Dziennik Pieniacza

Jak nie wycieki z Wikileaks, to nagranie pana Senatora z Wałbrzycha. Język jak język (czy można spodziewać się czegoś lepszego po naszej politycznej elicie?), ale poraża głupota – po aferze Rywina i bliżej - Chlebowskiego, czy to naprawdę tak trudno sobie wyobrazić że wszystko i wszędzie ktoś nagrywa? Tutaj zresztą nie wystarczy przeprosić i zawiesić członkowstwo w Platformie, tutaj musi wejść prokurator.

Teodor Roosevelt, prezydent USA sprzed wieku, powiedział kiedyś, że jak się odczytuje listę obecności w Senacie, to senatorzy mają kłopot czy odpowiadać „ Obecny!” czy od razu „Jestem niewinny!”.

Polityka jest zajęciem dla snobistycznych mądrali nie tylko w naszym kraju!

Potwierdzają to zresztą przecieki z Wikileaks. Podzielam gdzieś przeczytany pogląd, że w sumie pokazuje on spójność tego, co amerykańska dyplomacja mówi publicznie i o czym szepcze do siebie. Olbrzymia sprzeczność wychodzi z co bardziej zakłamanych reżymów. Pakistan protestuje przeciwko atakom samolotów bezzałogowych, a po cichu prosi o jeszcze. Arabia Saudyjska, strażnik wiary, chce aby Ameryka ucięła łeb węża, jakim jest Iran. Częściowo ich tłumaczy, że Irańczycy to nie Arabowie, a ich islam w wersji szyickiej mocno różni się od wahabitów. Ale to jednak jedna wielka rodzina!

Szkoda tylko, że widać z tych przecieków gdzie jest nasze państwo na liście globalnych interesów. Choćbyśmy się nie wiem, jak nadymali.

Już za kilka dni druga tura wyborów lokalnych. Jak to jest, że na szczeblu centralnym chcemy zazwyczaj zmian, a na szczeblu lokalnym – oczekujemy kontynuacji. Spotkałem się z interesującą opinią że to efekt braku lokalnych mediów i w efekcie, brak kontroli nad poczynaniami władzy. Kiedy w  mojej Podkowie w biuletynie miejskim ukazał się wywiad z urzędującym (i wtedy jeszcze kandydującym) burmistrzem, na moje pytanie o konkurentów otrzymałem odpowiedź, że jak chcą to sobie mogą wydać własne biuletyny. Co zresztą, poza kandydatką Platformy, zrobili.

Byłem kiedyś z premierem Rakowskim w Iraku i czekałem na ważną korespondencję. Została mi dostarczona przez szyfranta ambasady w otwartej kopercie z nadrukiem „ściśle tajne”. Kiedy zrobiłem awanturę odnalazł się towarzyszący naszej delegacji szef Biura Ochrony Rządu gen. Darżynkiewicz, który przyznał się do otwarcia koperty. Spytany jakim prawem - roześmiał się i odpowiedział, że jak chcę zachować tajemnicę, to muszę sobie sprawić własny system szyfrantów. Niewiele mogłem mu wtedy zrobić  jako że Darżynkiewicz był idealnym podwładnym Jaruzelskiego – głupi poniżej wszystkich standardów, lojalny do bólu.  Dzisiaj zrobiłby karierę w PIS, wtedy był nie do ruszenia. Trochę mnie to kosztowało wysiłku i inwencji, aby  następne informacje przychodziły do mnie poza systemem szyfrantów MSW i poza kontrolą Darżynkiewicza.

Kandydatka Platformy nie miała własnego biuletynu, ale dzisiaj w prasie całostronicowe ogłoszenie Donalda Tuska. Jego przesłanie – nie głosujcie na lokalne komitety obywatelskie, głosujcie na rządzącą partię.  Ja na szczęście i tak tego nie mogę zrobić, w moim okręgu na szczęście nie ma partyjnego kandydata.

