zaledwie 8 tysięcy 700 złotych. Mają zaledwie 14 miesięcznych pensji, w tym roku ponieważ firma wypracowała zysk – dodatkowo 4 miesiące, łącznie 18 miesięcznych pensji). I jakieś gówniane dodatki – ponad 2 tysiące na wypoczynek, drugie dwa na dzieci chodzące do szkoły (tzw. kredkowe – zwracam uwagę, że na kolejne dziecko przysługuje kredkowe w tej samej wysokości, trzeba przecież pamiętać o konstytucji, kurna!), 6 tysięcy na dodatkowy fundusz emerytalny, 1762 złote za deputat węglowy.

To jest zgodne z konstytucją, ulgi na przedszkole dla rodzin wielodzietnych – już nie. Ponieważ nasz system prawny opiera się na zasadzie – kto może przyjechać autokarami do Warszawy i wpierdolić policjantom przed Sejmem, ten ma. Rodzice nie zorganizują się i nie przyjadą, to nie mają. Rację trzeba sobie wywalczyć sztachetami na ulicy. Czy to tak bardzo różni nas od Białorusi?

Wikileaks który przyniósł nam wiedzę, ile Łukaszenko mógł zaoszczędzić sobie ze swojej rządowej pensyjki – przynosi także opinię o jakości polskiej armii. Atakowanie wojska polskiego to przejaw braku patriotyzmu. Oni nie po to umierali za wolność naszą i waszą… Ja już nie mówię o tym, że najłatwiej było przeżyć II wojną światową służąc w wojsku (wielokrotnie więcej zginęło cywili niż wojskowych), ale tu właśnie chodzi o to, by ci ludzie nie musieli za bezdurno umierać.

Pisałem w ubiegłym tygodniu o powrocie do blaszanych hełmów (bo zapomniano sprawdzić atest kevlarowych) albo o upieraniu się, aby „zgodnie z tradycją narodową”, ale w sprzeczności ze zdrowym rozsądkiem i instynktem samozachowawczym malować na każdej wolnej powierzchni pojazdów powietrznych wielkie i jaskrawe szachownice.

Gen. Petelicki w dzisiejszej Polsce przypomina przykład ostrzału patrolu w Afganistanie (ten, w którym zginął kapitan Ambroziński) który trwał sześć godzin. Ja rozumiem, że można czasem dać się zaskoczyć, ale żeby nie można było przez sześć godzin zorganizować wsparcia?

Nie chcę dyskutować na temat Nangar Khel (też jestem przeciwko zbrodniom wojennym i bezkarności w wojsku), ale jakoś przechodzimy do porządku nad faktem, że amunicja zbaczała z kursu o 800 metrów! Bo kupowana jest w polskich zakładach zbrojeniowych, oddanych w pakt związkowcom, żyjącym w symbiozie z pasibrzuchami z MON.

My się ekscytujemy tym, co ewentualnie skorygowano w raporcie o katastrofie smoleńskiej. Ale spójrzmy na to z tej perspektywy – w odstępie kilkunastu miesięcy przez brawurę, brak wyszkolenia, nieprzestrzeganie zasad, łamanie reguł przez wysokie dowództwo – najpierw w katastrofie ginie całe dowództwo wojsk lotniczych, a potem – całe dowództwo armii, a przy okazji prezydent i dziesiątki innych oficjeli. I co? Jedni kretyni krzyczą że zamach, a drudzy – że nacisk zmarłego prezydenta.

Nie wiem, czy kontrolerzy w Smoleńsku zrobili wszystko, co trzeba. Ale wiem, że ktoś jest odpowiedzialny za sposób działania tej armii. Ten sposób widać po katastrofie casy i tutki, po tym co i jak kupuje, po tym co się dzieje z absolwentami amerykańskich uczelni wojskowych (najpierw się wysyła tam oficerów, a po powrocie wypycha się ich z armii), nawet po tym co i jak parkuje na ulicy  Filtrowej w Warszawie przed budynkiem MON.

