Dziennik Pieniacza

Wczoraj kolacja z Z.  jak zawsze dobrze poinformowany i z bardzo strategicznym spojrzeniem w przyszłość. Bardzo optymistycznie nastawiony na przyszłość. Widać szansę na wielki plan polityczny – pojednanie z Rosją, zdobycie większości niezbędnej dla przeprowadzenia reform, zdobycie czołowej pozycji w Unii dla Tuska.

Zgadzamy się co do jednego – największym problemem jest sama Platforma. Jej poczucie triumfalizmu, jakie może nastąpić w przypadku wzięcia wszystkiego. To stara moja trauma. Kiedy PIS brał władzę, pocieszałem się, że od pełnej władzy i euforii po katastrofę jest bardzo krótka droga. Żeby nasi koledzy nie zapomnieli o tym. Władza jak szampan uderza do głowy, łatwo zapomnieć.

Z. w czasie tej rozmowy bardzo agresywna. Ma swoje zdanie i go broni. To dobrze. Ale trochę martwi mnie jej brak gotowości do wysłuchania, już nie mówiąc o akceptacji zdania innych. Słyszę to w rozmowie ze mną, co gorsza –także w trakcie jej wystąpień medialnych.  Jak jej to wytłumaczyć, nie raniąc jej ego?

W czasie rozmowy po raz pierwszy widziałem Z., normalnie ugrzecznionego wobec niej, jak zniecierpliwiony parsknął: „może dasz mi skończyć?”…

Ja w dyskusjach politycznych zawsze mam wewnętrzna pokorę. Bardzo rzadko moje wizje przyszłości się spełniły. Pamiętam, jak w czasie wyborów prezydenckich z udziałem Wałęsy i Kwaśniewskiego byłem zapytany przez dziennikarkę Washington Post, kto wygra. Odpowiedziałem zgodnie z prawdą, że nie wiem bo kandydaci idą w łeb w łeb. „ja będę głosował na Wałęsę” – zakończyłem- „ale nigdy jeszcze w swoim życiu nie zagłosowałem na kandydata, który wygrał”. Dziennikarce podobało się to tak bardzo, że opublikowała to pod nazwiskiem. Moje relacje z Kwaśniewskim nigdy już nie były tak same…

Ale czasem po prostu czuję coś, co osoba młodsza, albo z innymi doświadczeniami czuć nie może. Zresztą mąż nigdy nie ma racji… kiedy PIS sięgnął po pełnię władzy byłem pewien, że nie ma mowy o koalicji. Z. mnie wyśmiała. Według niej to moje emocje były powodem takiej opinii, a koalicja pod dyktando PIS była oczywistością.  Gdyby dzisiaj ją spytać, co wtedy myślała – na pewno już tego nie pamięta. Swoją drogą dobrze, że Z. nie czyta mojego blogu J

Wczoraj telewizja, dzisiaj prasa potwierdza, że nie jestem tak całkowicie osamotniony w swojej ocenie przesady i przelukrowania tragedii.  Kuczyński (rzadko się z nim zgadzam, ale teraz zagrał właściwą nutą) pisze, że Wolski w swoim wierszu każe „gnojom” padać na kolana i posypywać głowę popiołem za wcześniejszą krytykę  zmarłego prezydenta. Jeśli taka sama śmierć spotka gen. Jaruzelskiego w drodze do Moskwy, to tez trzeba będzie zapomnieć mu jego czyny?

Min. Duda twierdzi, że przeciwnicy pochowania prezydenta na Wawelu nie są patriotami… co ma piernik do wiatraka? Jestem przeciwnikiem dyskutowania teraz, w czasie żałoby, na ten temat. Ale czy moje wątpliwości pozbawiają mnie prawa do patriotyzmu??? Kim jest minister Duda, aby oceniać mój patriotyzm? Co on zrobił dla Polski, poza tym, że żyje na koszt moich podatków?

To straszne, ale znowu zaczyna się dzielenie. Na dobrych i złych Polaków. Na osoby szlachetne – tj. takie, które powtarzały kalumnie PIS-u i na „gnoi”, którzy krytykowali PIS. Jak będzie wyglądała kampania prezydencka? Czy jak wystartuje Jarosław Kaczyński, to nie będzie można powiedzieć o nim złego słowa, bo stracił w katastrofie brata???!!!

