Pisałem wczoraj o wywiadzie polskich prokuratorów w sprawie Smoleńska i ich formalistycznych, jaskrawie kłócących się ze zdrowym rozsądkiem konkluzjach po zmianie treści zeznań rosyjskich kontrolerów. Dzisiaj w Rzeczpospolitej wywiad z Macierewiczem. Spokojnie wyjaśnia, że odpowiedzialni za katastrofę są rosyjscy kontrolerzy lotów i że polska strona jest narzędziem w rękach Rosjan.

Nawet jeśli polscy prokuratorzy trafnie odczytali zapisy prawa (chociaż akademiccy prawnicy mają inne zdanie w tej sprawie) – to jak w świetle ich konkluzji można polemizować z Macierewiczem!? Jako obywatel tego państwa czuję się nieswojo wobec takich mających wobec mnie władzę prokuratorów. Osobiście jestem urażony, że państwo zmusza mnie do przyznania racji Macierewiczowi. Czym ja sobie na takie coś zasłużyłem?!

Powoli dochodzę do siebie po szoku niedzielnego wieczoru. Jak można narażać ludzi na ponowny widok Polskim podzielonej prawie na pół. Teraz na szczęście okazuje się, że ten podział jednak jest mniej szokujący.

Wynik Platformy mnie cieszy. To sygnał ostrzegawczy dotyczący zarówno polityki w skali macro, jak i na poziomie samorządów. Powszechnie znany jest przykład Wrocławia. Ja pytałem przy okazji wiecu wyborczego w Zabrzu z udziałem kierownictwa PO, skąd pomysł aby z takim przytupem promować posła Sekułę pozostającego w konflikcie z lokalnym, bezpartyjnym komitetem wyborczym prezydent Mańki-Szulik. Czy dlatego, że poseł Sekuła jest osobiście znany władzom Platformy, a Zabrze – to cóż to tylko takie sobie miasteczko na Śląsku? Niech jego mieszkańcy z wdzięcznością poprą polityka znanego z telewizji!

W 1922 roku to miasteczko było największą wsią w Europie – miało 60 tysięcy mieszkańców i nie dostawało praw miejskich ze względu na silny żywioł polski. Poseł Sekuła coś o tym słyszał chyba, bo rozsyłał swoim wyborcom kartki pocztowe z tamtych czasów, z ówczesną nazwą miasta – Hindenburg.

Po wojnie do pociągu w Katowicach wsiada pasażer. Konduktor zapowiada:

„Pociąg osobowy odjeżdża ze stacji Katowice, pierwej Katowitz”.

„Pociąg wjeżdża na stację w Królewskiej Hucie, pierwej Koenigs Hutte”.

„Pociąg kończy bieg na stacji Zabrze, pierwej Hindenburg”.

Pasażer wysiada: „Do widzenia panie konduktorze, pierwej Heil Hitler”.

Dzisiaj Zabrze ma ponad 200 tysięcy mieszkańców i jest większe od wielu miast wojewódzkich. Znany z telewizji, popierany całą siłą aparatu PO poseł Sekuła dostał tam 13.5%, prezydent Mańka-Szulik blisko 76%.

Cieszy mnie wynik PIS. Oficjalnie mianowany delfinem Ziobro ponosi spektakularną porażkę w Krakowie, popierany przez niego kandydat Płaksa-Waszczykowski jest dopiero czwarty w Łodzi. Co zaboli, to fakt że PIS praktycznie nie ma szans na udział we władzy w żadnym województwie. Bo trudno będzie znaleźć kogoś rozsądnego skłonnego do koalicji z nimi. Czy wszyscy, którzy stracili posady w pałacu prezydenckim, w NBP, telewizji, krajowej radzie radiofonii, w różnych spółkach samorządowych – czy oni wszyscy znajdą przytułek w tym jednym biednym Radomiu gdzie w drugiej turze wygra kandydat PIS?

Już nie jest mnie w stanie zdziwić poziom refleksji w PIS. Marek Suski, jeden z najwierniejszych, w wywiadzie dla „Polski” pod tytułem „PIS się podnosi po fatalnym roku” i pod swoją fotką z uśmiechem nie zmąconym refleksją powiada: „Z całego serca i wszystkich sił będę wspierał partię i prezesa”.

Powodzenia.

Bielecki, na którego głosowała w Warszawie blisko jedna czwarta wyborców – jak można się było spodziewać po nim, zaraz po wyborach wypiął się na Kaczyńskiego. Skoro w Warszawie nie można było wystawić żadnego członka PIS, aby przypadkiem go nie wzmocnić – to ma się taki rezultat.

Czy wszyscy opuszczają Kaczyńskiego? Nie, są jeszcze wierni towarzysze. Jarosław Marek Rymkiewicz w swoim wywiadzie dla Newsweeka oddaje hołd lenny nowemu Łokietkowi, Jarosławowi Kaczyńskiemu. Fakt, obaj są mizernego wzrostu.

Rymkiewicz patrzy przez okno na swój ogród w Milanówku i twierdzi, że Polacy są w swoim własnym kraju „tubylcami” bez wpływu na swój własny kraj, ciągle w strefie wpływów mocarstw. Tylko Kaczyński to widzi, tylko Kaczyński daje szansę na budowanie prawdziwej niepodległości.

Co jest w tym milanowskim ogrodzie, czego ja nie widzę w swoim ogrodzie, po sąsiedzku w Podkowie?

Rymkiewicz nie jest dla mnie na szczęście autorytetem. Ale kto dzisiaj jest takim autorytetem dla nas, przemądrzałych starców?

