Dziennik Pieniacza

Nawet poważni ekonomiści wyrażali ostatnio radość z powodu pozostawania Polski poza strefą euro. Po kłopotach Grecji, kiedy przyszła kolej na Irlandię i Portugalię, a nawet Włochy i Hiszpanię – eurosceptycy triumfowali. Patrzcie, tam się sypie, a u nas pod światłym kierownictwem rządu i partii sami decydujemy o naszej walucie!

Sami? Jak pisałem wielokrotnie, jak tam się sypie – to u nas nasza własna waluta dostaje w kość.  Grozi wybuch wojny Korei Północnej z USA? Umacnia się dolar. Trzeba pożyczyć Irlandii i Portugalii? Umacnia się euro.

Patrzymy dzisiaj, jak dolar i frank przekroczyły trzy złote, a euro przebiły się przez cztery. Dostajemy odpryskiem. A jednocześnie nie jesteśmy w jednym koszyku z solidnymi gospodarkami zachodniej Europy – więc naszej waluty nikt nie broni.

Pisałem niedawno, jak byłem pytany o ile na trwale wzrośnie polska waluta – pytanie dotyczyło wielkości wzrostu, a nie jego faktu. Ten był przecież, jak mówi Kaczyński „oczywistą oczywistością”. Ostatnio prezes Narodowego Banku Polskiego – w mijającym tygodniu! – wypowiadał się oficjalnie, że oczekuje aprecjacji złotówki co najmniej o 10%.  Krytykowałem go wtedy za to, że stara się zaklinać rzeczywistość – że silna waluta jest potrzebna budżetowi (zmniejsza zadłużenie walutowe), ale niekoniecznie pomaga gospodarce (zmniejsza atrakcyjność eksportu).  

Teraz widzimy po raz kolejny, że nasi decydenci nie rozumieją procesów ekonomicznych i tylko mają szczęście, że żeglują po w miarę szczęśliwych wodach dzięki skuteczności polskich przedsiębiorców.  Ludzie, którzy brali kredyty we frankach po 2 złote powinni mieć więcej wiary w to, że pozostawanie poza głównym nurtem światowej gospodarki pod rządami naszych polityków – jest może „patriotyczne”, ale jednocześnie głupie i szkodliwe.

Czy ktoś z nas zdecydowałby się na operację, gdyby chirurg był wybierany w wyborach powszechnych? Czy jednak w takiej sytuacji nie jest dla nas istotne jakie ten facet ma kwalifikacje, co w życiu zrobił, czy ma doświadczenie i umiejętności? A swój los, decyzje o naszym dobrobycie – oddajemy w ręce polityków.

Lord Chalfont powiedział kiedyś że można wierzyć, że politycy podejmują mądre, inteligentne i państwowotwórcze decyzje. Oni rzeczywiście to robią, jak już wykorzystają wszystkie alternatywne opcje.

Platforma po dojściu do władzy zrezygnowała z podatku liniowego i forsowania wejścia do strefy euro. Jeśli kiedyś do władzy dojdzie inna partia – to z czego jeszcze może zrezygnować?

Strach pomyśleć!

Nie ma dzisiaj w Rzeczypospolitej tekstu pana red. Feusette’a – i siadam nad kartką papieru zdezorientowany, o czym dzisiaj pisać. Trzeba mieć zrozumienie dla męki twórczej, Z. nie spała całą noc bo przez przypadek zamiast pisać o polityce (czego podobno nienawidzi) w tym tygodniu ma pisać o celebrytce i ma poczucie obciachu.

Twórczość wymaga poświęceń. Wikary, któremu w parafialnym teatrzyku zaproponowano rolę eunucha odmawia: „rok temu miałem grać młodzieńca i musiałem zgolić wąsy. Wasze oczekiwania w tym roku idą zbyt daleko!”.

Przeglądam Wyborczą, Puls Biznesu, Polska the Times. I nic, zero inspiracji! Ale pozostaje niezastąpiona Rzeczypospolita.