Cokolwiek zrobi Komorowski, to źle. Na przykład nie zapłakał w swoim pierwszym orędziu. Ja wolę, kiedy osoba przejmująca odpowiedzialność za Państwo nie rozkleja mi się na ekranie. Ponadto tak trudno odróżnić szczere łzy od krokodylich… Ale nie, teraz trzeba płakać. Oj, wyciągną mu to w kampanii, wyciągną…

Przejmują mnie z dzisiejszej prasy teksty na temat wielodzietnych rodzin, których ojcowie i żywiciele zginęli w tej katastrofie. Rzadko mam taka potrzebę, ale jednak w tej sprawie coś konkretnego będę musiał zrobić osobiście. Polecam tym wszystkim ekspertom od patriotyzmu, aby zamiast gadać głupoty i obnosić się ze swoim bólem, też zrobili coś konkretnego dla tych ludzi.

Ja jestem stary, cyniczny facet. Jak widzę dorosłych ludzi, którzy płaczą w telwizji po swoim szefie, to nie potrafię nie doszukiwać się sztuczności.  Jak ci ludzie zachowują się, kiedy umiera im ktoś naprawdę bliski – matka, dziecko? Jaka wtedy jest ich rozpacz?

W tym wszystkim zaskakująco godna postawa Jarosława. On nie płacze do kamer. A jednak widać w nim straszne emocje. W jego przypadku – wiarygodne i na pewno szczere.  On nie musi do kamer opowiadać, że go boli.

Żenuje rosnąca grupa żałobników. W jednej ze stacji Magdalena Zawadzka. Może przyjaciółka rodziny? Nie, uścisnęła rękę pani Marii podczas benefisu Gustawa Holoubka, kilka lat temu. Dzisiaj boleje, bo strata była tak osobista…

Wczoraj przy kolacji moja córka zachwyca się kształtem wazonu. Rozmawiamy o starożytnej Grecji i o proporcjach. Prosta rzecz, flakon. Ale gdyby był bardziej pękaty albo bardziej wysmukły – nie byłby już taki ładny.  Wszystko w życiu ma swoje proporcje. Wszystko.

Tomasz Jastrun rozpoczął swój felieton w minionym tygodniu od podzielenia się z czytelnikami swoją męką twórczą. Gdyby tak jakaś katastrofa, wtedy zawsze można coś napisać…  Jak mówią Chińczycy, oby spełniły się Twoje życzenia…

Wszyscy wobec śmierci są równi, ale niektórych żal bardziej osobiście. Płażyński, którego jeszcze niedawno podwoziłem z samolotu, i razem  z którym Z.  walczyła o polskie domy na Białorusi. Przewoźnik, tak spokojnie i skutecznie pamiętający o pamięci przeszłości. Rybicki, którego nie znałem, ale który był wyjątkową postacią wśród polityków.

Mówi mi U., że spotkał się ze Szmajdzińskim na cmentarzu, w piątek przed wylotem, na pogrzebie Toeplitza. To były jego urodziny, ale U. nie chciał mu złożyć życzeń, aby nie przynieść nieszczęścia. Lepiej złożę ci je hurtem, razem z imieninowymi 23 kwietnia? Składaj – zażądał Jurek – nie jestem przesądny…

Jest w nas, Polakach, jakaś olbrzymia łatwość wpadania w skrajności i przesadę. Pisałem już kiedyś, że nie powinno ogłaszać się żałoby narodowej z każdej okazji, a tylko wtedy kiedy rzeczywiście jest powód do ogólno radowego, wspólnego przeżywania. Śmierć papieża, teraz… Czy taką okazją była śmierć kilku rodzin w pożarze domu komunalnego? Tragiczna śmierć, ale przypadkowa i przypadkowych osób dotycząca? Czy można te dwie sytuacje ze sobą zestawiać?

Pochówek na Wawelu prezydenckiej pary… niemożność kwestionowania tego bez popadania w małostkowość. Czy tragiczna śmierć jest powodem automatycznego wpisania prezydenta do narodowego panteonu?

Gdyby nie ten wypadek, Lech Kaczyński przegrał by wybory i odszedł z kiepskim wizerunkiem swojej prezydentury.  A teraz głos ulicy ustawia go w roli bohatera narodowego. Pisałem już kiedyś, że śmierć na posterunku jest najlepszą, a wręcz jedynie honorową drogą odejścia od władzy… A swoją drogą, rację ma kościół, który zanim wprowadzi na ołtarze nawet oczywistych świętych, odczekuje co najmniej kilka lat.

Czytam dzisiaj wywiad z Zytą Gilowską. Kategoryczne stwierdzenie – czekam na słowa przepraszam od co najmniej dwóch osób. Pani Profesor. Te słowa jeśli padną, to przed Bogiem a nie przed Panią. Jakim prawem to Pani chce usłyszeć te przeprosiny w imieniu zmarłego?  A czy Pani jest gotowa przeprosić za swoją arogancję, za słowa o roli służb w tworzeniu (razem z Panią?) Platformy?