Ma się ukazać wywiad rzeka z urzędującym papieżem. Uwaga mediów została (specjalnie? W końcu przeciek pochodzi z oficjalnej gazety Watykanu) skupiona na prezerwatywach. Ja bym chciał usłyszeć od papieża coś na temat wyzwań stojących przed dzisiejszym światem, a nie o prezerwatywach. Może w innych częściach wywiadu coś ciekawego będzie. Na razie, dzisiaj, jest tylko o prezerwatywach. Co pisze o nich papież? Że mimo wstrętu, aby ratować się przed HIV można je stosować w zgodzie z wiarą? Nic podobnego!

Papież przeprowadza wywód, że są takie sytuacje, kiedy mężczyzna chory na AIDS jest albo męską prostytutką albo homoseksualistą. Jego życie seksualne nie jest nastawione na prokreację, więc jeśli użyje kondomu aby nie nieść zła swoim partnerom – to trzeba dokonać oceny moralnej. Użycie prezerwatywy jest oczywiście grzechem, ale jeśli motywowane chęcią uniknięcia zakażenia – to jest to krok w dobrym kierunku. Jak z tego wynika, zastosowanie prezerwatywy w przypadku stosunku mężczyzny i kobiety, nie mówiąc już o stosunku małżeńskim – nie daje szansy na zrozumienie i wybaczenie.

Fakt, największy problem moralny naszych czasów… wymagający wyjaśnienia przez namiestnika na piotrowym tronie. W czerwonych trzewikach od Prady i kapiącej od złota sukience. Tak, jak kiczowata jest jego oprawa, tak i pusta nauka moralna podszyta niezdrową ekscytacją niespełnionym (?) seksem.

To islam przynajmniej jest mniej zakłamany. W Wielkiej Brytanii, gdzie nie powinno się organizować w szkołach choinek bożonarodzeniowych, aby nie obrażać uczuć religijnych innowierców – działają szkoły islamskie w całości finansowane przez Arabię Saudyjską. W szkołach tych uczą w jaki sposób należy zgodnie z Koranem mordować homoseksualistów i Żydów. Do wyboru jest ukamieniowanie, spalenie lub zrzucenie ze skały.

Nasze klechy ekscytują się męskim seksem w prezerwatywach. Imani lubią sobie przed snem wyobrazić jakąś barwną egzekucję. Poeta Rymkiewicz wyobraża sobie przed snem „wolną Polskę”. Sam już nie wiem, czyja wizja jest bardziej perwersyjna.

Drogi KP. Zdaniem prof. Kruszyńskiego, kierownika katedry postępowania karnego Wydziału Prawa i Administracji Twojej Alma Mater (który się nie zgadza z prokuraturą w tej sprawie, a więc jest nas już trójka -  prof. Kruszyński, moja skromna osoba i Jego Wysokość Zdrowy Rozsądek )polski system prawny nie dopuszcza sytuacji, w której dowody w sprawie zostają  zmienione, nawet jeżeli celem tej zmiany jest postawienie w lepszym świetle obywatela obcego państwa. Dodatkowo – protokoły w momencie przekazywania spełniały wymogi konwencji. Prawo nie działa wstecz i polskie organa mogą dokonać oceny kwalifikacyjnej obydwu protokołów, a nie chować się za paragrafem.

I na końcu wreszcie – nawet jeśli to jest prawda (a nie jest), to idiota w polskim mundurze wojskowym nie powinienem na konferencji prasowej cytować nam paragrafów, ale spróbować sprzedać tę informację opinii publicznej – aby nie dawać do ręki Macierewicza i Kaczyńskiego argumentów, że polska strona jest w tej sprawie niesamodzielna. Bo nawet ja zaczynam mieć wątpliwości, czy Macierewicz nie ma racji i to śledztwo trzeba oddać w jakieś rozsądne ręce.

Podsumowując – ja nie wypowiadam się w sprawie paragrafu, tylko w sprawie kretynizmu osób reprezentujących powagę Rzeczpospolitej. I co by w tej sprawie nie ustalili uczeni w piśmie – na końcu i tak wychodzi na moje.

Wiem, że Twój państwowotwórczy charakter nie przyjmuje moich pieniaczach złośliwości i że masz jeszcze w sobie zaufanie do rozsądku Państwa i jego organów, zwłaszcza do organów sprawiedliwości. Może  to kwestia wieku po prostu J?

Wyrzucono z pracy szefową warszawskiego przedsiębiorstwa taksówkowego (MPT), tę która napisała na Facebook’u że codziennie budzi się piękniejsza, ale tego konkretnego dnia (proszę pamiętać – to cytat!) „kurwa już przesadziłam”. Oczywiście wyrzucono ją nie za to, ale za komentarze polityczne. Mam mieszane uczucia. Chyba jednak lepiej bym się czuł, gdyby nie wyrzucano z pracy za komentarze na Facebook’u.

Natomiast nie miałbym nic przeciwko temu, gdyby starano się eliminować kretynów z eksponowanych stanowisk w państwie. W końcu ubiegłego tygodnia szerokie wypowiedzi prokuratorów wojskowych w sprawie katastrofy pod Smoleńskiem. Pytanie dziennikarzy – co prokuratura na to, że Rosjanie pół roku po wypadku dokonali zmiany protokołów przesłuchań personelu ziemnego lotniska. Polski prokurator przytacza dwa paragrafy stosownej konwencji międzynarodowej. Wynika z nich, że potrzebne jest, aby międzynarodowa pomoc prawna była zgodna z prawami kraju pochodzenia i prawami polskimi. Wynika  z tego, że jak Rosjanie postanowili zmienić protokoły kilka miesięcy po tym, jak je nam przekazano – to zapisy starych protokołów muszą być zignorowane.

Skąd się biorą tacy kretyni? Może rozszerzmy pytanie – skąd się biorą prokuratorzy wojskowi? Może to zresztą jedno i to samo pytanie?