Jeden minister odpowiedzialny za infrastrukturę urywa budowę dróg, których biedak nie zdążył zbudować na Euro 2012, po czym funduje nam horror na PKP. Za karę wyrzuci kilku urzędników. Drugi minister bawi się ołowianymi żołnierzykami, przy okazji dopuszczając do śmierci niewinnych ludzi i marnując miliardy  z naszego budżetu. Tutaj nawet nie ma mowy o jakiejś odpowiedzialności.

Szlag trafia mój koncyliacyjny, przedświąteczny nastrój. Zanim się całkiem zapienię, trzeba wracać do pracy…

Co pewien czas dziennikarze przypominają sobie o Romanie Klusce. W wywiadzie dla Polska The Times cytuje dzisiaj Miltona Friedmana, według którego każdy rząd ma tylko jeden moment aby pokonać biurokrację. To się może zdarzyć tylko w ciągu pierwszych 100 dni, kiedy działa efekt nowej miotły i kiedy urzędnicy są sparaliżowani strachem. Potem jest to niemożliwe i nikomu w świecie się to nie udało. Dodam od siebie, że efekt 100 dni nie działa w przypadku drugiej kadencji… a więc mamy przechlapane.

Kluska  twierdzi, że nie można usprawniać państwo małymi krokami, że trzeba działań na skalę Wilczka. Pamiętam, jak rządy pod patronatem generała Jaruzelskiego usiłowały wprowadzać w Polsce jakieś quasi-reformy. Próby ich wybiórczego wprowadzania można porównać do próby wprowadzenia na terenie kraju zamiast ruchu prawostronnego, lewostronny. To poważna operacja, nie można tutaj pozwolić sobie na błąd i zbytni pośpiech – więc na początek lewą stroną będą jeździć tylko taksówki i autobusy…

Nieśmiała reforma polegająca między innymi na uwolnieniu cen kilku produktów była kiedyś oceniania na forum Biura Politycznego PZPR. Mój ówczesny szef miał wypowiadać się w Sejmie, a każde takie wystąpienie musiało być przedtem skonsultowane na Biurze, więc nagle znalazłem się na zapleczu aby móc notować uwagi. Był taki członek Biura z Katowic, górniczy działacz o nazwisku Romaniuk. Zabrał głos mniej więcej w tym stylu: „Towarzysze, ja się co prawda na gospodarce nie znam, ale wydaje mi się że towarzysze z rządu zafundowali nam niezły bałagan. Moja żona mówi, że musi teraz chodzić do kilku sklepów, aby porównać cenę na śmietankę. Bo w każdym sklepie jest inna cena. Czy towarzysze w rządzie już zupełnie pogłupieli? Czy reformy mają polegać na tym, że nasze żony mają zapieprzać z jednego sklepu do drugiego, aby sprawdzać ceny? Czy to taki problem, aby zapewnić porządek? Od czego tam tyle towarzyszy pracuje?! To nawet jednej ceny nie można ustalić? Ludzie się burzą, mówią że to kolejny dowód na to, że rząd i partia nie panuje nad sytuacją. To bardzo niebezpieczne dla nas, dla Polski, dla socjalizmu. Towarzyszu generale – proszę zaprowadzić porządek, pogonić tych towarzyszy którzy nie rozumieją, po co ich do rządu posłaliśmy!”.

Generał zabrał głos, że reformy są niezbędne. Ale że nie można wprowadzać ich wbrew społeczeństwu. Że ważniejsze od reform jest przekonanie, że rząd i partia panuje nad sytuacją, że nie będzie chaosu i anarchii. Reformy trzeba z ludźmi przedyskutować, wprowadzać stopniowo, od doktryny ważniejszy jest bowiem porządek… Dlatego skupmy się na działaniu inspekcji robotniczo-chłopskiej, wzmocnijmy organy kontrolne, pokażmy że walczymy ze spekulacją i drożyzną.