Czytam tekst mec. Jacka Kondrackiego pod tytułem „Przedsiębiorca i wymiar sprawiedliwości”. Czytam i decyduję – odszczekuję wszystkie (no, prawie wszystkie) złe słowa jakie napisałem na temat prokuratorów. To nie jest tak, że jak prawnik do niczego się nie nadaje, to zostaje prokuratorem. Może też zostać adwokatem, jak pan mec. Kondracki.

Zaczyna się już ciekawie, autor pisze: „nie posiadam żadnej wiedzy o sprawie, więc nie mogę odnieść się do meritum”.  Po takim wstępie udowadnia, że prokuratura – mimo że jak przyznaje autor nie zna się na tym – ma prawo oceniać decyzje ekonomiczne z punktu widzenia – cytuję – „karni stycznej ostrożności wymaganej w danych warunkach”. Co to znaczy? To znaczy, że prokurator ocenia czy przedsiębiorca zajmujący się sprawami majątkowymi danego podmiotu zachowuje się zgodnie z treścią nakazu lub zakazu wynikającego wprost z przepisów prawa.

Autor łaskawie zauważa, że prokuratorzy często nie mają pojęcia o „zawiłościach ekonomicznych”, ale to przecież żaden problem – przecież korzystają z pomocy (cytat) „biegłych dysponujących profesjonalną wiedzą z zakresu zarządzania majątkiem przedsiębiorstwa w warunkach rozwiniętej gospodarki wolnorynkowej”.

O to właśnie chodzi, panie mecenasie, że biegli ci dysponują profesjonalną wiedzą o rozwiniętej gospodarce wolnorynkowej, jaką zdobyli z podręczników krytyki ekonomii politycznej kapitalizmu. Potem tylko wystarczy złożyć w sądzie ślubowanie i można oceniać, jak Krauze, Kluska czy przysłowiowy Kowalski prowadzi swój biznes.

Skąd oni się biorą!?

Broniłem wczoraj bezwiednie Waldemara Kuczyńskiego przed red. Feusette’em, dzisiaj zmieniam front. Synteza tekstu Kuczyńskiego w dzisiejszej Rzeczypospolitej: „mieliśmy rację w latach 80., chcąc pełnej wolności i suwerenności Polski. Ale i generał miał rację, bo w tamtym czasie państwo wskutek konfliktu mogło się zmienić tylko na gorsze”.

Ja sam byłem częścią tamtego systemu i dlatego nie jestem obiektywny. Ale instynktownie czuję, że otwartość dla przeciwników politycznych w tym przypadku powinna kończyć się na braku zemsty. Generał Jaruzelski nie siedzi w więzieniu, nikt mu nie zabiera służbowego mieszkania, emerytury, ochrony. Ale czy naprawdę musi być zapraszany na salony i traktowany jako autorytet, od którego najwyższe władze Polski mogą się czegoś nauczyć?

Jest jakaś symbolika w tym, że w posiedzeniu rady przy prezydencie uczestniczy Jaruzelski, a nie ma Kaczyńskiego. I żeby było jasne – winnym tej sytuacji nie jest bynajmniej Komorowski. Lub nie tylko on sam jest winny.

Wybaczamy i prosimy o wybaczenie… czy wszystko można i trzeba kiedyś wybaczyć? Pracownik litewskiego MSW w miejscowej prasie nazwał mitem zagładę Żydów. Według niego nie ma żadnego dokumentu z podpisem Hitlera dotyczącym ich zagłady.  W wielu krajach takie stwierdzenie, to przestępstwo.  Okazuje się, że na Litwie tak nie jest. Dlaczego?

Mój ojciec po tym, jak uciekł z rosyjskiego internowania po kampanii wrześniowej – wylądował na Litwie. Przechowywał u siebie grupę Żydów i dlatego musiał się opłacać miejscowemu nacjonaliście. Aż któregoś dnia łapówki przestały wystarczać, kto nie zdążył uciec (ojcu się udało, uciekł do Warszawy) tego rozstrzelali.