Czyli jeśli kontroler lotu przyznałby się, że wprowadził w błąd załogę, protokół byłby nam przekazany, a po pół roku protokół by zmieniono i wynikało by z niego, że to polska załoga wprowadziła w błąd kontrolera – to zgodnie z prawem polska prokuratura nie mogłaby uznać pierwotnej wersji za wiarygodną? Teraz zmiana jest dalece mniej istotna, ale właśnie dlatego istotne jest co innego – czy polska prokuratura wojskowa robi to, do czego jest immanentnie niezdolna (myśli), czy też mechanicznie wkłada do segregatorów to, co przekaże jej strona rosyjska?

Czy ci faceci w mundurach nie zdają sobie sprawy, że ich celem w tej sprawie nie jest wręczenie mandatów poległym pilotom (ani nikomu innemu) ale ustalenie „prawdy”. Wiem, że to z punktu widzenia prokuratury nieistotne – nie prawda jest ważna, ale stosowny paragraf.

Mnie przeraża to jeszcze, że tacy faceci mogą przyjść do mnie i zapytać: :”dlaczego kampania reklamowa Frugo kosztowała 3 miliony złotych, skoro firma reklamowa z Borzęcina była gotowa zrobić ją za 200 tysięcy złotych?”. A więc – działanie na szkodę spółki, kilka miesięcy w areszcie, za kilka lat – proces sądowy. Zakładam, że jednak wygrany. I odszkodowanie za kilka lat życia w wysokości 3 tysięcy złotych (chyba tyle dostał odszkodowania Kluska jak go wywlekli w kajdankach z domu na oczach rodziny i kamer telewizyjnych).  

PIS nie straciło swojej pozycji głównej partii opozycyjnej. Wynik nie jest na tyle dobry, aby spuścić do zlewu inicjatywę „odszczepieńców”, ale nie na tyle zły aby pogrążyć Kaczyńskiego. On twierdzi, że jest o 2 punkty procentowe lepiej, niż poprzednio. Tyle, że wtedy 10% dostały Samoobrona i LPR, partie przejęte przez PIS. Więc jednak jest gorzej, ale nie na tyle aby było źle…

Platforma ma też lepiej niż miała, ale gorzej niż sondaże. I gdyby to przełożyć na wybory parlamentarne, byłoby źle… Tomasz Tomczykiewicz, wyciągnięty z kapelusza (a dokładniej – z Pszczyny) szef klubu parlamentarnego Platformy tłumaczy, że „lokalne listy zabrały nam głosy”. Kuriozalne tłumaczenie z ust przedstawiciela tej właśnie partii. A może Platforma, do tego „Obywatelska” mogłaby w wielu miejscach zapomnieć o partyjniactwie i wesprzeć lokalne inicjatywy?

Ładnie to ujął wczoraj prezydent Krakowa Majchrowski. Według niego w drugiej turze wyborcy będą musieli wybrać, czy chcą aby decyzje dotyczące Krakowa zapadały w Krakowie (a więc poprzeć kandydata niepartyjnego) czy w Warszawie (popierając kandydata Platformy).

W mojej miejscowości, tradycyjnie głosującej na Platformę, w tych wyborach (jak wynika z przecieków z komisji) przegrała (czwarte miejsce) kandydatka Platformy. Do rady nie wszedł ani jeden radny z Platformy! Dodam, że PIS na wszelki wypadek nie wystawił żadnych kandydatów na burmistrza ani do rady. W takiej Polsce chcę żyć!

Skoro 33% Polaków wierzy, że ludzie żyli kiedyś współcześnie z dinozaurami (pewno można rozszerzyć listę pytań), to i tak wynik PIS jest mniejszy od jego potencjału wyborczego.  Musimy nauczyć się żyć ze świadomością, że jedna trzecia rodaków ma poczucie wykluczenia. Zazdrości pozostałym i będzie głosowało na partię frustratów.

Może warto zastanowić się nad tym fenomenem? W Gazecie Wyborczej skromny tekst w serii „Amerykański sennik: gdzie jest Janosik?”. Autor podaje, że współcześnie 70% Amerykanów uważa, że w jego kraju zdolności i praca są nagradzane.  Według ekonomistów – to bujda na resorach. W ostatnich 30 latach 1% Amerykanów przejęło 80% tego, co zostało w tym kraju wypracowane! Wskaźnik mierzący poziom nierówności w USA (skala Giniego) wynosi 45 i jest niższy tylko od takich groteskowych krajów, jak Haiti  (59) czy Sierra Leone (63). W Polsce wynosi 35, mniej więcej tyle co we Francji czy Anglii (ale więcej niż w Niemczech).

Dlaczego piszę o tym ja, stary i zapiekły liberał? Bo coś w tym jednak jest. Jako były globalny partner w największym na świecie funduszu private equity widziałem, jak miliarderami zostawali młodzi ludzie, których jedyną zasługą było zbudowanie agresywnego modelu finansowego pod dług bankowy potrzebny dla dokonania inwestycji. Nawet ja nie uważam, że taka praca jest warta takich pieniędzy.

W Stanach działa jeszcze propaganda z czasów, kiedy była to wolna i mobilna gospodarka. A w Polsce? Nie potrafimy sprzedać idei solidarności w budowaniu silnego państwa, bo też i podstawy tej solidarności są słabe.

Co mają myśleć ludzie z biednej Polski wschodniej, kiedy czytają pisane na poważnie teksty: „pierwszy milion trzeba ukraść”. Kiedy widzą, że największe polskie majątki powstały na styku z państwem – udziały w prywatyzacji, wielomilionowe kontrakty, quasi monopole. Kiedy czytają, jakie bonusy wypłacają sobie menedżerowie nie za skuteczne kampanie podnoszące sprzedaż lub wprowadzanie nowych produktów (to trudne zajęcie, trzeba się na tym znać i trzeba mieć szczęście). Najłatwiej jest obniżyć koszty wywalając ludzi z pracy lub zmuszając ich do przyjęcia poniżających kontraktów.