Mam uraz do ogłoszeń i nekrologów. Czy jak umiera matka lub teściowa ministra, to muszą mu składać kondolencje podlegli urzędnicy? Za czyje to się dzieje pieniądze?

Za dawnego systemu facet codziennie kupuje Trybunę Ludu, spogląda na pierwszą stronę i rzuca do kosza. Po jakimś czasie zaciekawiona kioskarka pyta, czego tak bezskutecznie szuka.

„Nekrologu” – pada odpowiedź.

„O, proszę pana” – śpieszy wyjaśnić kioskarka – „nekrologi to nie w Trybunie Ludu, ale w Życiu Warszawy i na ostatnich stronach”.

„Proszę pani” – wyjaśnia klient –„ten, na którego czekam będzie w Trybunie Ludu na pierwszej stronie”.

Swoją drogą to dobrze, że my nie musimy czekać na nekrologi… Może więc nie jest tak źle?

Podkowa zasypana  śniegiem. W Warszawie jeszcze gorzej. Wyglądam przez okno, stado sikorek wali w szybę że coś mało jedzenia w karmniku. Od wczoraj przybyło na tarasie 30 cm śniegu. Chrzanię to wszystko, wracam do łóżka. Robię sobie wagary.

Dzisiaj rozumiem, napadało. Ale wczoraj wieczorem było ponad dobę od ostatnich opadów, a jechałem po lodzie. W Pruszkowie, na granicy Warszawy, wywalił się tir i droga była zablokowana – z kierowcami! – przez całą dobę. Odblokowali w jednym kierunku, dzisiaj to samo się dzieje w innym. Policja tym razem się uwija, ale nie widać piaskarek i solarek.

Klęska żywiołowa to może być we Francji, gdzie taka pogoda zdarza się raz na sto lat. U nas tak jest co roku. Kolejny dowód na skuteczność naszej władzy – tej lokalnej i tej centralnej.

I kolejny powód żeby pójść na wagary. Autoryzację wywiadu mogę zrobić zdalnie. Telekonferencje mogę zrobić z łóżka. Przynajmniej póki jest prąd...

Mam nadzieję, że dożyję czasów w których bez wyrzutów sumienia będę mógł na zimę wyjechać z Polski.

Muszę, acz niechętnie, udać się do Katowic. W taką pogodę pozostaje mi tylko pociąg. Naiwny, próbuję kupić bilet przez Internet.

Taki ten system internetowy, jak nasze koleje. Wiele formalności, konieczność zaczynania od początku przy każdej możliwej okazji, a na koniec – system pokazuje fałszywy komunikat (że nie mam włączonej Java) i wyrzuca mnie. W międzyczasie zapisując u siebie moje nazwisko, adres, numer dowodu osobistego (po jaką cholerę?) i telefon. Muszę jechać na dworzec aby swoje odstać w kolejce.

Znowu droga do pracy blisko trzy godziny. Śnieg przestał padać wczoraj, ale na mojej trasie do granic miasta lód. Jakiś idiota jedzie mi na zderzaku. Włączam kierunkowskazy, żeby sobie odpuścił. Facet jedzie z dziewczyną, chce się popisać. Energicznie mija mnie z prawej i wraca na mój pas, aby złośliwie zahamować mi przed nosem. Widziałem już setki takich idiotów, więc jestem przygotowany. On po zahamowaniu sunie bokiem na latarnię (czy ten kretyn nie widział, że jedzie po lodzie?), ja go spokojnie omijam. Nie mogę się pozbawić przyjemności. Zatrzymuję auto i wracam do niego z grzecznym pytaniem: „może pomóc? Takie warunki dzisiaj na drodze, że trzeba dobrych kierowców i dobrych aut aby sobie dać radę…”. Dziwne, że nie chce pomocy.

Gospodarka w minionym kwartale miała rekordowy wzrost, głównie poprzez wzrost popytu wewnętrznego. W tym kwartale, przy takim przygotowaniu do zimy, będzie gorzej. Nie dojeżdżają towary, my sami mniej chętnie wychodzimy z domu. Poniedziałek można usprawiedliwić. Dla mnie testem będą drogi w czasie mojego powrotu do domu – czy dobę po opadach można spodziewać się zapewnienia przejezdności w ramach stołecznej aglomeracji?