Na Litwie zamordowano mniej Żydów niż w Polsce. Ale pod jednym względem Niemcy wraz ze swoimi wojennymi sojusznikami – Litwinami,  nas przebili – zabili ich na Litwie prawie wszystkich.  Przybliżyli się do idealnego modelu państwa jednorodnego narodowo. Tylko im polska mniejszość przeszkadza.

Ale czy my, w okopach św. Trójcy broniący pojęcia jednego narodu i jednej wiary – możemy mieć o to do nich pretensje?

Mam problem z zaproszeniem Jaruzelskiego na posiedzenie Rady Bezpieczeństwa Narodowego. Z jednej strony jest oczywiście hipokryzja Kaczyńskiego, który sam chwalił Gomułkę (bo niezależny patriota) i Gierka (modernizował kraj), ale odmawia Komorowskiemu prawa do zasięgnięcia rady Jaruzelskiego. To w końcu Komorowski siedział za komuny, a nie Kaczyński…

Ale z drugiej strony, naprawdę nie mamy już w Polsce innych specjalistów do zrozumienia Rosji? Skąd u Jaruzelskiego ma być zrozumienie Miedwiediewa i Putina? Więź pokoleniowa!? Z moich osobistych kontaktów z Jaruzelskim wyniosłem przekonanie, że jest to człowiek nastawiony na swoją osobę, dla którego ważniejsze od meritum jest opakowanie, poprawność słowna i polityczna. Nie chciałbym, aby nasza polityka zagraniczna była oparta na jego analizie.

Ale cała ta szopka z zaproszeniem jest pewno tym samym, czym kiedyś komplementy  Kaczyńskiego wobec Gomułki i Gierka – otwarciem na lewicę przed rozmowami o tworzeniu koalicji w sejmikach wojewódzkich.

Nie przestaję myśleć o odłamowcach z PIS-u. Życzę im jak najlepiej, sam kiedyś decydowałem się na dramatyczne przecięcie pępowiny. Ze zrozumieniem obserwuję u nich objawy syndromu sztokholmskiego. Przypominam – to syndrom sympatii zakładnika do terrorysty. Stąd jak pisze Andrzej Kostarczyk w Wyborczej, nie dziwi mnie próba konkurowania z Jarosławem Kaczyńskim o to, kto jest godniejszym strażnikiem grobu i pamięci świętej brata. Ale muszą z tym skończyć, nie tylko dlatego żeby nie narażać się na śmieszność, ale aby znaleźć w sobie siłę na stworzenie alternatywy.

Na tym tle muszę odnotować – żałuję tylko, że nie zdążyłem sam tego pierwszy umieścić – cytaty w Gazecie z ostatnich wywiadów pod hasłem: „Łubu-dubu, łubu-dubu, niech żyje nam prezes naszego klubu!”.

Paweł Kowal w Newsweeku tłumaczy się ze swojej decyzji o odejściu z PIS: „Cała droga polityczna Jarosława pokazuje, że postąpiłby na moim miejscu tak samo. Nie mam wątpliwości, że mnie zrozumiał”.

I Adam Bielan w Rzeczypospolitej: „Nawet błędy Kaczyńskiego są wielkie”. Sic!

Zacząłem od hipokryzji Kaczyńskiego na tle jego sympatii do przywódców komunistycznych. Skończę ten wątek kolejnym przykładem hipokryzji. Kontakty z Lepperem aby zdobyć władzę były uzasadnione. Rozmowa z Palikotem, aby odmówić współpracy – jest przykładem zaprzaństwa.

Kali ukraść krowę, Kalemu ukraść krowę – panie prezesie!

I tak dotarliśmy do kolejnego tekstu red. Feusette. Wczoraj jakimś cudem mój zapis z blogu wzbudził zainteresowanie fan klubu Redaktora. Zasugerowano mi, abym czytał ze zrozumieniem, albo nie czytał go wcale. Ludzie, litości! Czy na prawdę  jest ktoś, kto te teksty rozumie?