Dlatego tak łatwo w Polsce o skuteczny populizm. Budowania swojej pozycji na krytyce elit. Przeciwstawiania ludzi sukcesu ludziom wykluczonych. Pokazywania wrogów i budowania powszechnej zawiści.

Nie wystarczy się zżymać na Kaczyńskiego. Trzeba mieć pomysł na dotarcie do tych ludzi. Jeśli nie dziś i nie jutro, to przynajmniej nie wolno stracić następnego pokolenia.

Rzeczpospolita zachęca do prenumeraty wielkimi nakładkami reklamowymi. Pusta kartka i na tym białym tle tylko jedno pytanie: „Rok bez satyrycznych komentarzy Andrzeja Krauzego?”.  Hm, może to jest i jakiś pomysł! Umówmy się, jak nie będzie tych komentarzy – to ja kupuję prenumeratę…

Znana wszystkim z ekranu, ze stacji radiowych, z okładek kolorowych czasopism, słowem – red. Olejnik -  pisze w Wyborczej, że dzięki Kluzikowej prezes Kaczyński miał nawet świetne buty firmy Lloyd.  Jestem załamany – red. Olejnik uprawia kryptoreklamę i do tego jakiegoś dziadowskiego wyrobu! Panie prezesie, czy Pan naprawdę nosił te buty? Zwracam uwagę, że to buty niemieckiej firmy robione w Niemczech! Teraz rozumiem, dlaczego wyrzucono Kluzikową!

I to nie jest górna półka. Jeśli, podobnie jak ja, ma Pan polskie (aż powiedzieć się chce – narodowe) wysokie podbicie i męczyłby się Pan w churchach – to polecam polską firmę Daniello. Wygodne jak cholera.

Zresztą ważniejsze od tego, jakie buty nosił prezes – jest to, co mu się do tych butów przyczepiło. Ostatnio przyczepił się europoseł Pęk. Nie znam go osobiście, ale wielokrotnie odbierałem od niego telefony w środku nocy, jak meldował leżącej obok mnie damie co udało mu się załatwić na froncie walki Philip Morrisa o wyższy zysk dla akcjonariuszy.  Prezes oczywiście o tym nie wie, ale jakoś odpowiada mu ten rodzaj osobowości… Jak my w coś wdepniemy, też często o tym nie wiemy, tylko smrodek się roznosi wokół…

A tam przecież wysokie standardy moralne! Richard Henry Czarnecki, którego honoru nie splamił nawet  romans z Samoobroną, w wywiadzie dla Polski tak nawiązuje do przypadkowego spotkania Kluzikowej z Palikotem: „Nie warto, aby prawicowy polityk tracił cnotę, spotykając się z Palikotem”.  Ciekawe pytanie z logiki – czy można stracić coś, czego się nie ma?

Ja zresztą jako bezduszny finansista podchodzę do problemu cnoty profesjonalnie i za amerykańskim wydawcą i politykiem Clare Luce powtarzam: „Natura brzydzi się cnotą, bo to zamrożone aktywo”.  A tymczasem aktywa powinny pracować.

Pisze o tym dzisiaj prof. Rybiński  w tej samej gazecie, który – powiedzmy sobie szczerze trochę na wyrost – przyrównuje Kluzikową do Thatcherowej.  Z własnego doświadczenia wiem, że nie jest to trafne porównanie. Dwadzieścia lat temu byłem u Thatcherowej na Downing Street z premierem Mazowieckim. W czasie rozmowy o tym, jak powinna wyglądać Europa po  zburzeniu muru berlińskiego (a zwłaszcza jak pokazać Niemcom, gdzie ich miejsce)  asystentka pani premier postawiła na podłodze filiżankę z kawą. Europa mogła poczekać, trzeba było opieprzyć dziewczynę, że teoretycznie może poplamić dywan.  Czy tak potrafi się zachować Kluzikowa? Spójrzcie w jej oczy i sami odpowiedzcie! Tak zachowuje się prezes Kaczyński, ale jego nikt do Thatcherowej nie chce porównać. Czy to jest sprawiedliwe?

Rybiński trochę na wyrost komplementuje Kluzikową, bo na gwałt szuka kogoś, kto pogoni trochę Platformę do pracy. Co się stanie z Polska, jak nastąpi nieuniknione spowolnienie wzrostu gospodarczego do jakiś jeden-dwa procent? Teraz mamy większy wzrost, bo wydaliśmy 80 miliardów z Unii. To się skończy i wtedy będzie klops. Ale nasi rządzący myślą kategoriami „tu i teraz”, nikomu przecież nie udało się rządzić tak długo, aby ponieść konsekwencje swoich decyzji.

Spotyka się dwóch generałów: rosyjski i amerykański i aby nie poruszać tematów tajnych rozmawiają o diecie. Generał rosyjski zapewnia, że każdy rekrut dostaje dziennie dawkę dwóch i pół tysiąca kalorii. Trochę zdziwiony Amerykanin zauważa, że u nich to jest dokładnie dwa razy więcej.

„To niemożliwe!” – kategorycznie stwierdza Rosjanin.

„Dlaczego?” – Amerykanin jest autentycznie zdziwiony.

„Nikt nie jest w stanie zjeść tyle kartofli!”.

Nikt? Nas nie znacie, nam się uda! Jestem w stanie zrozumieć (co nie znaczy – wybaczyć), że politycy boją się dużych decyzji. Ale co im przeszkadza podjąć decyzje małe, których suma przekłada się na jakość funkcjonowania.

Były rosyjski kupiec  odwiedza wiele lat po rewolucji październikowej swój stary sklep w centrum Moskwy.  Na odchodnym pyta: „tuż przy wejściu stała zawsze taka duża beczka z kawiorem, komu ta beczka przeszkadzała?”.