Teraz spóźniają się wszyscy. Wczoraj był w ambasadzie węgierskiej benefis książki babci Z. Miał się zjawić premier Węgier, ale też nie doleciał na czas – pojawił się w ambasadzie po wyjściu gości.  

Przez te dojazdy mam mniej czasu na pracę. W pierwszej kolejności muszę zrezygnować z małych codziennych przyjemności. A więc muszę wyjść z tego bloga… Byle do wiosny!

Wczorajsza droga do domu blisko pięć godzin. Nawet trudno mieć do kogoś pretensje, chociaż w takiej sytuacji widać jak „nowoczesna” organizacja ruchu w centrum stolicy tylko powiększa chaos. Zżymałem się na brak policji, aż nie zobaczyłem dwóch karetek pogotowia eskortowanych przez radiowozy. Więc nawet na nich nie można się wściec bez poczucia jawnej niesprawiedliwości. Niech mi tylko ktoś znowu nie pisze, że to efekt uboczny globalnego ocieplenia!

Ku mojemu miłemu zdziwieniu pojawiły się wpisy nowych czytelników. Także, co nieuniknione, wpisy krytyczne. Ja już byłem rozpuszczony miłymi wpisami, teraz przychodzi czas zmierzyć się z realnym światem.  Chciałbym utrzymać dialog, więc w odpowiedzi panu Kris’owi – wydaje mi się, że w publicystyce opisywanej przeze mnie wcześniej nie jest problemem atak (lub jego brak) na pojęcie „narodu”, ale posługiwanie się tym pojęciem w dyskursie społecznym lub co gorsza gospodarczym.  Tak, jak nie akceptuję kiedy obecna władza (w tym mój przyjaciel) posługuje się pojęciem interesu narodowego uzasadniającego zaangażowanie państwa w tworzeniu czeboli; tak nie jestem w stanie się zgodzić kiedy z innych pozycji kryterium narodowe ma prowadzić do zastąpienia zdrowego rozsądku. A już całkowicie nie jestem w stanie zgodzić się na to, aby ktokolwiek pouczał mnie jak być lepszym Polakiem.

Zauważam brak w Rzeczypospolitej w ostatnich dniach red. Feusette  - ciekawe, czy to zasłużony urlop czy ktoś się wczytał w jego teksty? Aby być obiektywnym, muszę przyznać że inspirował mnie ostatnio do działania bardziej, niż mój „ulubieniec” z drugiej strony wahadła – red. Żakowski. Panie Kris – zwraca pan uwagę, że tylko raz przyznałem się do swojej antypatii do niego. Zapewniam, pisałem o tym wcześniej. Naprawdę!

Tak, jak pojawili się czytelnicy bloga, tak nagle odbieram zaproszenia do wywiadów prasowych i telewizyjnych. Uspokajam -  w tematach całkowicie nie związanych z tym blogiem. Ale czuję się śmiesznie, kiedy nagle mam autoryzować czy przygotować sobie tezy do rozmowy na żywo przed kamerą ze  świadomością, że tym razem muszę ponosić odpowiedzialność za swoje słowa.  

Co muszą teraz czuć ludzie, których słowa użyte wobec amerykańskich dyplomatów wychodzą lub dopiero wyjdą na światło dziennie? Pan Płaksa-Waszczykowski wyprzedzająco twierdzi, że ponieważ negocjował z Amerykanami twardo sprawę tarczy, to teraz oni mogą go ośmieszyć. Pamiętam, że odszedł z ministerstwa, ponieważ uważał że polski rząd zbyt twardo negocjował tarczę. Czy jeśli teraz się okaże, że był nielojalny nie tylko medialnie, ale także w bezpośrednich kontaktach – to będzie dalej wzorem patriotycznego urzędnika? Panie Ministrze! Niech pan się nie boi, że Amerykanie pana ośmieszą. Niech pan się pilnuje raczej przed samo-ośmieszaniem.