Pani profesor znana jest ze swoich nie przemyślanych słów, ale pozostaje problem – czy śmierć w wypadku karze automatycznie wyprzeć się swojego zdania i uznać racje poległych? Czy dotyczy to tylko Pana Prezydenta, czy też wszystkich pozostałych? Posła Wassermana? Gosiewskiego? Szczygło?

I na koniec jeszcze jedna uwaga. To prędzej czy później będzie musiało być powiedziane. Pan Prezydent i jego kancelaria wykazała się skrajną nieodpowiedzialnością. Nie mówię tutaj o oczywistej presji na lądowanie w Smoleńsku, ale o tym co do tego doprowadziło. Brak przygotowania wariantu B z transportem na kołach z Mińska lub Witebska. Wylot na „styk” bez zostawienia sobie czasu na ew. problemy logistyczne. Opóźnienie wylotu z Warszawy nawet wobec i tak sztywnego programu. I na końcu załadowanie swoistej arki Noego, tyle że na zatracenie…

Szybki przelot do Wiednia i z powrotem. Kolejna frustracja w business lounge na Okęciu – jak się okazuje mimo wspólnej wizyty dwóch ministrów: skarbu (nadzoruje LOT) i infrastruktury (nadzoruje porty lotnicze) nie udało się doprowadzić do porozumienia, aby można było otworzyć większą poczekalnię. Porty blokują tę inicjatywę chyba dla zasady… Musiałem tam wejść, aby zaczekać na transfer do samolotu. Nie było gdzie usiąść, część gości brała do ręki napoje i wychodziła przed drzwi. Bardzo budujący widok.

Miałem nadzieję na jakieś szybkie zakupy na lotnisku. Płonne nadzieje. Jest jakaś idiotyczna prawidłowość w luksusowych sklepach. Trzymają się stałej kolekcji tych towarów, które nie schodzą. Natomiast te dobre, które szybko zniknęły, nie pojawiają się na nowo.

W rezultacie nie mogę kupić moich ulubionych krawatów Hermesa i Dunhilla, ale mam do wyboru ciągle od lat te same. Koszule Bossa – to samo. Nie zmieniają kolekcji, tylko eliminują te wzory i materiały, które dają się nosić.

Pamiętam z czasów Gerbera świetnie zorganizowanego szefa sprzedaży, który upierał się, że będzie dostarczał odbiorcom towar dopiero wtedy, kiedy sprzedadzą się gorzej rotujące artykuły. A w tym samym czasie marketing wprowadzał nowe… Wynik był łatwy do przewidzenia. Wprowadzaliśmy nowe kolory Frugo, a 80% sprzedaży to były kolory tradycyjne. Póki nie sprzedały się nowe wynalazki, klient napotykał puste półki i nie mógł kupić swojego ulubionego produktu. Podobna logika towarzyszy dzisiaj firmie Boss, Dunhill, Zegna… Czy dlatego, że są własnością funduszy inwestycyjnych i zostały oddane w ręce młodzików o mentalności analityków finansowych?

Mam wrażenie, że te wielkie marki bardzo daleko odeszły od konsumentów.. mimo, że na wszystkich Harvardach i innych MBA-ach uczą ich czegoś przeciwnego. Ale nikt tego nie bierze na poważnie.

Przywiązałem się do zapachu Fahrenheit. Jego producent próbował coś pokombinować z zapachem, ale na szczęście to nie przeszło. To kombinuje z opakowaniem. Mało jest produktów, gdzie pasuję do profilu typowego konsumenta. Jedną z cech takiego konsumenta jest wiek i związana z tym typowa przypadłość – konieczność korzystania z okularów do czytania. Co więc wymyśliły młodziki z marketingu Diora? Najpierw zrobiły identyczne opakowania dla „after shave” i wody toaletowej. Co jest co można rozpoznać czytając mały druk na spodzie butelki. Oznacza to, że muszę co rano nakładać okulary i podnosić butelkę do góry. Okulary przydadzą się za chwilę – aby użyć wody toaletowej trzeba znaleźć miejsce, gdzie wylatuje produkt. Jest to tak zrobione, że nawet w okularach nie widać gdzie. Ale jak się naciśnie nie tam, gdzie trzeba okulary się przydadzą aby nie psiknąć sobie w oczy.

Codziennie rano przeklinam szefa marketingu firmy DIOR. Jak kiedyś znajdę nowy zapach alternatywnego producenta – z wielką satysfakcją go zmienię.