Komu przeszkadza ustawa Wilczka z grudnia 1988 roku o wolności gospodarczej? Na mocy tej ustawy od złożenia dokumentów po produkcję mijało jakieś 6 miesięcy. Dziś na samo pozwolenie na budowę czeka się minimum 18 miesięcy.

Nikt nie lubi krytyki (powiedzmy sobie szczerze, my też nie lubimy). Dlatego, jak donosi dzisiejsza prasa protegowany Balcerowicza, Ryszard Petru, ma kłopoty z zatwierdzeniem do zarządu banku PKO BP. Bo jest protegowanym Balcerowicza krytykującego rząd.  Jak to tłumaczy minister skarbu w wywiadzie dla „Super Expresu”: „nie ukrywam, że jestem w sporze z prof. Balcerowiczem (…). Szanuję prof. Balcerowicza za jego upór i odwagę z lat 90., choć tych zmian nie wprowadzał sam. Dlaczego jednak, pomimo sześciu lat jego rządów w roli wicepremiera, odziedziczyłem aż 1200 spółek? Też mógł je sprywatyzować. Ale nie zdecydował się na ich sprzedaż w tempie, jakiego wymaga od innych”.

Coś w tym jest. Profesor jest wybitnym naukowcem, ale chyba ciut mniej sprawnym praktykiem.

Kilka miesięcy temu spotkałem profesora na wręczeniu nagrody „Pępek Europy” w Podkowie Leśnej. W trakcie rozmowy zaproponował mi, abym wsparł jego Fundację Obywatelskiego Rozwoju. Kiedy powtórzył to w listownym zaproszeniu, wprosiłem się na rozmowę z prezesem Fundacji.  Od ręki sfinansowałem jakiś bieżący projekt wraz z publikacją, umówiliśmy się na to, że będę informowany o inicjatywach i proszony o pomoc, nie tylko materialną. Potem zmienił się prezes. Nowemu prezesowi ponowiłem swoją deklarację pomocy. Minęło pół roku i dostaję telefon od prezesa, że tak mu miło z tym moim listem na biurku i że zdecydował się w końcu zadzwonić. To miło, że dzwoni. Po raz trzeci umówiliśmy się, że wesprę ich projekty – finansowo, organizacyjnie, gdzie mogę merytorycznie.  Umówiliśmy się na maila z listą aktualnych potrzeb. Mija trzeci miesiąc i maila nie ma. I jak im można pomóc?

Ale chociaż min. Grad ma prawo się trochę obruszyć, nie można tak prosto odrzucić argumentów profesora. Może profesor nie potrafi prywatyzować, ale wie dlaczego to jest potrzebne. Jesteśmy otoczeni miliardem informacji, jak piasek na pustyni.  Potrzebne jest wskazanie drogi, abyśmy nie kręcili się w kółko.

Gospodarce też są potrzebne drogi.  Wiele się o nich mówiło w programie Platformy jak szła do władzy. Wiem, że przypominanie tego jest dużym nietaktem z mojej strony.  Ale nie potrafię się zgodzić z faktem, że drogi w Polsce warto budować tylko na kilka meczy piłkarskich w czasie Euro 2012. Co nie da się zbudować przed mistrzostwami, to wypada z planów inwestycyjnych.  

Z okna swojego biura widzę dwa potężne stadiony budowane w całości lub w dużej części za moje podatki – stadion narodowy i stadion Legii. Po obu stronach rzeki stoją stadiony, na których można tylko grać w piłkę (nie są dostosowane do innych dyscyplin, np. lekkiej atletyki). W planie jest dofinansowanie stadionu Polonii, czytam o planach rozbudowy stadionu Skry.  Czy wyście ochujeli z tą piłką?

Spowiada się w konfesjonale golfista:

„Proszę księdza, zgrzeszyłem  używając brzydkich wyrazów”

„Opowiedz mi synu, jak to było”

„no więc grałem wczoraj w golfa o mistrzostwo klubu i miałem  na ostatnim dołku przewagę trzech uderzeń, kiedy pękł mi mój ulubiony kij”.

„To jeszcze nie powód, mój synu, aby używać brzydkich wyrazów!”.

„wiem, proszę księdza, ale proszę słuchać dalej. Sięgnąłem po stare kije i wykonałem uderzenie, ale piłka wpadła za linię drzew”.

„Zdarza się, ale to przecież nie powód?”

„Tak, tak wiem. Okazało się, że piłka nie wpadła w krzaki, więc udało mi się wrócić jednym uderzeniem. Zaraz potem zapomniałem wyjąć z dołka chorągiewkę i  uderzona przeze mnie piłka odbiła się od niej, zamiast wylądować w dołku”

„To straszne, ale przecież nie powód?”.

„Tak, tak, piłka po odbiciu zatrzymała się dosłownie 3 centymetry od dołka. Tym razem wyjąłem chorągiewkę i przymierzyłem się do uderzenia, kiedy..”

„Nie chcesz mi chyba powiedzieć” – przerywa mu gwałtownie ksiądz – „że nie wbiłeś tej chujowej piłki z trzech centymetr ów do dołka?!”

Ludzie, na Boga! Ja wiem, że ziemia jest okrągła – ale to nie dlatego, że piłka (nożna czy golfowa)  jest najważniejsza!  Są jeszcze inne okrągłe przedmioty – na użytek naszych polityków przypomnę dwie z nich: jaja i głowa. Piłka ich nie zastąpi…

Teraz po tych nielicznych wybudowanych drogach jeździ sobie premier Tusk w kampanii wyborczej. Na zarzuty opozycji, że robi to na nasz koszt – odpowiada rzeczniczka sztabu Małgorzata Kidawa-Błońska, że jak już przyjedzie gdzieś jako premier – to trudno, aby się nie spotkał z kandydatami do samorządów.