Tym razem pan redaktor polemizuje z Waldemarem Kuczyńskim i – jeśli dobrze rozumiem – znowu powraca do obrony pojęcia „narodu”.  Dlaczego ktoś musi bronić tego pojęcia? Nikt go przecież nie atakuje. Problem – tak to ja widzę – jest w tym, że samozwańczy obrońcy „narodu” chcą decydować kto do niego należy, a kto nie. Kto jest dobrym patriotą, a kto nie.

Dwa  żuki gnojowniki, ojciec i syn, przestają na chwilę pchać kulki gnoju. Syn patrzy wokół siebie i pyta:

„Tato, co to jest takie piękne, wielkie, zielone, z kolorowymi punktami?”

„To jest łąka, synu”

„A to wysokie, sięgające do nieba, piękne i majestatyczne?”

„To las, synu”.

„A to jaskrawe, żółte na niebie?”

„To jest słońce, synu”.

„Tata, powiedz mi dlaczego – skoro świat jest tak piękny i na wyciągnięcie ręki – my ciągle w tym gnoju?”.

„Dlaczego?” – dziwi się ojciec – „to proste, bo to jest synu nasza ojczyzna!”.

Kiedyś patriota nie mógł słuchać radia Wolnej Europy, bo ta była na pasku niemieckich rewanżystów. Na Kubie patriota kabluje na sąsiadów, że bez wystarczającego entuzjazmu budują komunizm. W Izraelu patriota musi strzelać do palestyńskich sąsiadów. W Chinach patriota uczestniczy w przeprowadzanych na stadionach egzekucjach wrogów Chin.

Co musi robić polski patriota? Wielbić Kaczyńskiego i Amerykę? Nienawidzić Tuska i Platformy, bo odebrali władzę z rąk patriotów?

Mnie cierpnie skóra, kiedy ktoś zaczyna oceniać mnie pod kątem patriotyzmu. I kiedy każe mi kierować się w moim życiu interesem narodu.

Interes narodowy występuje od święta. A na co dzień? Czy ja mam wspólny interes z szefem organizacji związkowej w kopalni, który chce na mój koszt blokować niezbędne reformy? Czy ja mam wspólny interes z facetem gospodarującym na dwóch hektarach, który nie zgadza się na reformę KRUS i komasację ziemi? Czy ja mam wspólny interes z Kulczykiem, kiedy ten chce na lepszych warunkach niż firma z Czech lub Francji wziąć udział w prywatyzacji, aby potem sprzedać to z zyskiem już bez narodowych kryteriów? Czy ja mam wspólny interes z urzędnikiem samorządowym, który eksperymentuje na moich nerwach utrudniając ruch drogowy w mieście?

Przykłady można mnożyć. Ja chcę mieć wspólny interes z ludźmi mądrymi, uczciwymi i pracowitymi. Jestem gotowy rozszerzyć to na ludzi, którzy nie z własnej winy są słabsi lub wykluczeni. Ale nie ma we mnie zgody na dyktat i szantaż moralny.

W Dużym Formacie przerażający reportaż o psach przerabianych na smalec. O tym, że według idiotów zabijających na smalec psy i kupujących to za duże pieniądze – smalec jest tym lepszy, im bardziej bity jest pies przed śmiercią. Jak bardzo powszechny jest to proceder. Na jeden słoik smalcu trzeba zabić sześć psów.

I tak jest lepiej. Kiedyś, w czasie wojny, jedni umierali ratując żydowskie dzieci, a inni bogacili się zabijając bezkarnie Żydów i przejmując ich majątki. Dzisiaj zabijają, przedtem obijając kijem, psy.

W naszym „interesie narodowym” jest przemilczeć takie fakty, zapomnieć, stanąć ramię w ramię z ludźmi, z którymi łączy nas wyłącznie wspólny język… nie ma na to mojej zgody!