Zalewski w tej samej gazecie (Polska The Times) zwraca uwagę, że Amerykanie dla swoich celów nie wahają się wprowadzać w błąd sojuszników. Niby wszyscy wiemy, że tak jest – ale niemiło o tym przeczytać w dokumentach. Zalewski wyciąga stąd wniosek, że powinniśmy opuścić Afganistan. Ja uważam, że nie powinniśmy tam wchodzić. Ale ciekawsze dla mnie jest co innego – kilka miesięcy temu żyliśmy w przeświadczeniu, że gdyby PIS rządził, to mielibyśmy tarczę, a Platforma po prostu  przesadziła z negocjacjami. Dzisiaj widać, że nie miało to żadnego znaczenia – decydowała postawa Rosji.  

Niby nic nowego, ale jednak trzeba wyciągnąć z tego poważny wniosek strategiczny – nie możemy naszego bezpieczeństwa oprzeć całkowicie i wyłącznie na USA. Musimy dążyć do wzmocnienia zdolności obronnych w ramach Unii.

Im bardziej wczytujemy się w przecieki, tym żałośniejszy obraz polityki i polityków. Sam nie wiem, czy to optymistyczne czy pesymistyczne, że tak samo jest wszędzie, nie tylko w Polsce. Albo że gdzieś w świecie jest jeszcze gorzej – popatrzmy, co muszą czuć normalni ludzie w takich Włoszech na przykład?

W czasie wizyty Mazowieckiego w Rzymie, obok obowiązkowego spotkania z Papieżem, mieliśmy rozmowę z Andreottim. Nigdy nie zapomnę jego pogardy dla nas, parweniuszy z dzikiego Wschodu. Według niego powinniśmy mieć tyle rozsądku, aby nie wprowadzać w ambaras szanownych polityków demokratycznych krajów rozmowami na temat naszych aspiracji europejskich czy natowskich.

Kiedy to samo prezentował nam prezydent Bush, starał się nam ułatwić to przełknąć odnosząc się do globalnych interesów. Dla Andreottiego oczywistym powodem niemożności zrealizowania naszych aspiracji było nasze cywilizacyjne opóźnienie, nasza bieda i parweniuszostwo.

Ja jestem złym człowiekiem, ale miałem dziką satysfakcję, jak potem Andreotti uciekał do Afryki przed aresztowaniem. I dzisiaj, jak słyszę o zabawach bunga-bunga Berlusconni’ego – też mam przed oczami lekcję europejskiej kultury z ust oskarżonego o łapówki i zlecanie morderstw pana senatora Andreotti’ego!

Mało jest polityków, którzy pozwalają sobie na szczerość pokroju Roberta Strauss’a po przyjęciu nominacji na ambasadora USA do Rosji: „To 95% ego i 5% patriotyzmu. Tak mi się przynajmniej wydaje, że musi tam być coś z patriotyzmu..?”.

Musi to na Rusi, panie ambasadorze!

Dla mnie ten atak zimy symbolicznie kończy kolejny rok.  Jadę, a w zasadzie sunę do pracy i nawet się nie wściekam, że znowu drogowców zaskoczyła zima. Staram się ich wręcz usprawiedliwić – co można zrobić, skoro pada śnieg? Co prawda rano nie pada, temperatura jest około stopnia, a na trasie od Podkowy do granic Warszawy nie ma ani jednej solarki – ale później w ciągu dnia napadało, i to czego się nie zrobiło rano, już się nie da zrobić.

Zima, śnieg, już niedługo święta. Pisałem kilkakrotnie, jak na Wyspach Brytyjskich w ramach szacunku dla innych kultur starano się unikać i nazwy i symboliki bożonarodzeniowej. W tym roku następuje powrót do „źródeł”. Wynik jakiś poważniejszych przemian socjologicznych może? Nic podobnego, to zniecierpliwienie handlu, że brak kolęd w domach towarowych i przypominania o świętym Mikołaju – po prostu źle się przekłada na biznes. Po raz kolejny się okazuje, że różne hasła pięknoduchów najlepiej zwalczać prostym, chamskim wręcz lecz też niezwykle skutecznym – interesem ekonomicznym.