Pamiętam ten dylemat w czasie wyborów prezydenckich w 1991 roku. Jako szef gabinetu Mazowieckiego zadbałem o to, by nikt nie mógł nam zarzucić łamania zasad  (które wtedy nota bene dopiero się tworzyły). A więc uznaliśmy że jeśli jest choć jedno spotkanie wyborcze, to cały wyjazd ma taki – a nie rządowy – charakter. Że jeździmy na własny koszt, najczęściej pociągami. Że osoby z rządowego otoczenia premiera biorą na ten czas urlopy.

Strasznie to wszystko było upierdliwe… po co się więc przejmować?

Tusk jeździ, a Kaczyński – jak to Kaczyński – się obraził. Teraz obraził się na Warszawę.  Jak Warszawa nie głosuje na niego, to sama sobie winna.  Stąd po raz pierwszy w historii partii nie ma warszawskiego sztabu wyborczego, nie ma strategii lokalnej, nie ma kandydata na prezydenta który promowałby program PIS. Zgodnie z logiką obowiązującą w tej partii, za przyszły słaby wynik zostaną ukarani ci, którzy się starali – i struktury warszawskie PIS zostaną oddane ludziom z najbliższego otoczenia prezesa.

Ta moda na obrażanie się, stała się zaraźliwa. Czytam na zielonych stronach Rzeczypospolitej: „Cena z wezwania jest obraźliwa”. To na inwestora obraża się prezes Bogdanki. Zaczyna od tego, że ma za złe skarbowi państwa, że go sprywatyzował. Gdyby tego rząd  nie zrobił, toby nikt nie mógł zrobić wezwania na jego akcje.  Czy pan prezes o tym pamiętał, jak wprowadzał firmę na giełdę? Podsumowanie wywiadu: „Związki zawodowe w Bogdance nie chcą przejęcia, a ja, jak każdy zarządzający, chciałbym mieć spokój w kopalni”.

Niech na świecie będzie wojna, byle polska wieś spokojna… Chciałbym uspokoić pana prezesa. Jak New World Resources przekona akcjonariuszy do swojej oferty, to nie pan będzie się musiał martwić o spokój w kopalni. I pewno o to w tym wszystkim  chodzi…

To taka mała lekcja ekonomii dla związkowców, którzy uważają że właściciele powinni się z nimi dzielić zyskiem. Stąd nacisk na płace, na przywileje socjalne, na ograniczenie inwestycji aby zostało do podziału. Tylko że to ma wpływ na wartość kapitalizacji spółki. To już nie jest problem związkowców. Nie jest, dopóki ktoś nie przychodzi i nie mówi – sprawdzam. Za taką cenę opłaca mi się kupić. I wtedy może się okazać, że produkcję można zorganizować inaczej, że cała administracja może być w innym miejscu, że traci się ciepełko bezpiecznej posady…

We wczorajszym Dużym Formacie prof. Bauman określał to mianem upokorzenia pracowników. Pan profesor nigdy nie siedział naprzeciwko działaczy związkowych w trakcie negocjacji. Wtedy trochę inaczej zdefiniowałby pojęcie „upokorzenia”.

Zresztą każdy z nas ma inną definicję. Ja  czułbym się upokorzony biegając po Waszyngtonie i błagając, aby choć jeden miejscowy poseł spotkał się ze mną i wysłuchał mojej płaczliwej skargi na własne państwo. Ale Fotyga i Macierewicz nie mają poczucia obciachu.

Lekcja na dzisiaj? Aby zostać politykiem, trzeba być pozbawionym poczucia obciachu.  W zasadzie żadne inne, poza – tu znowu dosłowny cytat z prof. Baumana – gotowością do lizania dupy swojego lidera, kwalifikacje nie są potrzebne.

Hm, biorąc pod uwagę ostatnie zdanie – zaczynam skłaniać się do parytetów w polityce…

W drodze do pracy krótka wizyta u lekarza. Konfuzja mojego opiekuna w Medicoverze – w sumie drobna przypadłość, ale okazuje się że nie wiadomo do kogo z tym iść. Dermatolog nie, bo miejsce nietypowe. Chirurg też nie, bo akurat tego obszaru nie obejmuje. Laryngolog teoretycznie tak, ale to w końcu chirurgia, więc będzie się od tego wymigiwał. Ostatecznie stanęło na onkologu. Bardzo dziękuję. Najbliższy termin – 13 grudnia.

Już w samochodzie przypominam sobie (oj, ta demencja starcza!), że przecież właśnie mój fundusz stał się właścicielem sieci klinik.

Jak ten starszy człowiek w aptece proszący o lekarstwo, ale nie mogący sobie przypomnieć – jakie.

„Może jakoś sobie wspólnie przypomnimy?” – uśmiecha się do niego farmaceutka. Tak zachęcony pacjent zaczyna próbę przypomnienia sobie.

„ma takie płatki…”

„Może jakieś zioła?”

„Nie zioła, to chyba raczej jakiś kwiat…”

„Mięta?”

„A jakiego koloru jest mięta?”

„Zielonego”

„To nie mięta w takim razie. Raczej czerwony”

„Czerwony jak róża?”

„O właśnie! Róża!” – pacjent odwraca się w stronę wejścia – „Różyczko, kochanie, przypomnij mi jakie lekarstwo miałem kupić?”

Przypomniałem sobie, więc sprawdzam - robią takie zabiegi. Im dłużej nie muszę do onkologa, tym lepiej. Po co wywoływać wilka z lasu?