Staniemy kiedyś  oko w oko z ludźmi, którzy dla swojej wiary i narodu są gotowi nie tylko zabić psy, ale także wysadzić siebie w powietrze – może wtedy przyjdzie czas zastanowienia się, jaki tak naprawdę jest nasz interes narodowy. I kto go najlepiej potrafi zdefiniować…

Powtórzę truizm – nie wolno nikomu pozwolić na uzurpowanie sobie prawa do oceny, jaki Polak zasługuje na przynależność do polskiego „narodu”. Prawo krwi, prawo ziemi – wystarczą.  

Leciałem kiedyś przez Monachium samolotem United do Stanów. Na lotnisku niemiecka urzędniczka miała wątpliwości, czy może mnie wpuścić na pokład. Głównie chodziło jej o to, że leciałem do Los Angeles pierwszą klasą i że z mojego paszportu wynikało, iż byłem w tym Los Angeles miesiąc i dwa tygodnie wcześniej.

Jej wątpliwości budziły moją coraz większą irytację. W pewnym momencie usłyszałem dobrze przećwiczone pytanie:

„dlaczego pan się denerwuje? Czy coś panu przeszkadza?”

Jako pieniacz oczywiście potwierdziłem: „Oczywiście, przeszkadza mi, że przepuszcza pani osoby z niemieckimi paszportami, a mój paszport bezzasadnie utrudnia mi wejście do samolotu”.

Pani chyba tylko na to czekała: „Zgodnie z procedurą mam prawo do dokonania selekcji. Czy ma pan coś przeciwko procedurom?!”.

„Nie mam nic przeciwko procedurom, ale jako Polak źle znoszę, jak Niemcy dokonują na mnie selekcji – czy to do gazu, czy do samolotu”.

Oboje zamarliśmy. Ona z wrażenia, ja ze strachu że chyba jednak przesadziłem. Pani zrobiła się czerwona – pytanie, czy ze wstydu, czy z wściekłości. Po bardzo długiej chwili oddała mi paszport i bez słowa odsunęła barierkę.

A więc, bardzo proszę, bez selekcji na „dobrych” i „złych” według kryterium etnicznych. Nawet w Monachium to zrozumieli :)

Nagle mocno poszerzyło się grono czytelników, co zawsze musi cieszyć każdego autora, zwłaszcza tak próżnego jak ja. Większe grono czytelników, to oczywiście także otwarcie się na krytykę. Czytelnik Andrew zarzuca mi czytanie bez zrozumienia, albo nie doczytanie do końca. Bowiem red. Feusette opisuje nie konflikt króla Donalda z Jaroszołomem, ale konflikt Jaroszołoma z Napierłukowiczem. 

Czytelnik nasz Pan! Sprowokowany, aby doczytać do końca grzebię w koszu aby znaleźć wzmiankowany tekst. Znajduję, nawet specjalnie nie podarty. Rzeczywiście, na samym początku mowa o tym, że gwardziści księcia Napierłukowicza przegnani z zamku po aferze barona Zrywina napadali na dzikich ludzi Jaroszołoma. Jest o tym mowa w jednym (co prawda długim, ale jednym!) zdaniu. Potem już tylko o królu Donaldzie szydzącym z ludzi Jaroszołoma.

Więc, to przypadłość starców i pieniaczy, będę się upierał że doczytałem do końca. Czy ze zrozumieniem? Tego już nie jestem taki pewien. A Pan, Panie Andrew, jest? Jeśli ma Pan wątpliwości, to mimo wszystko nie zachęcam do ponownej lektury tekstu. Będę złośliwy – ale chyba nie warto.

Witam serdecznie na moim blogu. Czekam na dalsze krytyczne słowa.   