Polecam ten wątek dzisiejszej władzy.  Już mamy dziesiątki organizacji kontrolnych. Kolej nie jest w stanie ustalić, kiedy będzie jechał jakiś pociąg – ale Służba Ochrony Kolei może zbierać na nasz temat z podsłuchu informacje niejawne. Będziemy krytykować kolej, to znajdziemy się w bazie danych przeciwników Władzy.

Mówi Kluska – „regulowanie kolejnych sfer życia, zabieranie ludziom kolejnych obszarów wolności, wchodzenie urzędów z butami do prywatnych domów to nowa forma zniewolenia obywatela”.

Ależ panie Romanie! To wszystko przecież w naszym interesie, rząd i partia panuje nad sytuacją i nie pozwoli na jakieś gwałtowne ruchy! Że też pan tego nie rozumie! Nasz ukochany pan premier na początku października powiedział nam wszystkim, że przeprowadza się do Sejmu, aby osobiście pilnować wielkiej ofensywy legislacyjnej. Pamięta pan? „Codziennie będę w Sejmie, będziecie mogli monitorować moje działania na rzecz pracy nad tym pakietem ustaw, bo to jest dla mnie naprawdę śmiertelnie poważne zadanie i do Gwiazdki zdążymy z większością projektów”.

Że co, że premier szybko przestał bywać w Sejmie i że nie widać efektów wielkiej ofensywy? Na PR się pan nie zna, panie Kluska. Ot co.

Adiutant pędzi z wrzaskiem do Czapajewa:

„Towarzyszu Dowódco! Biali oficerowie gwałcą Waszą Maruszkę! Odbijamy ją?”

„Ot, durak ty, durak” – odpowiada Czapajew – „ty durniu niczego nie pojmujesz z pryncypiów wojny biologicznej!”.

No właśnie, Kluska! Trzeba znać pryncypia funkcjonowania państwa.

Premier Putin, którego czasami próbują naśladować nasi politycy (vide spotkanie premiera Tuska z OFE) zna te pryncypia, w końcu to spadkobierca Czapajewa. Zapytany wczoraj, czego w rzeczywistości chcą opozycjoniści, na przykład Borys Niemcow – odpowiedział „władzy i pieniędzy”. Kto, jak kto ale on wie. W końcu oni chcą tego, co on ma teraz.

Borys Niemcow był za Jelcyna wicepremierem, a wcześniej merem Niżnego Nowgorodu (dawniej – Gorki), gdzie realizowany był z przytupem duży liberalny eksperyment gospodarczy. Zjechało się wtedy do tego miasta dziesiątki doradców międzynarodowych instytucji finansowych. Opowiadała mi znajoma Amerykanka, że organizowała jego wyjazd do Stanów. W Atlancie Niemcow pojawił się na śniadaniu z gradową miną. Kiedy nie reagowała, po chwili sam wyrzucił z siebie: „I co, nie zapytasz jak było?”. „Jak było co?”. „Nie udawaj, że nie wiesz. Ale ja się nie dam prowokacji! Wyrzuciłem tę Murzynkę za drzwi!”.

Okazało się, że pan premier uznał pokojówkę, która wieczorem przyszła mu zasłać łóżko za panienkę przysłaną do pokoju.  Przestraszył się CIA i FBI, postanowił nie dać się podejść i z bólem (podobno była ładna) z niej zrezygnować.

Ale to był generalnie ludzki pan. Kiedy inna Amerykanka zakochała się w Rosjaninie, w prezencie ślubnym zrobił tego chłopaka szefem jednej z największych rosyjskich firm. A co, mógł to zrobił.

Nasz rząd może nie budować dróg po Euro 2012, to nie będzie budował. A co?! Nie podoba się komuś? Przynajmniej na kilka lat - co w praktyce oznacza, że czekamy na kolejną sportową imprezę uzasadniającą budowę – odłożone zostały WSZYSTKIE inwestycje drogowe na wylotach z Warszawy.  Tu brakuje miliarda, tam brakuje 190 milionów… Ale znalazło się 4 miliardy na autostradę z Rzeszowa na Ukrainę. Taki tam ruch? Nie, ale to droga która przyda się przez te dwa tygodnie Euro 2012.