Wspomniałem o Bożym Narodzeniu… i ani słowa więcej! Spotykam się z zarzutem, że jestem na swoim blogu antyklerykalny! Chyba straciłem jedną czytelniczkę… Bardzo chciałbym obiecać poprawę, ale … ci, którzy mnie znają na moją poprawę chyba nie liczą J.

Wielu liczyło jednak, wierząc naszym politykom, że dzięki samodzielności walutowej (ha!ha!) jesteśmy po raz kolejny zieloną wyspą na wezbranym morzu deficytów. Co tam nam Irlandia, Grecja czy Portugalia – Polska jest dwudziestą gospodarką świata, siódmą gospodarką Unii Europejskiej – kto nam podskoczy? Wystarczył brak zaufania do Węgier, abyśmy dostali rykoszetem.  Przykład Węgier jest generalnie ciekawy. Skąd ten brak zaufania? Bo wykonali to, o czym my mówimy że wykonamy – wrzucimy emerytury z powrotem do ZUS. Może i dobrze się stało, bo przynajmniej mamy naoczną lekcją do czego to prowadzi. Co innego, jak ludzie mądrzy w piśmie mówią, że łupnie.  A bo tam wiedzą!

Przypomina mi to coś, co nazywam syndromem żony premiera. Otóż taki premier, na zewnątrz samiec alfa i przywódca narodu – w domu jest totalnym niedorajdą. Trzeba mu przypomnieć, żeby nałożył krawat. Koszuli sobie nie wyprasuje, mechanika do pralki nigdy nie potrafił skutecznie wezwać. Jak dziecko choruje, to nie wie co zrobić – i generalnie, gdyby nie żona, to zginąłby z kretesem. Każda (podkreślam – każda! spotkałem tylko jeden wyjątek) dochodzi więc do wniosku, że jakby co – to ona byłaby lepszym premierem od męża.

Tutaj mamy do czynienia z syndromem ignoranta. Myśli taki jeden z drugim – skoro ja tego nie rozumiem, znaczy że to nie jest ważne. A więc po co się przejmować na zapas? Gdyby ci makro-ekonomiści byli tacy dobrzy, to po pierwsze oni by rządzili (a nie „my”), a po drugie – byliby bogaci, a nie siedzieli na akademickich pensyjkach. Politycy co prawda nie znają się na niczym, ale jednak doszli do władzy. Więc może nie łupnie?

W sobotę podjechałem na chwilę na zakończenie konkursu Ernst & Young na przedsiębiorcę roku. Zaczął się od panelu na temat budowania narodowych czempionów. Mój przyjaciel JKB powtórzył swoją tezę, że dwadzieścia lat temu przystąpiliśmy do budowania kapitalizmu z kompleksami. I że dzisiaj czas o tych kompleksach zapomnieć.

Do tego miejsca w pełni się zgadzam. Ale w tym momencie JKB stwierdza (choć zauważam, że jakby ciut mniej zdecydowanie niż na forum w Krynicy) że mamy szansę na ekspansję najlepiej poprzez firmy pozostające w ręku państwa – bo po prostu są duże.

I tu zaczynam mieć wątpliwości. Nawet jeśli jest wiele przykładów podobnych sytuacji z innych krajów – to nie wiem, czy można je przenieść bezkrytycznie na polski grunt.

Moi koledzy siedzący w zarządach takich firm uważają, że jestem naiwny. Podają mi szereg przykładów, jak prezesi takich firm są doprowadzani do „pionu” przez swoich polityków. Tak się złożyło, że się otarłem o oba z tych światów. I wiem, że to doprowadzanie do pionu działa w dwie strony. Że nie ma tam ręcznego sterowania tymi firmami. I na koniec wreszcie, że prezesi tych firm działają w dłuższym okresie czasowym, niż politycy. A więc zupełnie odwrotnie niż w Polsce.