Mój niezastąpiony red. Feusette w Rzeczpospolitej w swojej stałej rubryce „Wolne żarty” popełnia dzisiaj tekst „Jak książę dzikich ludzi ganiał”. Zaczyna się jak dobra bajka:  „Dawno, dawno temu, za siedmioma hossami i siedmioma bessami, w królestwie ludzi zawistnych i głupich jak słowa >wiara< albo >naród< trwała permanentna nawalanka”.  Z dalszej treści wynika, że chodziło o Polskę, a nawalanka to gonienie po lasach za dobrym Kaczyńskim (Jaroszołom) przez złych  rycerzy króla Donalda.

Panie redaktorze. Broni Pan przed takimi jak ja pojęć „wiara” i „naród”. Ja już nie będę mówił, że nie ma Pan prawa przywłaszczać sobie pojęcia „naród”. Pański guru, Kaczyński, miał kiedyś dobrą obserwację że prostą drogą do laicyzacji Polski jest oddanie jej w ręce ortodoksyjnej chadecji. Swoją drogą jakkolwiek to niepolitycznie nie zabrzmi, trudno mi przyjąć lekcję polskości od faceta o nazwisku Feusette. Ale chciałem podzielić się z Panem moim rodzinnym doświadczeniem.  Otóż moja mama jest Niemką. Urodzona w 1925 roku była wychowana w niezwykłym szacunku dla swojego narodu. Obowiązkowe członkowstwo w Hitlerjugend, lekcje historii, polowanie na innowierców, szacunek dla wodza, pogarda dla kosmopolitów… Czy to jest kierunek myślenia, który chciałby Pan ożywić w Polsce na początku XXI wieku?

Jak to w blogu starego pieniacza, używam często mocnych słów. Trochę się bałem, że któregoś dnia spotkam się w sądzie z jakimś np. obrażonym prokuratorem albo z miejskim inżynierem ruchu. Ale cóż, trzeba mieć gotowość ponieść ofiarę za swoje przekonania.

Dzisiaj boję się ciut mniej. Prokuratura w Lublinie odmówiła wszczęcia postępowania za słowa „Ty Żydówo!” użyte na KUL wobec pracownicy instytutu badania kultury żydowskiej. Powód decyzji? Adresatka tych słów nie jest – jak ustaliła prokuratura – narodowości żydowskiej. To dobra dla mnie decyzja. Dotychczas uważałem, że jeśli nazwałem jakiegoś urzędnika „idiotą”, to w przypadku procesu na mnie spocznie udowodnienie, że delikwent jest chory na tę chorobę. Okazuje się, że wręcz przeciwnie – skoro nie ma papierów idioty, a więc nie jest idiotą a nazwanie go nim nie jest obrazą, bo go nie dotyczy! To przełomowa decyzja, mająca wiekopomny wpływ na wolność słowa w Polsce. Więcej takich mądrych prokuratorów, poproszę!

Miło popatrzeć i poczytać, jak PIS liże rany. Poseł Błaszczyk oczekuje od odszczepieńców, że zrezygnują ze swoich mandatów poselskich. Skoro weszli do Sejmu w ramach grupy, to w ramach solidarności grupowej powinni oddać swoje mandaty innym członkom grupy. Pan poseł zapomina, że do Sejmu wybierają wyborcy, a nie szef gangu – i to wobec wyborców, a nie wobec gangu, obowiązuje solidarność.

Swoją drogą symptomatyczny jest wybór miejsca obecności szefa tego gangu w noc wyborczą – Radom. Miasto będące żywym przykładem niewykorzystanych szans, załamania przemysłu i infrastruktury. Idealne miejsce dla kandydata PIS.

Znajomy na fali kontestowania prezydentury Krakowa dostał się z poparciem PIS do rady miasta. Dzisiaj zdumiony dowiaduje się, że ma obecnego prezydenta wspierać. Jak powiedziano na zebraniu radnych – mamy wybór między enkawudzistą i mordercą, więc wybór choć trudny jest prosty. Ok, Majchrowski przez swoje związki z SLD to dla nich NKWD. Ale skąd Kracik – mordercą? Zabił kogoś po pijaku może? Nie, jest w partii Tuska, a ten ma krew na rękach po tragedii smoleńskiej.