Gazety już przeczytane, więc zaczynam się interesować drogą. Błąd. Jedziemy wzdłuż pasa dla autobusów na sporym odcinku od Alei Jerozolimskich, przez Grójecką, Żwirki i Wigury po aleje Niepodległości. Zajmuje to nam 20 minut w korku. W tym czasie po wydzielonym pasie przejechały dwa (słownie – DWA) autobusy. Jest dziewiąta rano, szczyt komunikacyjny. Dla kogo jest więc ten pas? Dla taksówek – fakt, przejechało tego trochę. Ale przede wszystkim dla cwaniaków. Liczyłem do stu, potem mi się odechciało.

Piękna lekcja skuteczności zarządzania moim miastem i moim państwem. Ja stoję w korku, a obok śmigają ludzie, którzy świetnie wiedzą, że szansa złapania i zapłacenia groszowego mandatu jest bliska zeru. Lekcja praworządności.

Podjeżdżam pod biuro i na ulicy Filtrowej znowu muszę swoje odczekać. Na zakazie zatrzymywania i postoju stoi kilkanaście aut wojskowych, w tym radiowozy Straży Granicznej. Proszę kierowcę, aby zwolnił i chcę coś powiedzieć panom w mundurach, ale w ten sposób już zupełnie blokujemy ulicę. Nie będę tego robił ludziom śpieszącym się do pracy. Ruszamy, odprowadzani kpiącym uśmieszkiem Strażników Prawa. Jacy strażnicy, takie prawo.

Nikt w tym mieście nie przestrzega prawa, więc dlaczego wojsko miałoby przestrzegać!?

To jakaś paranoja z tym prawem. Akurat teraz obudzili się prokuratorzy, aby wezwać (na razie jeszcze nie aresztowali – ludzkie paniska!) na przesłuchanie Ryszarda K.  To nie jest bohater mojej bajki, ale też pretekst do tego wybrali genialny – działanie na szkodę swojej spółki. Bo  zaryzykował w poszukiwanie ropy w Kongu i nie przewidział, że wybuchnie tam wojna.

Panowie prokuratorzy. A co z prezesem PKN Orlen? Kupił Możejki na Litwie i stracił kilka miliardów, bo posłuchał apelu śp. Lecha Kaczyńskiego. To się nie kwalifikuje jako działanie na szkodę spółki?

Prowadzę działalność gospodarczą i skóra mi cierpnie na karku jak sobie pomyślę, że moje decyzje biznesowe oceniać będą – obok moich inwestorów i akcjonariuszy – także prokuratorzy. 

Czyli przeczyta sobie jeden z drugim stojącym ponad prawem niedouczonych prawników mojego bloga i postanowi mnie posadzić, abym po kilku miesiącach w areszcie wydobywczym sam do niego przyszedł z donosem na siebie?

Te kilka protestujących głosów, to za mało. Obowiązuje zasada – mnie to nie dotyczy. Jak „mnie” dopadnie, będzie za późno.

Dwóch turystów w górach Skalistych natyka się na niedźwiedzia grizzly. Jeden z nich zdejmuje plecak i szybko zmienia ciężkie buty wspinaczkowe na tenisówki.

„Zwariowałeś? Myślisz że będziesz szybszy od niedźwiedzia? – jego towarzysz mimo paniki jest rozbawiony.

„Nie od niedźwiedzia. Wystarczy że będę szybszy od ciebie..”

Każdy z nas indywidualnie, każde środowisko osobno – reaguje tylko na bezpośrednio na siebie skierowane zagrożenie. Dziennikarze są samotni, kiedy protestują przeciwko podsłuchom. Przedsiębiorcy zostają sami, kiedy pojedynczo wybiera się ich z kotła…

 To kolejny powód, aby zastanowić się nad przyszłością mojego bloga.  Tym bardziej, że nie można – jak mówią Rosjanie – i pieprzyć się i cnotę zachować. Z jednej strony to fajnie, że mogę napisać o Pęku że jest złodziejem – bo przeczyta to kilka osób zaledwie. A z drugiej strony za każdym razem wchodząc na adres www.blogi.pl mam poczucie jakiegoś absmaku.

Nie predysponuję do kategorii najbardziej popularnych blogów. I nigdy się tam nie znajdę. Blogi najbardziej systematyczne – tutaj czasem jestem wysoko, czasem mnie nie ma. Kiedyś czołowe miejsca zajmowały blogi stworzone z przypadkowo wygenerowanych liter. Nawet w tej sprawie pisałem do administratora – i o dziwo dostałem odpowiedź! Teraz wystarczy przez kilka dni pisać po kilka wpisów dziennie, aby znaleźć się na szczycie.

Ale już zupełnie mnie rozbraja kategoria zachęcająca do czytania – „najciekawsze blogi”. Wybaczcie, ale w całości zamieszczę te blogi (w całosci – to znaczy wszystkie wpisy od początku do końca blogu), które dzisiaj zajmują dwa czołowe miejsca. Na dalszych miejscach listy jest podobnie.

Administrator www.blogi.pl sugeruje, że najciekawszym blogiem na tym portalu jest blog pod nazwą: Zagłada Ludzkości. Oto cały ten blog:

 Najnowsze Wpisy

Nie masz żadnych notek na swoim blogu.

To w sumie optymistyczne, że nie grozi nam zagłada. Może w tym jest jakaś myśl – ciekawe jest to, czego nie ma?