Pisałem wczoraj o całostronicowej reklamie agencji rozwoju przedsiębiorczości.  Teraz rozumiem, skąd w tygodnikach w ubiegłym tygodniu pojawiały się kilkustronicowe wkładki reklamowe głównej dyrekcji dróg. Jak się kończy budować drogi, to trzeba się zareklamować…

Drogi kończymy budować, ale zakończyć trwający od 10 lat proces Jaruzelskiego za „sprawstwo kierownicze” zabójstwa robotników 40 lat temu na Wybrzeżu – nie da się zakończyć. Choćby dlatego, że z wokandy grudniowej spadły wszystkie planowane terminy rozpraw. No cóż, to zrozumiałe – Jaruzelski był zbyt zajęty doradzaniem prezydentowi, pisaniem listów otwartych, pokazywaniem się w mediach, generalnie budowaniem swojego PR – że dla sądu zabrakło czasu.

Ale bądźmy fair – może rząd skupić się na PR, to co, Jaruzelski nie może?!

Zresztą są ważniejsze sprawy od gospodarki, reform, sprawiedliwości. Pełnomocnik Rogalski ma na przykład poważne wątpliwości, jak zginął Gosiewski.  Nie rozumiem tych wątpliwości. To chyba oczywiste, że zginął od strzału w głowę. Zabójca następnie wyskoczył z nisko lecącego samolotu (a niby z jakiego innego powodu leciał on na wysokości 8 metrów?!) i jeszcze zdążył podstawić brzozę pod skrzydło. I niech mi ktoś powie, że było inaczej! No niech spróbuje, jakiś Żyd i zaprzaniec spróbuje zaprzeczyć prawdzie!

Przegraliśmy przed Trybunałem Sprawiedliwości sprawę o pisownię polskich nazwisk na Litwie. Pochodzący z Finlandii rzecznik Trybunału uznał, że Litwa ma prawo zapisywać jak chce nazwiska swoich obywateli. Jeśli ktoś tam przyjedzie, to może sobie zostać z oryginalnym nazwiskiem, ale Litwini mają się pisać po litewsku. Cóż, skąd w Finlandii mają wiedzieć, że Polacy na Litwie (a przynajmniej w okręgu wileńskim) byli tam wcześniej, niż Litwini .

Twarde prawo, ale prawo. Wspomniany Fin zapatrzył się na to, co skandynawscy sędziowie wyrabiają z Justyną Kowalczyk i się po prostu dostosował.

Mamy podobno największą firmę na Litwie. Nazwijmy Możejki rafinerią im. Piłsudskiego, wyrzućmy tam z pracy wszystkich, którzy mają w nazwisku takie „c” z wichajstrem, zamknijmy litewskie szkoły i  zlikwidujmy litewskie nazwy na polskim pograniczu – i powołajmy się na konstytucję.

Bo to działa tak. Mówią nam Amerykanie – o niczym innym nie marzymy, tylko o zniesieniu wiz dla Polaków. Ale takie mamy prawo.  Mówią nam Litwini – po nocach nie śpimy,  że tak was traktujemy. Ale to jest zapisane w naszej konstytucji, to co możemy biedni zrobić?

Ameryka wymusiła na Japonii po drugiej wojnie światowej zmianę konstytucji. Kraj ten nie miał mieć armii, poza oddziałami przeznaczonymi do samoobrony. Kiedy lata potem Zachód żądał od Japonii udziału w budowaniu militarnej odpowiedzi na ZSRR – Japończycy odpowiadali, że oni bardzo chętnie. Ale konstytucja im nie pozwala. I kiedy inni płacili na zbrojenia, oni te pieniądze ładowali w gospodarkę.

Bo to właśnie odróżnia dobrego prawnika od złego. Dotyczy to także polityków i urzędników. Najlepiej to ujął J.P. Morgan na początku ubiegłego wieku: „nie chcę słyszeć od prawników czego mi nie wolno; zatrudniam ich po to, by mi mówili JAK zrobić to, co chciałbym osiągnąć”.