Ale te cholery wiedzą, że mój profil jest konserwatywny i rzadko zmienia…

Tak samo myślę o tych dostawcach, którzy na fakturach piszą numer konta małymi literami bez przerw (spróbujcie przepisać to bez błędu), dopiero jak sam zacząłem płacić niektóre faktury zrozumiałem, jaki to problem…

I ostatni przykład z tej beczki. Bilet do kina. Kupuję bilet, następnie jakieś przekąski i wchodzę do ciemnej sali. Numer miejsca i rzędu jest napisany w mało kontrastowy sposób małymi literami. To, że muszę oglądać przez pół godziny reklamy – to przynajmniej ma dla nich finansowe uzasadnienie. To, że nie mogę odczytać numeru miejsca – to małpia złośliwość. Te wszystkie trzydziestolatki, które teraz pracują w dziale marketingu zostaną jednak niedługo wysiudani przez młodsze pokolenie. I to jest moja satysfakcja… nie ma winy bez kary J

W polskiej prasie przeszła niezauważona śmierć szefa Abu Dhabi Investment Authority, największego na świecie funduszu inwestycyjnego, w szczycie miał jakieś 500 miliardów euro do wydania. Miałem okazję go poznać i nie mogę powstrzymać się do komentarza.

Po pierwsze, są kraje gdzie do władzy dochodzi się w jeszcze większym nepotyzmie, niż w Polsce. Ciekawe, czy to jakaś pociecha. Szejk z ADIA jest (był) bratem przyrodnim władcy Abu Dhabi. Został szefem funduszu w wieku 27 lat. Nie powinienem się akurat do tego przyczepiać, bo ja w tym wieku zostałem szefem gabinetu Premiera. Ale fajne jest to, że cały świat był zachwycony z tej nominacji, bo nowo powołany szef miał za sobą 5 lat pracy w tym funduszu na stanowisku analityka. A więc nie był zupełnym ignorantem… Z 10 dyrektorów, 6 to najbliższa rodzina władcy (po angielsku to nie król, ale „ruler”) tego emiratu. A pozostała czwórka, jak to już kiedyś pisałem – wysoko opłacani chłopcy do podawania herbaty.

ADIA nie przeszła przez kryzys suchą stopą. Podjęła szereg złych decyzji, w tym zakup udziałów w The Carlyle Group i w Citibanku po znacznie zawyżonej wycenie. Ruler Abu Dhabi po tych operacjach był mniej bogaty, trochę ludzi (w tym moi przyjaciele z Carlyle’a) zdecydowanie bardziej.

Szef ADIA zginął w wypadku szybowca w Maroku. Miał 41 lat. Kto mu pozwalał uprawiać taki sport? Czy jego śmierć była zupełnie przypadkowa?

Zbliżają się święta… krótki wypad urlopowy. Przez kolejne dziesięć dni nie będzie mnie tutaj.

W prasie jak zwykle dużo tekstów o moim ulubionym systemie sprawiedliwości. Artysta, którego prace wykorzystano w kalendarzu i nie zapłacono – przegrywa przed sądem. Sędzia w imieniu Najjaśniejszej Rzeczypospolitej stwierdza, że mu się nie należy, ponieważ obrazy są obsceniczne i brzydkie… sic!

A więc sąd nie orzeka, czy zostały naruszone prawa autorskie, ale czy obrazy są wystarczająco ładne, aby je publikować. To od tego są sądy?

Czy ktoś się zastanawiał, jak w Polsce zostaje się sędzią? Odpowiadam – jak już okaże się, że nie mamy szans na rozwijającą intelektualnie pracę na uczelni lub  dobrze płatną pracę w adwokaturze, notariacie lub w kancelarii radców prawnych, to staramy się o asesurę w sądzie. Czy dostajemy ją w wyniku konkursu??? Dobre sobie!

A więc uprawniona wydaje się odpowiedź, że sędziami zostają najgorsi absolwenci prawa, za to z kontaktami potrzebnymi do załapania się na etacie.

System genialny w swojej prostocie.

Gazety wyżywają się na innym wyroku – organy skarbowe odraczają egzekucję wyroku do czasu uprawomocnienia się wyroku. Ale przystępują do egzekucji, gdy okazuje się że delikwent ma nie zapłacony mandat karny. Dziennikarze porównują dwie wielkości, ale tu chyba – surprise, surprise! – stanę po stronie sądu. To akurat ma sens, bo inaczej nikt nigdy nie płaciłby mandatów.

Oglądam w telewizji reklamę korzystania z komunikacji miejskiej. Uśmiechnięty facet cieszy się, że całe miasto stoi w korku, a on wsiądzie do autobusu i pojedzie bus pasem. Trochę ta reklama kłóci mi się z innymi reklamami tego samego podmiotu – nie bądź płotką, nie daj się okraść. I raportami o bezkarności chuliganów, zadźganiu nożem policjanta w autobusie… To jak w końcu, mam się przesiąść do autobusu czy lepiej jechać autem? Dorosły syn wraca wieczorem z Podkowy. Auto w serwisie… kolejka czy taksówka?

Nie chcę aby zgrywał bohatera.