Kolejny ciekawy, ba – najciekawszy! blog ma nazwę: Pokrojona Marchefka i składa się z dwóch wpisów sprzed siedmiu lat:

2 Komentarze (0)
17. listopad 2003 18:28:00

czasem mysle, ze zyje w innym swiecie. wszystko jest dla mnie obce i nic nie rozumiem. dobrze mi jest tylko we wlasnym towarzystwie, z wlasnymi myslami... bo tylko te mysli sa takie, jakie chce. moje marzenia... ostatnio wlasnie ciagle marze, bo w realnym swiecie nie osiagne tego, co tam. kocham go! tylko w marzeniach jestem z nim... zacytuje tu piosenke iry, zeby miec jakis punkt podparcia: "Może masz kogoś, a może właśnie kogoś ci brak... Nie płacz, nie płacz, o nie!" i "Nie ma nikt takiej nadziei jak ja". ustosunkowujac sie do pierwszego cytatu - wlasnie, brak mi go, a tak bardzo go pragne... dawno juz nie mialam w sobie takiego goracego uczucia, tak bardzo rozpalonego uczucia! jestem blisko tej osoby, a jednoczesnie wiem, jak bardzo daleko... jakze bym chciala, zeby odwzajemnil moje uczucie, zeby poczul ten ogien, te motylki w brzuszku, zeby wiedzial, ze zawsze moze sie do mnie przytulic... ale nie... nie bede plakac, chociaz przyznam, ze w ciagu tych dwoch ostatnich dni zdarzylo mi sie to. z zalu za utraconym uczuciem... brak mi go, brak... a jednak ciagle mam nadzieje, pozwala mi ona zyc z ta miloscia, ktora niby jest bez sensu, ale ta matka-nadzieja... jakos nie pozwala mi rzucic w diably tego wszystkiego, znalezc innego faceta, tylko kaze mi ciagle trwac w goracym jak slonce uczuciu... uczuciu wielkiej, niespelnionej milosci... kocham!!!

pokrojona-marcheffka : :

1 Komentarze (0)
16. listopad 2003 19:03:00

Jestem pokrojona marcheffka... To jest moja drugie ja. Przybyszu, nie szukaj pierwszego, bo i tak ci nie powiem :P. Nie mam sprecyzowanych zamiarów, co do prowadzenia tego bloga, ale powstaje on po to, by pisać o rzeczach, których nie mogłoby powiedzieć pierwsze ja. Może z czasem mi przejdzie i zmienię koncepcję, ale póki co, to czuję się swobodnie pisząc różne rzeczy - i nikt nie wie, że to ja... To ja... Ja... ....

pokrojona-marcheffka : :

Jeśli do tego dodać fakt, że nie ma tutaj licznika wejść – to widać, że administratorowi nie zależy na tym, aby ktoś to miejsce poważnie traktował.  

Postanowiłem więc, że zmieniam adres – za kilka dni zacznę na nowo, tym razem już całkowicie anonimowo.

W czasie lunchu szybko przebiegam wzrokiem po wywiadzie w Dużym Formacie z Baumanem. To jednak duża przyjemność posłuchać kogoś mądrego, nawet jak się z nim nie we wszystkim zgadzamy!

Bauman przytacza przykład ENRONU i stosowaną tam zasadę (którą opisałem w przypadku Novartisa) – coroczne wyrzucanie na bruk jednej trzeciej kadry.  Bauman widzi w tym metodę na kapitalistyczną metodę zmuszania ludzi do większego wysiłku. Ja w tym widzę działanie na rzecz komfortu zarządu, który wraz z odchodzeniem od kapitalizmu ma coraz więcej do gadania. Bo co to jest kapitalizm? To ustrój gospodarczy oparty na prywatnej własności. W mega-korporacjach nie ma już prywatnej własności. Ludzie zarządzają majątkiem powierzonym i nie są poddani kontroli autentycznych właścicieli. W imieniu tysięcy akcjonariuszy występują regulatorzy z nadania politycznego. I potem się dziwić, że są kryzysy??

Bauman przywołuje ciekawą analogię. W społeczeństwie myśliwskim  pozycja w szczepie zależała od tego, jak się poluje. Jeśli zamiast jednego dobrego myśliwego było ich na przykład pięciu – to było też pięciu ludzi na szczycie i wszyscy się z tego cieszyli. Dzisiaj na szczycie jest jeden – i tu cytuję za prof. Baumanem – wszyscy muszą temu jednemu dupę lizać.

Coś w tym jest. W korporacjach i w partiach politycznych.

Pytany przez dziennikarza, dlaczego krytykując władze swojego uniwersytetu nie zmienił go na inny – Bauman odpowiada: „Nie da się rozwiązać problemów przez zmianę miejsca. Ucieczka nie ratuje przed problemami – zabiera się je ze sobą”. To trochę prawdy, ale – może jednak jest to filozoficzne usprawiedliwienie przed inercją? Przed strachem zrobienia czegoś samemu, a nie tylko opisywaniu tego, co zrobili inni?

W innym miejscu pisze Bauman o „Zamku” Kafki i buncie mierniczego. Jego błąd polegał na tym, że buntujący się oczekiwał racjonalności. Ale Zamek robi zawsze rzeczy bezsensowne, i tym kompletnie zaskakuje buntownika.

Tu już wyraźna analogia do obecnej sytuacji. Kaczyński wykonuje ruchy absurdalne. Próba dyskusji z nim, przypomina bunt mierniczego w „Zamku”. Zamyka to nas w kręgu kafkowskiej niemocy.

Nawet teraz buntownicy z PIS chcą robić politykę taką, jaką w idealnym świecie robiłby Kaczyński – gdyby nie dał ucha złym doradcom, Ziobrze i Kurskiemu, a słuchał Kluzikowej i Kamińskiego. Czy taki przekaz może nas porwać do działania?

W najbliższych wyborach, poza  dużymi miastami, będziemy głosować na ludzi, na konkretne programy, na konkretne dokonania. Dlaczego w „dużych” wyborach głosujemy na wodzów, na wystylizowany przez wizażystów nieprawdziwy obraz, na bajki?

A więc może błąd tkwi w nas samych? Może zamiast opisywać sytuację, trzeba coś zrobić?

Ale żeby coś zrobić, trzeba najpierw – znowu za Baumanem – lizać komuś dupę. I tak źle, i tak niedobrze…