Na scenie w panelu siedzą przedstawiciele firm prywatnych, które zaczynając od zera mają już charakter globalny. To najlepszy dowód na to, że można to zrobić poza państwem. A moim zdaniem – dowód na to, że można to zrobić TYLKO poza państwem – ŻADNA państwowa firma nie ma mocnej pozycji międzynarodowo, to się udaje tylko prywatnym.

Pada pytanie – co państwo może zrobić, aby pomóc prywatnym kandydatom na czempionów. Pada niedobra odpowiedź – niech prywatni przedsiębiorcy lecą razem z prezydentem w podróżach międzynarodowych. Ja wolę odpowiedź, która nie padła – niech państwo po prostu nie przeszkadza.

O tym, żeby stworzyć taki system bezpieczeństwa prawnego i podatkowego, aby się opłacało mieć w Polsce centralę międzynarodową – nawet nie można marzyć.

To miłe, jak czasem realizują się marzenia. Z satysfakcją patrzę na poczynania odszczepieńców z PIS. Wiem, że nie jest to moralnie prosta sprawa. W publikowanym dzisiaj dowcipie rysunkowym rozmawia małżeństwo, żona się pyta: a dlaczego w zasadzie nie głosowaliśmy na PIS, skoro tam było tyle świetnych osób? Z. dodaje, że jej trudno uwierzyć w partię współzakładaną przez Kamińskiego i Bielana.

Kilka akapitów wyżej napisałem, że jestem przez część kolegów uważany za naiwnego. Coś w tym jest, bo mam w sobie gotowość uwierzyć w tę nową partię.

To jest kwestia wiary. Natomiast kwestią przekonania jest moja niezgoda na argument, że Kluzikowa pozbawiona jest charyzmy. System partii wodzowskich uniemożliwia ujawnienie charyzmy. Czy już wszyscy zapomnieli, jak takim samym argumentem atakowano tak niedawno Tuska? Że leniwy, ciągle tylko gra w piłkę, nie jest typem przywódcy. Mam nadzieję, że Joasia pójdzie tą samą drogą, co Tusk!

Była taka ballada Młynarskiego o woźnicy, który ciągle batożył dobrego konia w zaprzęgu, aby dać przykład złemu koniowi. Czy to nie jest świetna analogia do „genialnego” planu politycznego tego wybitnego stratega politycznego, Jarosława? Wyrzucić Jakubiak i Kluzik aby pokazać wszystkim innym, co ich spotka jak … sam nie wiem jak. W każdym razie tak, jak chce tego pan prezes.

Woźnica z ballady Młynarskiego pozostał z lejcami w rękach. Ironia losu może sprawić, że teraz pan prezes będzie musiał oddać miejsce na koźle ojcu Rydzykowi.  Czy ktoś, poza posłanką Szczypińską, będzie tego szczerze żałował?

Cały weekend czekałem na przecieki w Wikileaks. Jeszcze ciekną, ale wygląda na to, że z grubej chmury będzie cienki deszcz. A swoją drogą każde nasze słowo – powiedziane lub napisane – gdzieś tam wisi, czeka na swój moment. Czy świat jest przez to lepszy czy gorszy?

Miejmy odwagę ponosić odpowiedzialność za swoje słowa. I miejmy mądrość takiego oceniania ludzi, żeby ich przypadkowa wypowiedź lub ignorancja w jakiejś dziedzinie nie przekreślała ich mądrości  - jeśli są mądrzy; uczciwości – jeśli są uczciwi; zaufania – jeśli można im ufać.

Świat nie jest idealny, nie kierują nami herosi. Jak można sobie teraz poczytać w Internecie, pod warstwą pudru, pod garniturami od Armaniego i w czerwonych butach od Prady – jest brud za paznokciami, cellulit, fałdy tłuszczu i pryszcze. Zawsze tak było, tylko nie było Internetu…

Ale na szczęście jest