Czy można być w tamtej partii i zachować resztki zdrowych zmysłów??

Przerzucając kanały w telewizji trafiam przypadkiem na wręczenie Złotych Kaczek. Nagrodę w kategorii „najlepsza aktorka” wręcza szefowa pierwszego programu TV oraz… prezes PGNiG. Wychodzi przestraszony człowieczek na scenę w Sali kongresowek. Shymalla wymownie na niego patrzy, więc mówi dwa słowa: „dobry wieczór”. Potem już się nie odzywa, tylko stoi i się uśmiecha.

Dlaczego szef firmy gazowniczej stoi jak palant na tej scenie? Bo za nasze pieniądze PGNiG jest mecenasem kultury. W ramach pakietu sponsorskiego firma zażyczyła sobie, aby prezes mógł się ogrzać w świetle kamer i cieple aktorek.

Jak patrzę na jego nieśmiały uśmiech zażenowania – to już rozumiem, dlaczego tej firmie tak trudno negocjować z Rosjanami warunki dostawy gazu. Ale cóż tam gaz, kiedy można się pokazać w telewizji…

Trochę na marginesie dyskusji o wyborach – awantura o nasze emerytury. Patrzę na to bez większych emocji, już dawno przekonałem się, że na aby na starość nie mieszkać pod mostem – muszę sam o to zadbać. Oczywiście sprawa ma głębsze znaczenie – czy rząd będzie ratował bilans kosztem najsłabszych, czy też zdobędzie się na jakieś rozsądniejsze działanie.

Moja praca polega na zarządzaniu pieniędzmi. Standardem w świecie jest pobieranie zbójeckiej opłaty za takie zarządzanie – 2%. Muszę do tego inwestować własne środki, nie wolno mi inwestować w „łatwe” cele, takie jak akcje, obligacje czy nieruchomości. Ponoszę ryzyko, muszę uczestniczyć w zarządzaniu i restrukturyzacjach. W świetle tego – te 3.5% na wejściu i 0.5% rocznie za inwestowanie na giełdzie i kupowanie obligacji (to, co pobierają od nas OFE) to jednak przesada. Kiedyś powiedział to przedstawicielom OFE przed kamerami w putinowsko zaaranżowanym spotkaniu premier Tusk. Poza publiczną połajanką – nic się nie zmieniło.

Stąd trochę prawdy jest w komentarzu red. Buły z „PolskaTheTimes”: „kasyno zawsze zarabia, ale czasem daje też zarobić klientom. W przypadku OFE sytuacja jest nieco inna: powinno, ale nie musi dla nas zarabiać, zarabiając dla siebie zawsze dwa razy”.

I na koniec kwiatek z dzisiejszej prasy. Konfederacja pracodawców polskich w dużych ogłoszeniach zwraca się do rządu o interwencję. Urząd antymonopolowy, do którego poskarżyła się jedna z platform cyfrowych, postanowił zrobić niezapowiedzianą kontrolę w Erze. Recepcjonistce zajęło 90 minut sprowadzenie zarządu, co nie spodobało się kontrolerom. Efekt? Kara administracyjna. Mandat na 123 miliony złotych. Mandacik po prostu.

Przedsiębiorcy latami czekają na decyzje. Proces decyzyjny jest całkowicie nieprzewidywalny. Ale jak kontroler musi chwilę poczekać na prezesa, to potrafi mu pokazać kto jest ważny.

Państwo nie potrafi wybudować dróg. W rankingach  łatwości gospodarowania zsuwamy się na dół Unii Europejskiej, przegrywamy z Azją i Afryką.  Przedłuża się czas rejestracji firm, zwiększa liczba pozwoleń i regulacji. Idea „przyjaznego państwa” staje się karykaturą, ale jednak są dziedziny gdzie Państwo jest silne, bezwzględne, skuteczne.

Jesteśmy dumni z takiego silnego państwa, prawda? No niech ktoś spróbuje nie być!